​بریتانیا سودای قدرت امپریالیستی سابق خود را در سر دارد. با توجه به نقش جدید انگلیس به عنوان گماشته امپریالیسم آمریکا، این کشور برای اثبات «ارزش» خود، در حال اتخاذ مواضع تند نسبت به روسیه است.

خبرگزاری تقریب، حوزه سایر رسانه ها: چرا بریتانیا در حال هزینه کردن میلیاردها دلار برای ساخت دو سوپر ناو هواپیمابر خود است؟ این سئوالی است که شبکه دولتی بی بی سی می پرسد. اما انتظار نداشته باشید که «بنگاه بنجل فروشی بریتانیا» پاسخ قابل درک و عمیقی به این پرسش بدهد.
دو کشتی مود نظر - که اکنون آماده بهره برداری هستند- اچ ام اس ملکه الیزابت و اچ ام اس شاهزاده ولز نام دارند که اسامی دلفریب آنها از روی اسامی خانواده سلطنتی انتخاب شده است. به گفته بی بی سی جمع هزینه های ساخت این «غول ها» حدود 8 میلیارد دلار است. اما وقتی که تجهیز کامل این ناوها با هواپیماهای جدید به پایان برسد، جمع کل هزینه های آنها به چندین برابر این رقم خواهد رسید.
در زمانی که فقر در بریتانیا به سطوح بی سابقه ای رسیده و کشور  بر سر برگزیت، ماجرای خروج از اتحادیه اروپا با خطر فروپاشی اقتصادی رو به روست، قطعا این سئوالی  بجاست که  چرا  طراحان ظاهرا فریبکار اولویت های دولت بریتانیا باید چنین ابر شناورهایی را به خدمت بگیرند؟
مقیاس این شناورها حیرت انگیز است. اچ ام اس ملکه الیزابت 280 متر طول دارد که از ساختمان نمادین پارلمان درلندن هم بزرگ تر است. بیشتر از 60 فروند هواپیما روی عرشه این کشی جای می گیرند.
بی بی سی این دو سوپرناوهواپیمابر را «دیپلماسی قایق توپدار به معنای واقعی کلمه» می نامد. ناوهایی که از تمام ناوهای هواپیمابر دیگری که بریتانیا قبلا ساخته و اکنون همگی کنار گذاشته شده اند بزرگ تر هستند.
نیروی دریایی آمریکا در حال حاضر دارای 10 فروند شناور مشابه این دو ناو است. چین، فرانسه و روسیه هر کدام یک فروند دارند. از این رو بریتانیا با داشتن دو ناوهواپیمابر در حال نشان دادن «جاه طلبی های جهانی» خود است. ولی این جاه طلبی ها چه هستند؟

مهم تر از همه اینکه گفته می شود این دو سازگار با همتایان آمریکایی خود طراحی شده اند. بریتانیا 48 جت جنگنده رادار گریز اف -35 بی ساخت شرکت لاکهید مارتین آمریکا را به طور خاص برای استفاده از این ناوها سفارش داده است. این کشور در نظر دارد در مجموع 138 اف-35 اس را نیز برای تکمیل کردن این ناوگروه رزمی خریداری کند.
هر کدام از جنگنده های اف-35 قیمتی حدود 100 میلیون دلار دارند. بنابراین مجموع 138 جنگنده برای دو ناوهواپیمابر احتمالا هزینه نهایی نزدیک به 18 میلیارد دلار خواهند داشت. این رقم را باید به بودجه 8 میلیارد دلاری ساخت این ناوها اضافه کرد.
این اسرافکاری حیرت انگیز از پول مالیات دهندگان بریتانیایی درزمانی صورت می گیرد که کشور گرفتار فقر گسترده در خدمات درمانی دولتی خود - که زمانی مایه رشک جهانیان بود- است و هر روز وخیم تر نیز می شود.
طراحی ناوهای جدید بریتانیایی - به خصوص قابلیت سازگاری آنها با نیروی دریایی و نیروی هوایی آمریکا- شاید کلید فهمیدن این نکته باشد که «جاه طلبی های جهانی» بریتانیا چه هستند.
بریتانیا در حال تثبیت کردن خود به عنوان یک مزدور اجیر امپریالیسم آمریکا در قرن بیست و یکم است.  فکرش را بکنید. چرا بریتانیا این شناورهای عظیم را به گونه ای طراحی کرده که مجبور باشد به جای همتایان بریتانیای - اروپایی این جنگنده ها مثل جنگنده یورو تایفون، جنگنده های آمریکایی را به خدمت بگیرد؟
البته کارکرد بریتانیا به عنوان همدست نظامی آمریکا اصلا چیز جدیدی نیست. در سراسر دهه های جنگ سرد نیروهای بریتانیایی شریک قابل اعتمادی در مداخلات فرامرزی آمریکا محسوب می شدند. برای تعریف نقش دنباله رو سیاسی که بریتانیا بازی کرده، از تعبیر مناسب «رابطه خاص» استفاده کرده اند.

