پنجشنبه، در مجتمع آموزش عالی فقه (حجتیه) قم، آیت­الله سبحانی، اظهار داشت: برای شناسایی انبیاء سه راه وجود دارد.

این مرجع تقلید خاطرنشان کرد: اولین راه این است که آن نبی دارای معجزاتی باشد و ارتباط او را با جهان غیب ثابت کند، مانند حضرت موسی(ع) که برای اثبات نبوت خود معجزاتی را به قوم بنی­ اسرائیل نشان داد. 

وی در تشریح راه دوم شناسایی انبیاء اظهار داشت: راه دوم قرائن و شواهدی است که دلیل بر راستگویی آن نبی کند. البته این راه غالباً در کتابی نیامده و بنده آن را در یک کتاب عالم شیعی اهل ترکیه مطالعه کرده­ام. 

جعفر سبحانی با اشاره به قرائن و شواهد بسیاری که بر راستگویی حضرت پیامبر وجود دارد، تصریح کرد: بزرگترین قرینه برای راستگویی رسول­الله(ص)، وجود مبارک امیرالمؤمنین علی(ع) بود و همچنین می­توان از وجود سلمان، ابوذر، مقداد و ..... بر راستگویی پیامبر اکرم(ص) شهادت داد. 

این استاد حوزه علمیه قم، راه سوم شناخت انبیاء را نبی پیشین بر نبی بعد از خوددانسته و افزود: از حضرت مسیح(ع) در آیه ششم سوره صف آمده است: "وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِن بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ" یعنی و بشارت‏دهنده به رسولى که بعد از من مى‏آید و نام او احمد است. ایشان به نبی بعد از خود که حضرت محمد(ص) باشند، بشارت داده است و این دلیل سوم برای شناسایی انبیاء می­باشد.

آیت الله سبحانی در فراز دیگری از سخنان خود به تعریفی از معنای نور پرداخته و اظهار داشت: گاهی نور حسی است، همانند لامپ یا خورشید، گاهی هم نور معنوی است که مراد قرآن است و یا پیامبر اکرم(ص).

وی ادامه داد: دو وجه شبه نور را می­توان برای این دو ذکر کرد. نخستین وجه این است که انسان در سایه نور راه را از چاه تشخیص می­دهد، بنابراین هر کجا که نور خدا و پیامبر او بتابد، این انوار الهی راه سعادت و شقاوت را به انسان نشان می­دهند. 

این نویسنده و محقق پرکار عرصه های دینی افزود: وجه دوم در این است که هر کجا نور حسی باشد، دزدان و درندگان در مخفیگاه می­مانند و در هنگام شب به بیرون می­آیند. پس نتیجه می­گیریم که کجا نور قرآن بتابد، در آنجا افراد جاهل نمی‌توانند، فعالیتی انجام داده و مردم را به شیطان­پرستی دعوت کنند. اما اگر شهری بدون عالم بماند و نور قرآن در آن تابیده نشود، دزدان عقائد جوانان به بیرون آمده و به دزدی افکار آنها مشغول می­شوند.

ایشان در پایان ضمن تسلیت فرارسیدن سالروز وفات حضرت خدیجه (س)، اظهار داشت: حضرت خدیجه (س) تمام دارایی خود را برای دین خدا داد. او زنی بود که سه سال در شعب ابی­طالب به همراه نبی مکرم اسلام(ص) ماند و طاقت آورد.