خبرنگاركانادايي الاصل العالم كه نيروهاي قذافي او را به مدت دو ماه اسير كرده بودند در مصاحبه با خبرنگار تقريب از اقدامات ضدانساني نيروهاي قذافي بر ضد زندانيان و آينده و انقلاب ليبي پرده برداشته است.

به گزارش خبرگزاري تقريب(تنا)،"لطفي غرس"كه داراي شناسنامه كانادايي است در گفتگو با خبرنگار تقريب با اشاره به شرايط اسارت خود در زندانهاي ديكتاتور ليبي بيان داشت:در زنداني انفرادي به مدت۶۵ روز در اسارت به سر بردم و در اين زندان با انواع شكنجه هاي روحي و جسمي دست به گريبان بودم؛ اين در حالي بود كه در اين مدت دولت كانادا هيچ گونه تلاشي براي آزادي من نكرد.

وي افزود: پس از آزادي با سفير كانادا در تونس ديدار كردم و اولين سوالم اين بود: آيا تو اصالتا كانادايي هستي يا خير؟ در ادامه به او گفتم:من يك كانادايي مسلمان هستم.

اين خبرنگار مسلمان اظهار داشت: از سفير پرسيدم كه چرا براي آزادي من تلاش نكرديد كه وي در پاسخ گفت: اگر براي آزادي تو تلاش مي كرديم تو به عنوان اسير جنگي مطرح مي شدي چون نيروهاي كانادا به همراه نيروهاي ناتو در حمله به ليبي دست داشتند و من در جواب او گفتم كه دليل عدم حمايت از من اين بود كه من يك مسلمان هستم و شهروند درجه ۲ كانادا محسوب مي شوم.

وي در ادامه به بيان چگونگي اسارت خود اشاره و خاطرنشان كرد:نيروهاي قذافي مرا با حيله و نيرنگ ربودند؛ وقتي به مرزهاي ليبي و تونس رسيديم آنها به من گفتند تو را در يكي از هتلهاي طرابلس اسكان خواهيم داد و وزارت رسانه ليبي از تو ميزباني خواهند كرد و بدين ترتيب من را به مكاني ديگر منتقل كردند اما آن مكان هتل نبود بلكه آنها مرا به زندان اطلاعاتي ليبي كه به "تاجورا"معروف بود آوردند.

وي افزود:با ورود به اين زندان تحقيقات از من آغاز شد و ۴روز در آن به سر بردم؛ طبيعي بود كه آنها به راستگويي من شك كنند و من را در رده جاسوسان قرار دهند؛۴ساعت پس از نقل مكان از اين زندان نيروهاي ناتو آن را بمباران كردند.

لطفي غرس در رابطه با حضور اسيران ديگر دراين زندان، اظهار داشت:من در سلولي بودم كه مساحت آن از ۲مترمربع تجاوز نمي كرد لذا از وضعيت ديگر زندانيان خبر نداشتم اما صداي فرياد آنان كه حاصل شكنجه بود را مي شنيدم؛در آن لحظه تنها اميد من به خداي متعال بود؛ در زماني كه در زندان بودم شكنجه كلامي و جسمي زيادي به من وارد شد و آثار شكنجه هاي روحي همچنان در من آشكار است و از آن رنج مي برم.

خبرنگار العالم با بيان چگونگي شكنجه خود به دست نيروهاي قذافي، تصريح كرد: ۳نفر با ماسكي بر صورت به سلول من وارد شدند و گفتند:آقاي لطفي غرس از سوي دادگاه نظامي حكم اعدام با گلوله براي تو صادر شده است و ما اينجا آمده ايم تا اين حكم را اجرا كنيم؛ من از آنها خواستم نماز بخوانم و آنها اين اجازه را به من دادند و من دو ركعت نماز خواندم؛ پس از اين چشمان و دستها و پاهاي مرا بستند و مرا به يك جاي ناشناخته بردند به من گفتند شهادتين خود را بگو و من در دلم آن را گفتم؛ آنها از من خواستند با صداي بلند آن را بر زبان جاري كنم و من به آنها گفتم كه خداوند به آنچه در دلها مي گذرد آگاه است؛ آثار شكنجه روحي آنان با مرور زمان همچنان در من وجود دارد.

وي در پاسخ به سوال خبرنگار تقريب كه اگر بار ديگر از شما خواسته شود كه به ليبي و ديگر مناطق خطرناك رفته و اخبار آن را پوشش دهيد،گفت: دوران اسارت من نه تنها مرا نااميد نساخت بلكه عزم مرا براي اين كار بيشتر مي كند؛من آماده رفتن هستم؛ حتي اگر شرايط خطرناك و تهديدات بسيارباشد براي انتقال اخبار به عامه مردم آمادگي دارم؛ من به عنوان اينكه خبرنگار العالم هستم به خود مي بالم.

خبرنگار العالم در مورد آينده ليبي بيان داشت: بعيد مي دانم كه مشكل انقلابيون و معترضين از طريق نظامي با قذافي حل و فصل شود؛ با توجه به اينكه نيروهاي بيگانه از اين طريق وارد شده اند لازم است كه مردم ليبي بدانند كه نبايد برادر مسلمان خود را به قتل برسانند حتي اگر نيروهاي قذافي جنايتكار باشند آنها مسلمانند؛ از سوي ديگر تعاليم ديني ما را از هرگونه ياري به كافران بر ضد مسلمانان باز مي دارد؛ اگر مسئله ليبي از طريق سياسي حل نشود اين كشور به عراق دوم و حتي بدتر از آن تبديل خواهد شد.

وي افزود: راه حل سياسي به اين معني نيست كه با قذافي و رژيم وي صلح كنند بلكه بايد از طريق تفاهم و گفتگو شرايط را براي انتقال قدرت به دولت انتقالي مهيا نمود و كشورهاي عربي و اسلامي بايد در اين زمينه نقش ميانجي را ايفا كنند نه كشورهاي غربي؛ و پس از آن انتخابات در كشور اجرا مي شود و دولت توسط مردم انتخاب خواهد شد.

"لطفي غرس"با اشاره به وضعيت فعلي ليبي خاطرنشان كرد: جنگي كه از سوي نيروهاي ناتو در ليبي جريان دارد نه به نفع انقلابيون است و نه به نفع قذافي؛ بر طبق آيه هاي قرآني "واذا قيل لهم لا تفسدوا في الأرض قالوا انما نحن مصلحون ألا أنهم هم المفسدون ولكن لا يشعرون" و"واذا قيل لهم آمنوا كما آمن الناس قالوا أنؤمن كما آمن السفهاء ألا أنهم هم السفهاء ولكن لا يعلمون" چگونه بايد از كساني كه ما را سفيه و نادان خطاب مي كنند انتظار داشته باشيم كه به ما كمك كنند و چگونه به كساني كه خداوند آنها را سفيه و نادان خوانده است اميد ببنديم؟!


گفتگو از:صالح الحائري
ترجمه:امين تهراني