خبرگزاری تقریب (TNA) - رحیم‌پور ازغدی: جلسات قرآن باید احیاگر جامعه باشد

رحیم‌پور ازغدی: جلسات قرآن باید احیاگر جامعه باشد

حسن رحیم پور ازغدی با اشاره به اینکه نهضت‌های بزرگ از دل محافل قرآنی ایجاد شده است، گفت: برگزاری جلسات قرآن که مرده را زنده نکند و احیاگر جامعه نباشد، بی‌فایده است.

به گزارش حوزه استان ها خبرگزاری تقریب، حسن رحیم‌پور ازغدی، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و استاد دانشگاه، امروز پنجم آذرماه در مراسم اختتامیه مدرسین و مدیران استانی نهضت تربیت قرآنی نورالثقلین در مجتمع فرهنگی-تربیتی امام رضا(ع) برگزار شد، در جمع مدرسین قرآنی اظهار کرد: یک پرسش مهم این است که چه تفاوتی بین محافل قرآنی با هم وجود که برخی مانند آتشفشان ظاهر و باطن اشخاص و جامعه‌ای را می‌شوراند، اما برخی محافل بود و نبود آن جدا از پاداش و قرب الهی در بیرون دیده نمی‌شود.

وی ادامه داد: چگونه است که آثار بسیاری از محافل در شرق و غرب جهان اسلام، در بیرون و یا حتی درون آن محفل هم به چشم نمی‌خورد؟ چگونه انبیاء وقتی وحی را ابلاغ می‌کردند، مورد تمسخر قرار می‌گرفتند، اما ما قرآن می‌خوانیم و تشویق می‌شویم؟ پیامبر(ص) آیات را چطور بر مردم می‌خواند که مردم به ایشان سنگ می‌زدند و وقتی ما قرآن می‌خوانیم کسی به ما سنگ نمی‌زند؟ در حالی که اغلب آیات قرآن بدون پذیرش نبوت هم قابل فهم بود.

رحیم‌پور ازغدی بیان کرد: این‌ها سوالات مهمی است که باید از خودمان بپرسیم، اینکه چرا به پیامبر(ص) و سایر انبیاء می‌گفتند شما شعر می‌گویید، شاعرید، مجنون و ساحر هستید، چرا هیچ‌کس به ما چیزی نمی‌گوید، نکند ما قرآن به مردم نمی‌گوییم؟ نکند آن خدایی که از آن حرف می‌زنیم آن قرآنی که می‌خوانیم زنده نیستند؟ حضرت علی(ع) می‌فرمایند که اگر قرآن باشد، انقلاب در عقل‌ها ایجاد می‌کند، سطح عقلانیت جامعه بسیار بالا می‌رود، عقلانیت دفن شده دوباره استخراج می‌شود.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: قرآن می‌گوید، روزه بگیرید و هدف از روزه را تقوی الهی بیان کرده است، این پرسش مطرح می‌شود که ما چطور روزه می‌گیریم، اما با تقوا نمی‌شویم. قرآن فرموده که نماز انسان را از فحشا و منکر دور می‌کند. همچنین اینکه قرآن برای شما شفا است، بنابراین این حجم از بیماری‌های اخلاقی و روحی برای چیست؟

وی ابراز کرد: چرا ظلم در جامعه و نهادهای مختلف وجود دارد، در حالی که در جامعه قرآن می‎خوانیم، قرآن فرموده که به ظلم خسارت می‌زند، چطور است هم ظلم و هم قرآن در جامعه وجود دارد؟ لذا در جایی اشکال موجود است. این موضوع نشان می‌دهد آنچه ما به آن مشغول هستیم، صوت قرآن است و نه خود قرآن، آنچه ما با آن مشغولیم، لفظ و تجوید قرآن است و نه خود قرآن، چطور ظلم و قرآن با هم است؟ پس معلوم می‌شود قرآن نیست، چراکه ظلم نیز وجود دارد.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اضافه کرد: نمازگزاران در کنار یکدیگر هستند، اما قلبشان دور است. ما باید به‌طور مداوم، سطح آگاهی قرآنی خود را افزایش دهیم، ما صرفا ترجمه تحت‌اللفظی از قرآن داریم، کلمات مقدس از این جهت با احترام خوانده می‌شود خوب است، اما از آن جهت که تنها مقدس خوانده شود، مطلوب نیست.

رحیم‌پور ازغدی عنوان کرد: اسلام در زبان و ادای ماست، آنچه به نفعمان است را انجام می‌دهیم و مانند ماتریالیسم انتخاب می‌کنیم. در جلسات خواستگاری، در کوچه و بازار دروغ می‌گوییم. چطور است، هرچه قرآن می‌خوانیم، سیر نمی‌شویم. این معلوم است قرآن و نمازی که می‌خوانیم قرآن و نماز نیست، ما قرآن یا پوسته آن را می‌خوانیم ‌و آن چیزی که با آن محشور هستیم، قرآن نیست.

این استاد دانشگاه بیان کرد: بزرگترین نهضت‌ها از درون محافل قرآنی شکل گرفت. عمده کسانی که انقلاب را در شهرستان‌ها رهبری کردند، جلسات قرآنی خانگی داشتند، این در حالی است که هزاران جلسات قرآنی در ایران و جهان اسلام بوده و بخاری هم از آن حرکت نکرده و تاثیری نداشته است.

