حضرت علی (ع) می‌فرمایند: .. و بر شما باد به ارتباط و بذل و بخشش و دوری گزیدن از جدائی و پشت کردن به یکدیگر.

به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، در دنياي اسلام ، تنها مسئله اي که بيش از هر چيز ديگر به چشم مي خورد اين است که چگونه ملتي که داراي مشترکات فراواني چون پيامبر ، قبله ، کتاب  و روزه و ... هستند در بدنه اين جماعت شکاف و از هم گسستگي وجود داشته باشد ؛ در حالي که در آموزه هاي قرآن کريم مي بينيم که به همه ي مسلمانان دستور داده شده است که با کساني که بر خلاف عقيده و کيش شما هستند به خوبي رفتار کنيد.

در اين برهه حساس تاريخ بشر ، وظيفه همه ما مسلمانان، تمسک و پيروي از قرآن و عترت رسول خداست که بزرگترين مناديان دعوت به اتحاد و يکدلي همه ي مسلمانان جهان هستند؛ زيرا ما به فراواني در منابع اسلامي مي بينيم که تا چه اندازه براي رسول خدا (ص) موضوع وحدت بين مسلمين مهم بوده و ايشان به موازات گسترش توحيد و يکتاپرستي در جامعه انساني به توحيد کلمه و وحدت امت اسلامي اهميت زيادي مي دادند و هيچ عاملي را ، شکننده تر از ايجاد شکاف در پيکر امت اسلامي نمي دانستند همچنین باید گفت مهم ترین هدفِ ائمه معصومین (ع) هم، وحدت مسلمانان و دوری آنان از تفرقه و منازعات سیاسی -اجتماعیِ دین براندازانه بوده است.

 بررسی حیات فکری و سیاسی امامان شیعه در طول تاریخ بیانگر این واقعیت مهم است که همه اقدامها، قیامها، تعلیمها و هدایت‌های امامان معصوم (ع) برای حفظ اسلام اصیل و جلوگیری از بدعت و تحریف در دین و پیشگیری از تشتت فکری و اعتقادی و تفرقه در بین امت اسلامی بوده است؛ این خط مشی و وظیفه سترگ را همه امامان شیعه به خوبی بر عهده گرفته و به ثمر رسانده اند و در شرایط کنونی وظیفه همه فقها و علمای فرق اسلامی این است که این خط سیر را ادامه داده تا جلوی تفرق و تشتت فکری و نیز اضمحلال و فروپاشی جوامع اسلامی گرفته شود.
 
لذا خبرگزاری تقریب در نظر دارد تا به صورت پرونده ای جداگانه به بررسی احادیث پرگهر رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) در خصوص وحدت امت اسلامی با عنوان حدیث تقریبی بپردازد که بیست و هفتمین شماره این پرونده در ادامه می‌آید:


امام علی علیه السلام در وصیت به حسنین (ع):

. .. وَ علیکم بِالتَّوَاصُلِ وَ التَّبَاذُلِ وَ ایاکم وَ التَّدَابُرَ وَ التَّقَاطُعَ 

.. و بر شما باد به ارتباط و بذل و بخشش و دوری گزیدن از جدائی و پشت کردن به یکدیگر.(نهج البلاغه، نامه 47)