آیت الله مکارم شیرازی، پنجشنبه، تفسیر قرآن به قرآن را یکی از روش‌های تفسیر این کتاب آسمانی برشمرده و اظهار داشت: قرآن کریم مجموعه‌ای است که برای درک درست و کامل آن باید تمامی آیات را مورد توجه قرار دهیم، در غیر این صورت در تفسیر و فهم آیات منحرفمی شویم. می‌شویم.

خبرگزاری تقریب (تنا):

صاحب کتاب پرارزش تفسیر نمونه به تعدادی از آیات قرآن کریم استشهاد نموده و تصریح کرد: در آیه ۱۷۹ سوره آل عمران، آیه ۵سوره انعام و آیه ۱۸۸ سوره اعراف، «علم به غیب» مختص خدا معرفی شده است، ولی در آیه ۱۰۲سوره یوسف و آیه ۲۶ سوره جن تأکید شده است که خداوند به کسانی که بخواهد و از آنها راضی باشد،‌ «غیب» را تعلیم می‌دهد. 

وی با اشاره به خطبه ۱۲۸ نهج‌البلاغه افزود:‌ در این خطبه حضرت علی (ع) زمانی که درباره آینده بصره سخن گفتند، شخصی از ایشان پرسید که آیا از غیب خبر می‌دهی؟ حضرت فرمودند: که من علم به ذات غیب ندارم، بلکه آن را از پیامبر (ص) که آن حضرت از خداوند آموخته، فراگرفته‌ام.

مکارم شیرازی خاطرنشان کرد:‌ در تفسیر این آیات می‌توان گفت؛ «ذات غیب» برای خداوند است و هیچ کس نمی‌تواند به ذات غیب آگاه شود، ولی غیب اکتسابی از سوی خدا به انبیا و امامان(ع) و اولیای الهی تعلیم می‌شود. 

این مرجع تقلید با اشاره به خطرات اعتقادی، بخشی نگری به قرآن، اظهار داشت: حال اگر ما به چند آیه نخست توجه و دیگر آیات را رها کنیم، مسلماً نتیجه‌ای که از تفسیر آن به دست می‌آوریم، اشتباه است.

وی با اشاره به مسئله شفاعت و برداشت نادرست جریان های هابی از آن، یادآور شد: برخی جریانات چون وهابیت تنها به آیات «۴۸ سوره المدثر، ۱۸یونس و ۴۴ سوره الزمر» که شفاعت را تنها برای خدا می‌داند، تکیه می‌کنند و به واسطه برداشت نادرست از مفاهیم و ظواهر آیات ما شیعیان را محکوم می‌کنند. 

آیت‌الله مکارم شیرازی افزود: این افراد اگر به آیه ۲۵۵ سوره بقره که می‌فرماید:‌« اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ»؛ (سوره بقره آیه ۲۵۵﴾؛ چه کسی است که جز به رخصت او در پیشگاهش بتواند شفاعت کند؟ «يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ»؛ (سوره انبیاء، آیه ۲۸)، کسی شفاعت نمی‌کند، مگر کسانی که خداوند از آنان راضی باشد»، توجه می‌کردند، این گونه به اشتباه نمی‌افتادند.

وی تاکید کرد: با توجه به این دو آیه متوجه می‌شویم؛ شفاعت نیز از جمله مسائلی است که ذات آن برای خداست، ولی افرادی که مورد رضایت خداوند هستند، با اذن او می‌توانند شفاعت نمایند.

این مفسر برجسته قرآن کریم در ادامه بحث شفاعت انسان ها را به سه گروه تقسیم کرده و گفت: دسته نخست، اولیاءالله الصالحین هستند که جز در مواردی، نیاز به شفاعت ندارند، دسته دیگر افرادی هستند که آنقدر پرونده اعمالشان سیاه است، که شفاعت شامل حال آنها نمی‌شود.  دسته سوم افرادی هستند که نیمی از راه سعادت را طی کرده‌اند، ولی نتوانسته‌اند ادامه مسیر را طی کنند، در این شرایط باید شفیعانی باشند که آنان را به مقصد برسانند. 

آیت الله مکارم شیرازی در فرازهای پایانی سخنان خود به طرق صحیح شفعات طلبیدن پرداخته و اظهار داشت: به اقشار مختلف جامعه توصیه می‌کنم که در شفاعت خواستن از معصومین(ع) کلمه به اذن خداوند را نیز به کار ببریم تا بهانه دست وهابیان و دشمنان تشیع ندهیم. 

وی تاکید کرد که دیگر روش مناسب در شفاعت خواستن این است که از شفیعان خواسته شود،در نزد خداوند شفاعت کنند تا حاجت و خواسته های افراد برآورده را سازد.