بعد از جنگ سرد «این رابطه خاص» با پیوستن بریتانیا به جنگ های آمریکا در افغانستان و عراق تداوم پیدا کرد. بریتانیا نه تنها آتش قابل توجهی را فراهم کرد و بر روی زمین سربازانش در جهت منافع آمریکا ترور را بر مردم تحت اشغال حاکم کردند، بلکه این کشور با ایفای نقش همدست،  پوشش مهمی برای «چندجانبه گرایی» و در نتیجه پوشش قانونی لازم را برای این جنگ فراهم کرد که درغیر این صورت چیزی جز یک تهاجم مجرمانه فاحش و آشکار نمی بود.
طراحان امپریالیستی واشنگتن با نگاه به آینده بار دیگر در حال خلق «رقبای قدرت بزرگ» هستند. چین و روسیه آشکارا به این منظور هدف قرار گرفته اند. در حالی که قدرت اقتصادی آمریکا رو به کاهش دارد، نقش ارتش این کشور برای جبران ضعفی که در ارتباط با اعمال قدرت جهانی خود پیدا کرده، پر رنگ تر شده است.
اما قدرت نظامی آمریکا نیز در نتیجه این افول اقتصادی تاریخی محدود شده است. این کشور با بدهی 22 تریلیون دلاری- که بیشتر هم می شود- ناگزیر شده  ابعاد چشم انداز نظامی گری خود را محدودتر کند.

اینجا همان جایی است که شریک واشنگتن در نظامی گری - بریتانیا - نقش جدیدی برای خود یافته است. به عبارت دیگر شریک شدن در هزینه ها و فشارهای نظامی «تامین امنیت» جهان در قرن بیست و یکم برای سرمایه داری آنگلو- آمریکایی.
دو ناو هواپیمابر جدید بریتانیا برای این ترتیبات در نظر گرفته شده اند. درست است که ساخت این شناورها 10 سال قبل آغاز شده، ولی ما در اینجا از برنامه ریزی راهبردی صحبت می کنیم و اینکه طراحان آمریکایی و بریتانیایی چگونه در گرایش های ژئوپلتیک با یکدیگر مشارکت دارند.
آنچه جای نگرانی دارد این است که رهبران سیاسی و نظامی بریتانیایی و نیز رسانه های تبلیغاتی دولتی (همچون بی بی سی و اندیشکده هایی نظیر اینتگریتی اینیتیتیو) در سال های اخیر چگونه با شور و شوق  بر آتش روسیه هراسی دمیده اند.
ادعای مسموم کردن جاسوس سابق سرگئی اسکریپال در انگلیس در سال گذشته از این جنبه حائز اهمیت است . تشکیلات سیاسی و رسانه ای بریتانیایی  طبل ها را بر سر این حادثه مشکوک با این اتهامات به صدا درآوردند که دولت روسیه دستور «ترور در خیابان های بریتانیا» را صادر کرده و ادعا کرده اند که این کار چیزی کمتر از یک «یک اقدام جنگی» نیست.
بریتانیا جنگ طلبی خود را در برابر روسیه با اقدامات متعددی به نمایش گذاشته است، از جمله «ایجاد اختلال» در فعالیت هواپیماها و کشتی های جنگی روسیه در آب های بین المللی، به کارگیری بی سابقه نیروهای انگلیسی در قطب شمال و دریای بالتیک (از جمله شاهزاده هری!)  «برای ارسال یک علامت به مسکو» و اخیرا اعزام یک کشتی جنگی بریتانیایی به دریای سیاه برای حمایت از رژیم نئونازی حاکم در کیف که وزیر دفاع بریتانیا گاوین ویلیامسون ادعا می کند «با تهاجم روسیه مواجه است.»
توهمات بریتانیا که گویی سودای قدرت امپریالیستی سابق خود را در سر دارد رقت انگیز است. اما این توهمات با توجه به نقش جدید انگلیس به عنوان گماشته امپریالیسم آمریکا در قرن بیست و یکم خطرناک نیز هستند.  از همین روست که این کشور در تلاش برای اثبات «ارزش» خود، در حال اتخاذ مواضع ستیزه جویانه تری نسبت به روسیه است.
 نویسنده: فینیان کانینگهام (Finian Cunningham) روزنامه نگار و نویسنده انگلیسی
منبع: yon.ir/R2J3W 

انتهای پیام.