یک نشریه معتبر آمریکایی در گزارشی ضمن انتشار تصاویری اختصاصی از یمن، بر حمایت غرب از ائتلاف متجاوز سعودی-اماراتی و بی‌توجهی جهان به وضعیت ناگوار یمنی‌ها تاکید کرد.

به گزارش خبرگزاری تقریب، در حالی که حمایت‌های غرب به ویژه آمریکا از حملات ائتلاف متجاوز سعودی- اماراتی به یمن ادامه دارد، نشریه رسمی «انجمن جغرافیای ملی» آمریکا در گزارشی درباره یمن نوشت: «جهان، یمن را رها کرده تا بمیرد».

«نشنال جئوگرافیک» در گزارش خود تصاویری اختصاصی از یمن منتشر کرده و نوشت: «غیرنظامیان در یک زندگی توام با خشونت و بیماری گیر افتاده‌اند».

این نشریه معتبر آمریکایی گزارش را با یکی از حملات ائتلاف سعودی به منطقه مسکونی در حومه شهر باستانی «تعز» شروع کرد؛ حمله‌ای که بر اثر آن یک زن جوان به شدت زخمی شد و هر دو پایش را از دست داد.

«ماتئو باستیانلی» عکاس ایتالیایی که نظاره‌گر انتقال این زن جوان به بیمارستان و از دست رفتن دو پای او بود، در کتاب خاطرات خود روایتش را درباره وضعیت زندگی در «تعز» زیر سایه جنگ ارائه داد.

به گفته او، ساکنان تعز با این ترس زندگی می‌کنند که هر لحظه امکان حادث شدن یک اتفاق ناگوارتر در این شهر وجود دارد.

«نشنال جئوگرافیک» در ادامه گزارش خود می‌نویسد: «روزگاری رومی‌ها یمن را "عربستان خوشبخت" می‌نامیدند، یمنی که یک بندر استراتژیک در ورودی دریای سرخ بود و مملو از ادویه‌جات و عطر بود، اما امروز، یمن یکی از فقیرترین کشورهای جهان است».

این نشریه به تحولات سال ۲۰۱۴ و فرار «عبدربه منصور هادی» رئیس‌جمهور وقت از کشور به عربستان سعودی و آغاز مداخله نظامی علیه یمن پرداخت و نوشت: «ائتلاف به رهبری سعودی با حمایت آمریکا، بریتانیا و حدود ۱۰ کشور عربی، کارزار حملات هوایی علیه یمن به راه انداخت.»

«نشنال جئوگرافیک» گزارش خود را اینگونه ادامه داد: «بعد از سه سال جنگ، ارقام خیره‌کننده است: بنا بر گزارش سازمان ملل، در کشوری با حدود ۲۹ میلیون نفر جمعیت، ۲۲ میلیون نفر به کمک انسان دوستانه نیازمند هستند. دو میلیون نفر بی‌خانمان و آواره شده و حداقل ۱۰ هزار نفر کشته شده‌اند».

بنا بر این گزارش، «یمنی‌ها با توجه به از بین رفتن اقتصاد و سیستم بهداشت و درمان در این کشور، برای درمان و معالجه تصمیمات ناامیدانه و از روی استیصالی می‌گیرند. برخی برای رسیدن به بیمارستان‌های تحت نظارت و اداره گروه‌های امدادرسان، دست به سفرهای خطرناک در درون یمن می‌زنند. بیش از نیمی از بیمارستان‌های یمن تعطیل شده یا به صورت جزئی و نصفه و نیمه مشغول خدمات رسانی هستند و برخی از اوقات مسئولان استان‌ها باید بین خرید تجهیزات پزشکی یا سوخت برای ژنراتورهای برق، یکی را انتخاب کنند. بیماری‌های واگیردار از قبیل وبا و دیفتری شایع است که اینها خود نمایانگر نبود خدمات رسانی مناسب دولت برای آب آشامیدنی و دیگر نیازهای اساسی است».

در گزارش این نشریه آمریکایی آمده است: «پزشکان و کارمندان و کارگران حوزه درمانی در بیمارستان‌های عمومی از سال ۲۰۱۶ مزد دریافت نکرده‌اند. "کریستین بکرل" در دیدبان حقوق بشر می‌گوید که گروه‌های امدادرسان دارند به وزارت بهداشت در حوزه حقوق‌ها و تجهیزات کمک می‌کنند، اما محاصره فرودگاه‌ها و بنادر یمن توسط اتلاف به رهبری سعودی، سبب تاخیر زیاد در رسیدن محموله‌های امدادی شده است. به گفته او "هر دو طرف درگیری در حال استفاده از موضوع کمک‌های انسانی به عنوان سلاح هستند"».

«نشنال جئوگرافیک» ادامه داد: «از سال ۲۰۱۷ در کشور بیش از یک میلیون مورد مشکوک به ابتلای به بیماری وبا وجود داشته که این ناگوارترین شیوع وبا در تاریخ مدرن است. یک سازمان غیردولتی در جولای سال ۲۰۱۷ سفارش محموله دارویی داد، اما تا آوریل سال بعد (حدود ۹ ماه) طول کشید تا این محموله به یمن برسد».

به گزارش این نشریه، «بسیاری از پزشکان یمن به بیمارستان‌های خصوصی رفته یا از کشور متواری شدند و این موضوع سبب کاهش شدید پرسنل پزشکی و درمانی شده است. آنهایی که باقی مانده‌اند، به همسایگان خودشان نحوه درمان و معالجه اضطراری جراحات را آموزش می‌دهند؛ در زمان‌هایی از جمله نیمه شب‌ها که جابجایی و عبور و مرور بسیار خطرناک است».

در بخش دیگری از این گزارش به هزینه‌های بالای «کلینیک‌های خصوصی» در یمن و ناتوانی اکثر مردم این کشور در پرداخت هزینه‌های آن اشاره شده است.

بنا بر گزارش «نشنال جئوگرافیک»، یمنی‌ها دو گزینه دارند یا این که به کلینیک‌های خصوصی گران بروند و یا با خودرو از خطوط مقدم جنگ عبور کرده و خود را به دو فرودگاهی که همچنان باز است برسانند. اما تعداد معدودی هستند که توان پرداخت هزینه‌های سوخت یا خطرات ناشی از این کار را دارند.»

این گزارش با اظهارات تکان‌دهنده باستیانلی عکاس ایتالیایی به پایان می‌رسد: «آنها در یمن گیر افتاده‌اند. هیچ کشوری به آنها پناهندگی نمی‌دهد و یا یک کریدور و گذرگاه انسان‌دوستانه ایجاد نمی‌کند. آنها دارند روزهایشان را می‌شمارند و منتظر مرگ هستند».