ششم دیماه، دور هشتم مذاکرات هسته ای بین ایران و ۱+۴ در وین آغاز شد.
چشم همه مردم ایران و بسیاری از جهانیان به این مذاکره ها دوخته شد تا ببینند سرانجام نتیجه چه خواهد شد؟

بیشتر مردم فکر می کنند که نتیجه این مذاکره ها از ۲ حالت خارج نیست. حالت اول این است که ۲ طرف به توافق برسند و تحریم های بسیار سنگین اعمال شده علیه جمهوری اسلامی ایران لغو شود و حالت دوم هم اینکه، توافقی حاصل نشود و ایران میزان غنی سازی خود را بالاتر ببرد.

اما اگر کمی تامل شود به این نتیجه می رسیم که طرف های مذاکره کننده با ایران نمی خواهند هیچ یک از ۲ حالت مطرح شده ایجاد شود و همچنان به دنبال حالت سوم هستند که نه تحریم ها آنگونه که باید لغو شوند و نه ایران به سوی غنی سازی بیشتر رود.

دلیل این است که اگر تحریم ها برداشته شود مشکلات اقتصادی ایران کاهش می یابد و اقتصاد این کشور تقویت می شود و طرف مقابل تصور می کند که در این صورت جمهوری اسلامی ایران در همه زمینه ها از جمله در حوزه نظامی و موشکی قویتر شده و به دنبال آن محور مقاومت نیز قدرتمندتر از گذشته می شوند و این به زیان آنها و رژیم صهیونیستی است.

اگر هم حالت دوم ایجاد شود و ایران، درصد غنی سازی خود را بیشتر کند طرف مقابل به مراتب احساس خطر بیشتری می کند از این رو آنها به دنبال آن هستند که شرایط به گونه ای شود که جمهوری اسلامی ایران بین این ۲ حالت معلق بماند یعنی نه اقتصادش پر رونق شود و نه درصد غنی سازی برنامه های هسته ایش افزونتر  شود.

بر این اساس، این مذاکره ها حدود هجده سال به طول انجامیده و یکی از دلایل عمده این روند طولانی گفتگوها، همین موضوع است.

یک بار آنها ایران را به سمت فصل هفتم منشور سازمان ملل می برند و یک بار دیگر با این کشور به توافقی پراشکال و دست و پا شکسته مانند برجام می رسند.

بنابراین جمهوری اسلامی ایران باید بیش از پیش مراقب و متوجه این وضعیت شود و تصمیم و اقدامی هوشمندانه انجام دهد.

بودجه انقباضی سال ۱۴۰۱ و حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی، تا حدی خود مبین این است که ایران با توجه به آنچه که گفته شد و با توجه به بدعهدی آمریکا در برجام، اعتماد چندانی به طرف مقابل خود ندارد.

رسول مرادی ـ کارشناس رسانه


انتهای پیام/