نماینده جمهوری اسلامی ایران در مجمع جهانی فقه اسلامی جده عنوان کرد: تمامی مسلمانان به سوی الأزهر شریف چشم دوخته‌اند که افقی گسترده و مقامی والا دارد. تا همچنان بر صراط تقریب بماند، لوازم آن را به جا آرد و مقتضیاتش را تمام کند و همواره بیرق الفت و همبستگی را افراشته نگاه دارد.

به گزارش خبرنگار حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، کنفرانس گفت‌وگوی اسلامی با شعار "امت واحده، سرنوشت مشترک" از سوی الازهر مصر، شورای عالی امور اسلامی بحرین و شورای حکمای مسلمان در منامه برگزار شد. 

در این کنفرانس آیت الله "احمد مبلغی"  نماینده جمهوری اسلامی ایران در مجمع جهانی فقه اسلامی جده و عضو مجلس خبرگان رهبری با بیان اینکه "تقریب"، ریشه‌ای استوار در سرزمین مصر دارد، گفت: مصر، همان‌جاست که دارالتقریب در آن بنیان نهاده شد تا پرچم وحدت و تفاهم را بر افرازد. بر همین راه، جمهوری اسلامی ایران گام نهاد و مجمع تقریب را بنیاد نهاد، تا مشعل همگرایی و برادری را روشن نگاه دارد.

وی ادامه داد: جمله‌ی مسلمانان، به سوی الأزهر شریف چشم دوخته‌اند که افقی گسترده و مقامی والا دارد. تا همچنان بر صراط تقریب بماند، لوازم آن را به جا آرد و مقتضیاتش را تمام کند و همواره بیرق الفت و همبستگی را افراشته نگاه دارد.

آیت الله مبلغی با اشاره سه اصلی که اگر بدان پایبند باشیم و در مسیرش گام نهیم، ما را به حقیقتی آشکار رهنمون می‌کند و هیچ راهی برای شکوفایی امت و درخشش دین در عرصهٔ جهان، جز برادری اسلامی نیست، تاکید کرد: اصل نخست "پیوند استوار میان شریعت و امت" است."لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً". امت، بدون شریعت، امت نبود و شریعت نیامد جز آن که امت را بنیاد نهد و ارکانش را استوار کند. این پیوند، نه‌تنها در پیدایش امت، بلکه در بقای آن نیز نقش دارد؛ چراکه شریعت، ضمانت استواری و شکوفایی آن است، امورش را انتظام می‌بخشد، رشته‌هایش را پیوند می‌دهد و وحدتش را پاس می‌دارد. چنان که جسم، بی‌روح نمی‌پاید، امت نیز بی‌شریعت دوام نمی‌آورد؛ که آن غذای جان اوست و دیوار نگهبانش که بدان استوار می‌ماند و در پرتو آن به قله‌های عزّت و مجد راه می‌جوید.

وی اصل دوم را "شریعت" که وسیله‌ای برای اقامه و تجلی دین در حیات مردم، بر پایهٔ منهج ربانی است، دانست و بیان کرد:"شَرَعَ لَكُم مِّنَ ٱلدِّينِ مَا وَصَّىٰ بِهِۦ نُوحًا وَٱلَّذِىٓ أَوْحَيْنَآ إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِۦٓ إِبْرَٰهِيمَ وَمُوسَىٰ وَعِيسَىٰٓ ۖ أَنْ أَقِيمُواْ ٱلدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُواْ فِيهِ". شریعت، ابزار اقامهٔ دین است، و حضور آن را در زندگی امت تضمین می‌کند و آرمان‌های والایش را در عدالت، رحمت و هدایت تحقق می‌بخشد.

پیوند بین شریعت و امت 
عضو شورای خبرگان رهبری با تاکید بر این واقعیت که اگر پیوند میان شریعت و امت سست شود، در این هنگام است که شریعت از جایگاه خویش فرو می‌افتد، یادآور شد: در این زمان است که نه خادمی برای دین می‌ماند و نه عاملی برای اقامهٔ آن، بلکه از نیرویی وحدت‌بخش، به ابزاری تفرقه‌افکن بدل شود و از نوری هدایت‌گر، به آتشی که فتنه در آن زبانه کشد، دگرگون شود. در آن هنگام، اختلاف، صرفاً تفاوت در فروع نخواهد بود، بلکه به عاملی بدل خواهد شد که خودِ دین را تضعیف کند، چراکه نزاع، بستری برای رشد دین نیست، بلکه زمینی خشک است که رشته‌های امت را می‌فرساید و هیبت دین را از میان برمی‌دارد.

بزرگ‌ترین خطر آن است که تصوّرات فرقه‌ای بسته پدید آید، که شریعت را از افقی گسترده، به قیدی تنگ و محدود مبدل سازد و آن را به‌جای این که نیروی پیشرفت باشد، بندی سازد که امت را از حرکت باز دارد.

آیت الله مبلغی نتیجه‌ای که از این اصول به‌دست می‌آید را حضور علوم اسلامی در هر مذهب، در پرتو مصلحت امت عنوان می‌کند و ادامه می‌دهد: اگر تطوّر دانش در مذاهب، از دیدگاه کلانِ وحدت امت به دور باشد، تصوّرات فقهی‌ای پدید خواهد آمد که روح شریعت را در پیوندش با امت باز نمی‌تاباند و چون شریعت، از امت جدا شود، از دین نیز گسسته خواهد شد و دیگر خادمی برای دین نخواهد بود، بلکه در حصاری محدود فرو خواهد رفت، به‌دور از آن رسالت جامع که خداوند آن را برای آن فرو فرستاد.
پس، شریعت، وظیفهٔ خود را جز آن‌گاه که دانش اسلامی، با این بینش پیوند یابد، ادا نخواهد کرد. نخست آنکه، شریعت، نظامی جامع برای امت است و هر شناختی که این حقیقت را لحاظ نکند، شریعت را از امت، و دین را از شریعت جدا خواهد ساخت.

وی بنای برادری اسلامی را  "تمامیت اوطان"، "تمامیت ملل" و تمامیت مذاهب دانست و خاطرنشان کرد:  این سه رکن پایه‌ای استوار و ستونی است راسخ، که اگر پاس داشته شود، بنای امت، برقرار ماند، و اگر فرو نهاده شود، امت، از هم گسسته می‌شود. پس نه برادری‌ای است در امتی که اوطانش پریشان است و نه وحدتی است در جماعتی که ملل آن از هم گسسته است و نه اجماعی است در امتی که مذاهب آن پراکنده است. پس اگر خواهان برادری‌ای پربار، و وحدتی پایداریم، باید این تمامیت‌ها را پاس بداریم، و از فروپاشی آن‌ها پرهیز کنیم، که آن‌ها، شالوده‌ای است استوار، و پایه‌ای استوار، که هیچ بنایی جز بر آن پایدار نماند.

انتهای پیام/