چراغ سبز امریکا به عربستان برای بی ثبات کردن خاورمیانه

در سرمقاله روزنامه نیویورک تایمز آمده است: نگاه کنید دولت عربستان سعودی برای خود چه چالشی در حوزه سیاست خارجی دست و پا کرده است.رهبر یکی از کشورهای خاورمیانه یک بازی قدرت اعجاب برانگیز به راه انداخته است تا در داخل اقتدارش را محکم کرده دست به دستگیریهای گسترده خارج از حوزه قضایی بزند و یک سری از وزیران کلیدی و مسئولان را برکنار کند و نیروهای وفادار به خود را جایگزین آنها سازد. در بیرون از مرزها هم موج انتقادها را از رقیب منطقه ای این پادشاهی شدیدتر کرده است و او را متهم می کند که علنا و بطور موثر به سعودی ها 'اعلان جنگ' می دهد. همین خط را می گیریم و دنبال می کنیم و به رهبر یکی دیگر از کشورهای خاورمیانه می رسیم که حین سفر به کشوری که در فوق از آن یاد کردیم، ناگهان استعفایش را اعلام کرد و به خانه هم بر نگشت و همانجا ماند. حالا تصور کنید اگر همه این اتفاقات در ایران رخ داده بود! در چنین فرضی، هم رئیس جمهور ترامپ، هم کنگره و هم بسیاری دیگر از صداها در گوشه و کنار آمریکا و جهان با تمام وجود به این اتفافات از خود واکنش نشان می دادند. اما این سناریویی که در فوق برشمردیم هفته گذشته حقیقتا اتفاق افتاد اما نه در ایران، که در عربستان سعودی و با مدیریت محمد بن سلمان ولیعهد این پادشاهی. منتها در مقابل چنین سناریوی واقعی، تمام اوج واکنش ترامپ چه بود؟ اینکه اعلام کند آن هم در توییتش که "من اعتماد قوی بر ملک سلمان و ولیعهد عربستان سعودی دارم.آنها دقیقا می دانند چه می کنند".البته واضح است که دو کشور عربستان سعودی و ایران، مطلقا با هم قابل مقایسه نیستند. عربستان متحد آمریکاست و ایران دشمن آن. و اما می پردازیم به نقش آمریکا در وسط این دعوا.
در وادی سیاست آمریکا هرگز سابقه نداشته است که این کشور حتی به متحدانش هم یک بلیت مجانی بدهد تا هر کاری دلشان می خواهد بی محابا انجام دهند و منطقه را بی ثبات سازند. عربستان سعودی از زمانی که محمد بن سلمان ولیعهد این کشور قدرت مطلقه را در انحصار خود آورده، سیاستهای این کشور چه در داخل و چه در خارج از کشور رفته رفته ستیزه جوتر شده است. ولیعهد جوان به این بازی قدرت در داخل کشور بسنده نکرده و در بیرون از مرزها هم دست به یک سری ستیزه جویی های مشکل آفرین زده است. او در یمن وارد یک درگیری نظامی شده، قطر را، که آن هم متحد آمریکاست، بایکوت کرده است. محمد بن سلمان ضمنا علیه ایران هم دائما اظهارات جنگ افروزانه سر می دهد. سعد حریری نخست وزیر لبنان یک هفته قبل حین سفر به ریاض استعفایش را اعلام کرد. آنقدر این ماجرا مشکوک است که هرچه می گذرد بر ژرفای مرموز بودن آن افزوده می شود. اما هیچ کدام از این ماجراها گویا از نظر ترامپ اصلا مشکلی نیست. او علنا ثابت کرده است که در تمام این ماجراها در کنار متحدش سعودی ها ایستاده و علنا علیه ایران موضع می گیرد.اما یک مشکلی اینجا خودنمایی می کند. ترامپ متوجه نیست که اگر جنگی علیه ایران دربگیرد، منافع آمریکا در منطقه هم از گزند تخریب در امان نخواهد ماند. رکس تیلرسون وزیر امور خارجه آمریکا خوب از این واقعیت آگاه است، اگر چه که رئیسش نه. تیلرسون دیروز یک بار دیگر بر لزوم حفظ استقلال لبنان تاکید و از حریری تمجید کرد و درباره بازیچه قرار دادن لبنان به عنوان معرکه جنگهای نیابتی هشدار داد. این سخنان بسیار محکم و قاطعانه و موعظه ای ولو غیر مستقیم به عربستان سعودی و البته به رئیس خود تیلرسون در "خانه تخم مرغی"[کاخ سفید] بود.اما خود را فریب ندهیم. اصلا چه لزومی دارد شاهزاده خیره سر سعودی کمترین عنایتی به توصیه های یک مقام دون پایه آمریکایی داشته باشد، در حالی که همین نصایح همواره و لاینقطع توسط مقام مافوق همین آمریکایی بی اهمیت شمرده می شود.