وی افزود: ما دو نوع مواجهه با قرآن و آیات الهی داریم، خداوند در قرآن چگونگی بیان آیات توسط پیامبران را تبیین کرده است، این بیان خصوصیاتی داشته که صاحبان قدرت و ثروت ترس داشتند، این تاثیر آنچنان بوده که یک فرد فاسد، به یک فرد مصلح تبدیل می‎شده است. خداوند می‌فرماید: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا استَجيبوا ...» کسانی که ایمان را برگزیدند، پاسخ خدا را بدهند، خدا با شما سخن می‎گوید، چرا جواب نمی‌دهید. میان قرآنی که احیاگر است و مرده را زنده می کند و قرآنی که مرده را زنده نمی‌کند، تفاوت وجود دارد. آنان که در مسیر قرآنی نخبه‌یابی کردند، شباهت زیادی به انبیاء دارند.

رحیم‌پور ازغدی ادامه داد: در جامعه صرفا قرآن خواندنی که پاداش الهی دارد، اما آثار الهی ندارد، احیاگر نیست. جلسات قرآنی که مرده را زنده نکند، جلسه قرآنی نیست. قرآنی که بی‌انگیزه را با انگیز می‌کند، بی‌هدف را هدف‌دار نمی‌کند، بی‌اراده را صاحب اراده می‌کند و خودخواه را فداکار می‌کند، قرآن واقعی است. اگر نتیجه جلسات قرآنی این باشد، آنگاه احیاگر است. اینکه کوچکترین قرآن جهان را بنویسیم که با تربیت بخوانی و یا بزرگترین قرآن را بنویسی که با نردبان آن را ورق بزنی، پاداش الهی دارد، اما آثار الهی ندارد، لذا با این نگاه آنچه واجب خواهد بود، اثرگذاری قرآن است.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی ابراز کرد: حضرت نوح(ع) در وسط بیابان کشتی می‌سازد، شانس آوردیم زمان حضرت نوح(ع) نبودیم وگرنه از کسانی بودیم که پیامبران را باور نداشتیم. پیامبران افراد معمولی نبودند، کسانی که می‎خواهند مرده را زنده کنند، باید دیوانه باشند، حضرت ابراهیم(ع) بت‌شکنی می‌کرد و تبر را بر روی بت بزرگ می‌گذاشت، می‌گفت او بت‌ها را شکسته است. اینگونه پیامبری، معمولی نیست، لذا شما مدرسان و مربیان قرآنی اینگونه دیوانه باشید، تا در جلسات قرآنی مرده را زنده کنید.

وی افزود: به راستی پیامبر(ص) چگونه آیات را می‌خواند و ما چگونه می‎خوانیم؟ به گونه‌ای، آیات را می‌خواند که خداوند به او می‌فرمود که قرار نیست خود را به زحمت اندازی، چرا که صرفا وظیفه پیامبر تبلیغ و ابلاغ است. وقتی هر آیه را می‌خوانید، باید از خود بپرسید این برای چه نازل شده است؟ چرا که اکثر حرف‎های قرآن معمولی است، لذا اگر که بدون سوال، به سراغ قرآن می‌رویم، فایده‌ای ندارد.

رحیم‌پور ازغدی با اشاره با آیه ۱۲۸ سوره توبه که خداوند می‌فرماید: «لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ؛ به یقین، رسولى از خود شما بسویتان آمد که رنجهاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است،» بیان کرد: در اینجا خداوند تاکید دارد که فرستاده خدا از جنس خودتان آمد، یعنی آنان که جلسات قرآنی دارند، باید طوری باشند که مخاطبین آنان مربی را از خود بدانند و بین آنان بیگانگی نباشد،باید با رنج آشنا باشد و «مِنْ أَنْفُسِکُمْ » جواب بسیاری از سوالات است. «مِنْ أَنْفُسِکُمْ» یعنی پیامبری که با رنج شما، رنج می‌برد و رنج شما بر او گران است، فشار زیادی برای هدایت شما برروی پیغمبر(ص) است.

این مدرس دانشگاه با اشاره به «حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ» در آیه شریفه مذکور، ابراز کرد: پیامبر(ص) برای نجات انسان‌ها، حرص می‌خورد، شب و روز ندارد، دائم نگران است و عاشق انسان‌هاست و خودش را فدای آنان می‎کند، فردی با این خصوصیات می‌تواند رسول باشد. «بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ» یعنی تمام وجود پیامبر رحمت است، لذا کسی که می‌خواهد خود را فدای مردم کند، می‌تواند رسول باشد.

وی گفت: نظر، عمل، مذهب و زندگی از یکدیگر جدا نیستند، هرچه شما را برنجاند، بر پیامبر(ص) سخت است، بر این اساس هرکجا دیدید یک کار فرهنگی دینی و قرآنی اثری ندارد، برای این است که اداره‌کننده آن، رحمت و رأفت ندارد و همین یک آیه تکلیف ما را مشخص می‌کند. احیا کار انبیاست. این است که خدا می‌فرماید: «ای کسانی که رسماً ایمان آوردید، ایمان آورید، ای مؤمنین، مومن شوید.»

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اظهار کرد: خداوند در قرآن فرموده که ما قرآن را نازل نکردیم تا تو (پیامبر) را به مشقت‌ اندازیم، لذا این انسان است که می‌تواند پیامبر(ص) باشد، او که برای هدایت و نجات انسان‌ها حریص است و خود را به زحمت می‌اندازد. اگر کار قرآنی من تاثیر ندارد، یعنی زنده نیستم و اگر خودم زنده نیستم، نمی‌توانم مخاطب را زنده کنم، لذا نمی‌توانیم اصلاح‌گر باشیم. معلم قرآن نیز همینطور است، هرکس خودش شعله‎ور نباشد، نمی‌تواند شعله‌ور کند.

انتهای پیام/