رهبر معظم انقلاب درباره ناتوانی روزه‌دار به علت ضعف جسمانی فرمود: ناتوانی از گرفتن روزه و قضای آن به مجرد ضعف و عدم قدرت موجب سقوط قضای روزه نمی‌شود.

به گزارش حوزه جامعه خبرگزاری تقریب، از زمانی که دختر و پسر به سن تکلیف می رسند، انجام واجبات الهی جزو وظایف دینی آنها می شود ولی ممکن است عبادتی مانند روزه داری از توان برخی افراد خارج باشد و از نظر جسمی با مشکلاتی روبرو شوند. از طرف دیگر اقرار سالمند نیز ممکن است به دلایل مختلف توان روزه گرفتن را نداشته باشند. در همین راستا برخی استفتائات مقلدان رهبر معظم انقلاب و پاسخ دفتر معظم له را مرور می کنیم:

سؤال: دختری که به سن تکلیف رسیده، ولی به علت ضعف جسمانی توانایی روزه گرفتن ندارد، و بعد از ماه مبارک رمضان هم نمی تواند قضای آن را به جا آورد تا این که ماه رمضان سال بعد فرا می ‌رسد، چه حکمی دارد؟

پاسخ: ناتوانی از گرفتن روزه و قضای آن به مجرد ضعف و عدم قدرت موجب سقوط قضای روزه نمی شود، بلکه قضای روزه‌های ماه رمضان که از او فوت شده، بر وی واجب است.

سؤال: دخترانی که تازه به سن تکلیف رسیده‌اند و روزه گرفتن بر آن ها مقداری مشکل است، چه حکمی دارند؟ آیا سن بلوغ شرعی دختران اکمال ۹ سال قمری است؟

پاسخ: بنا بر نظر مشهور، بلوغ شرعی دختران همان تکمیل ۹ سال قمری است که در این هنگام روزه بر آن‌ها واجب است و ترک آن به مجرد بعضی از عذرها جایز نیست ولی اگر روزه گرفتن برای ایشان ضرر داشته باشد یا تحمل آن برایشان همراه با مشقت زیاد باشد، افطار برای آن‌ها جایز است.

سؤال: من زمان دقیق رسیدن به سن تکلیف خود را نمی‌دانم، از جناب عالی خواهشمندم بیان فرمایید که از چه زمانی قضای نماز و روزه بر من واجب است؟

پاسخ: فقط قضای آن مقدار از نمازها و روزه ها که یقین به فوت آن بعد از رسیدن به سن قطعی تکلیف شرعی دارید، بر شما واجب است.

سؤال: اگر دختر ۹ ساله‌ای که روزه بر او واجب شده، به دلیل دشواری، روزه‌اش را افطار نماید، آیا قضا بر او واجب است یا خیر؟

پاسخ: قضای روزه‌هایی که از ماه رمضان افطار کرده، بر او واجب است.

سؤال: اگر فردی به خاطر عذری قوی، پنجاه درصد احتمال دهد که روزه بر او واجب نیست و به همین دلیل روزه نگیرد، ولی بعداً معلوم شود که روزه بر او واجب بوده، از جهت قضا و کفّاره چه حکمی دارد؟

پاسخ: اگر افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان به مجرد احتمال عدم وجوب روزه بر وی باشد، در فرض سؤال علاوه بر قضا، کفّاره هم بر او واجب است. اما اگر افطار به علت ترس از ضرر باشد و ترس هم منشأ عقلایی داشته باشد، کفّاره واجب نیست، ولی قضا بر او واجب است.

سؤال: مادرم به بیماری شدیدی مبتلاست و پدرم نیز از ضعف جسمانی رنج می برد و در عین حال هر دو روزه می گیرند که گاهی مشخص است روزه باعث تشدید بیماری آن ها می شود، تا کنون نتوانسته ام آن ها را قانع کنم که لااقل هنگام شدت بیماری روزه نگیرند. خواهشمندیم ما را در مورد حکم روزه آن ها راهنمایی فرمایید.

پاسخ: ملاک تأثیر روزه در ایجاد بیماری یا تشدید آن و عدم قدرت بر روزه گرفتن تشخیص خود روزه دار نسبت به خودش است و اگر بداند روزه برای او ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد و در عین حال بخواهد روزه بگیرد، روزه گرفتن برای وی حرام است.

سؤال: مادرم تقریباً ۱۳ سال بیمار بود و به همین دلیل نمی توانست روزه بگیرد. من دقیقاً اطلاع دارم که علت روزه نگرفتن او احتیاج به مصرف دارو بوده است، امیدواریم ما را راهنمایی فرمایید که آیا قضای روزه ها بر او واجب است؟

پاسخ: اگر ناتوانی او از روزه گرفتن بر اثر بیماری بوده، قضا ندارد.

انتهای پیام/