عضو هیئت علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، بیان کرد: پیامبر اسلام(ص) فرمود: "سوگند به آن كه جانم در دست اوست، حسین و دوستدارانش و دوستداران دوستدارانش در بهشت‌اند"؛ امام حسین(ع) پاسداری بود که هر چه داشت در راه هدف اهدا کرد و اسلام عزیز را از پرتگاه انحراف رژیم طاغوتی بنی امیه نجات داد.

حجت الاسلام و المسلمین محمد مهدی کریمی نیا عضو هیئت علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم در گفتگو با خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب ضمن تبریک به مناسبت فرارسیدن اعیاد شعبانیه، اظهار داشت: امام خمینی(ره) می فرمایند: روز ولادت با سعادت بزرگ پاسدار قرآن کریم و اسلام عزیز است، او پاسداری بود که هر چه داشت در راه هدف اهدا کرد و اسلام عزیز را از پرتگاه انحراف رژیم طاغوتی بنی امیه نجات داد.  (امام خميني، صحيفه امام، ج8، ص305)
 
این استاد حوزه و دانشگاه، اذعان داشت: هنگامی که خبر ولادت این کودک را به پیامبر گرامی اسلام (ص) دادند، ایشان وارد خانه حضرت علی (ع) و فاطمه (س) شدند و به اَسما فرمودند تا کودک را بیاورد؛ وی نوزاد را در پارچه سفیدی خدمت رسول الله (ص) آورد و ایشان در گوش راست نوه گرامیشان اذان و در گوش چپ اقامه گفتند و این نوزاد را "حسین" به معنی خوب و نیکو نامیدند.

وی تصریح کرد: در روایت است که جبرئیل در روزهای نخست پس از ولادت سیدالشهدا (ع) نزد رسول الله (ص) آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا! این نوزاد را به نام ‏پسر کوچک هارون‏ "شبیر" که به عربی "حسین‏" خوانده می‌شود نام بگذار؛ چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است، جز آن که تو خاتم پیغمبران هستی و به این ترتیب نام پر عظمت ‏ "حسین" از جانب پروردگار، برای دوّمین فرزند فاطمه انتخاب شد.

وی در پایان پیرامون جایگاه و منزلت امام حسین(ع) بیان کرد: حذيفه بن يمان، يكي از اصحاب پيامبر (ص) مي گويد: پيامبر (ص) را ديدم كه دست حسين (ع) را گرفته بود و فرمود: اي مردم! اين حسين، فرزند علي است، او را بشناسيد؛ سوگند به آن كه جانم در دست اوست، او و دوستدارانش و دوستداران دوستدارانش در بهشت‌اند. (الأمالي، صدوق، ص ۳۵۵)؛ سلمان فارسي مي گويد: حسين بن علي‌ عليه السلام روي زانوي پيامبر صلي الله عليه و آله نشسته بود و پيامبر او را مي‌بوسيد و مي‌گفت: تو امام ، فرزند امام و پدر امامان هستي كه نُه تن از ايشان از نسل تو هستند و نُهمين آنان قيام كننده آنها است. (مناقب آل أبي طالب، ج۲، ص۱۹۵) 
 
انتهای پیام/