خبرگزاری تقریب (TNA) - ویژگی قرآنی پیامبر در وحدت و همبستگی

آیات و روایات گویای آن است که مهم‌ترین عنصر در ایجاد عنصر وحدت در جوامع اسلامی، اخلاق و منش اسلامی و عدم توهین به مقدسات سایر مذاهب است.

به گزارش حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، وحدت در کنار کلمات دیگری نظیر اتحاد، همدلی، همسازگاری، وفاق، تفوق، جماعت و انسجام دیده می‌شود و در واقع نوعی اتحاد معنایی را ایجاد می‌کند. مسئله وحدت اسلامی همواره یکی از مهم‌ترین توصیه‌های پیامبر و ائمه معصومین و نیز از اولویت‌های رهبران دینی و زعمای اسلام بوده است؛ چرا که همواره دشمنان اسلام با استفاده از حربه‌های تفرقه‌آمیز در صدد شکاف بین مسلمانان و در نهایت براندازی نظام اسلامی بوده‌اند.

بنابراین نقطه مقابل وحدت و اتحاد، تفرقه و تـشتت اسـت و دشمنان اسلام تلاش دارند از طریق شناسایی نقاط اختلافی بین مسلمانان و برجسته‌سازی و دامن زدن به آنها، زمینه تفرقه و تشتت هرچه بیشتر مسلمانان را فراهم کنند؛ از این جهت تقویت عنصر وحدت یعنی تلاش در جهت حفظ اصولی که نبی مکرم اسلام(ص) در طی رسالت خویش بابت آن، از تمام هستی خویش گذشت.

نبی مکرم اسلام(ص) منادی اصلی وحدت بود، به گونه‌ای که به اذن‌الله قبایل مختلف اعراب جاهلی را با اخلاق زیبای خویش به اتحاد برساند و از این طریق پایه‌های اولیه تشکیل امت اسلامی را بنا نهاد. خداوند در این باره می‌فرماید: «و‌ اَلَّفَ بَینَ قُلوبِهِم لَو اَنفَقتَ ما فِی الاَرضِ جَمیعًا ما اَلَّفتَ بَینَ قُلوبِهِم ولکِنَّ اللّهَ اَلَّفَ بَینَهُم اِنَّهُ عَزیزٌ حَکیم؛ خداوند میان دلهایشان الفت انداخت و اگر آنچه در زمین بود هزینه می‌کردی نمی‌توانستی میان دلهایشان الفت بیندازی؛ اما خداوند میان آنها الفت افکند که او عزیز و حکیم است».

همچنان که امام صادق(ع) ذیل این آیه فرمود: «آنها همان انصارند؛ بین اوس و خزرج درگیری شدید و دشمنی در عصر جاهلیت رخ داد؛
پس خداوند میان دلهایشان الفت انداخت و آنها را به وسیله پیامبرش نصرت کرد؛ پس کسانی که خداوند بین قلب‌های‌شان الفت انداخت، به صورت خاصه برای انصار است؛ فَهُمُ الْأَنْصَارُ كَانَ بَیْنَ الْأَوْسِ وَ الْخَزْرَجِ حَرْبٌ شَدِیدٌ وَ عَدَاوَةٌ فِی الْجَاهِلِیَّةِ فَأَلَّفَ اللَّهُ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ- وَ نَصَرَ بِهِمْ نَبِیَّهُ ص فَالَّذِینَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ هُمُ الْأَنْصَارُ خَاصَّة».

خداوند در آیه‌ای دیگر رحمت، مودت و محبت را یکی دیگر از عوامل وحدت‌زا و ضد تفرقه معرفی کرده است و می‌فرماید: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ...؛ به مرحمت خدا بود که با خلق مهربان شدی و اگر تندخو و سخت‌دل بودی مردم از گِرد تو متفرق می‌شدند...» (159 آل‌عمران)

از این جهت می‌توان دریافت، مهم‌ترین عنصر در ایجاد عنصر وحدت در جوامع اسلامی، اخلاق و منش اسلامی و عدم توهین به مقدسات سایر مذاهب است. همین سلوک نبوی را در دوران سایر ائمه علیهم‌السلام به ویژه از دوران امام محمدباقر تا امام رضا علیهم‌السلام نیز شاهدیم.

این بزرگواران به قدری زیبا و دلنشین با جامعه اهل سنت آن دوران عمل کردند که ایشان را از پیروی اَمویت به سوی محبت اهل عترت سوق دادند و اکنون اگر اهل سنت نسبت به ساحت مقدس اهل بیتِ وحی احترام می‌کنند و قبور مطهر ایشان را گرامی می‌دارند، به واسطه تلاش‌های وحدت‌ساز ائمه بود.

انتهای‌پیام/