یک گروه برجسته ضدجنگ در گزارشی ضمن محکوم کردن عملیات نظامی ناتو در لیبی، هدف از این حملات را تنها غارت ذخایر نفتی این کشور آفریقایی عنوان کرده است.

به گزارش خبرگزاری تقریب (تنا)، "برایان بکر" از ائتلاف بین‌المللی اکنون برای توقف جنگ و پایان نژادپرستی اقدام کنید (A.N.S.W.E.R.) در گزارشی اعلام کرد: امروز لیبی در برابر استعمار نو و نیز نیروهای وفادار به معمر قذافی، حاکم این کشور مقاومت می‌کند.

وی گفت، این "استعمارگران" معمولا از واژه‌ و عبارت‌های باشکوه و نابی همچون "محافظت از غیرنظامیان" برای انجام ماموریت‌ها و اهداف نظامی خود در خاورمیانه و شمال آفریقا استفاده می‌کنند.

بکر تصریح کرد، در حال حاضر آن‌ها [استعمارگران] از رسانه‌ها برای پوشش و تبلیغ "انگیزه‌های انسانی" خویش بهره می‌جویند تا " [هدف اصلی از] طرح‌های احمقانه و خودخواهانه خود در لیبی و دیگر نقاط جهان را پنهان نگه دارند."

وی افزود، بر پایه برخی از گزارش‌ها، امریکا از نوامبر سال ۲۰۰۷ و پس از آن همواره نسبت به این که چه کسی باید کنترل ذخایر عظیم نفت لیبی را در اختیار گیرد، نگران بوده است.

جرج بوش، رئیس جمهوری سابق امریکا، از سال ۲۰۰۴ با هدف گشودن درهای ذخایر عظیم نفت لیبی به روی شرکت‌های نفتی غرب، تحریم‌‌های اعمال شده علیه رژیم طرابلس را رفع کرد.

با این حال، در سال‌های گذشته، واشنگتن از ملی شدن منابع نفتی لیبی بیمناک بود.

بکر نوشت، در اسناد وزارت خارجه امریکا در سال ۲۰۰۷ آمده است "کسانی که بر روند سیاسی و اقتصادی لیبی سلطه دارند به شکلی روزافزون سیاست‌های ملی‌گرایانه در بخش انرژی را دنبال می‌کنند که این امر می‌تواند بهره‌برداری مناسب و مؤثر از ذخایر عظیم نفت و گاز لیبی را به خطر بیندازد."

وی در ادامه افزود، با این حال، خیرش مردمی علیه قذافی و آغاز جنگ داخلی بهانه‌ای بسیار خوب در اختیار غرب قرار داد تا رژیم لیبی را سرنگون کرده و دولتی را در این کشور بر سر کار آورد که به عنوان رژیمی خدمت‌گذار در خدمت منافع غرب باشد.

ائتلاف نظامی غربی ناتو تنها چند هفته پس از تصویب قطع‌نامه شورای امنیت سازمان ملل، با هدف اعمال منطقه پرواز ممنوع بر آسمان لیبی، مسئولیت عملیات نظامی را برای آن‌چه "نجات جان غیرنظامیان" عنوان شد، به عهده گرفت.

از آن زمان به بعد، جت‌های جنگنده ناتو در تلاش برای کشتن قذافی پناه‌گاه‌های او را هدف حملات خود قرار می‌دهند.

یک فرزند و چند نوه قذافی بر اثر این حملات جان خود را از دست داده‌اند، اما وی هنوز زنده است.

این در حالی است که بر پایه برخی گزارش‌ها، تا کنون بسیاری از غیرنظامیان و انقلابیون لیبی در پی تهاجمات هوایی ناتو کشته شده‌اند.

نکته قابل توجه این است که در اواسط ماه مه، یعنی تنها پس از گذشت شش هفته از آغاز بمباران‌لیبی توسط هواپیماهای جنگنده ناتو، رهبران شورای ملی انتقالی لیبی که از حمایت غرب برخوردار هستند و خود را دولت مشروع لیبی می‌خوانند، برای انجام "گفت‌وگوها" وارد واشنگتن، پایتخت امریکا شدند.

آن‌ها در شورای بازرگانی امریکا و لیبی با یکدیگر گفت‌وگو کردند و به همراه مقامات ارشد امریکایی یک سازمان روابط/لابی عمومی موسوم به گروه بندرگاه (Harbour Group) تشکیل دادند.

نخستین کشتی حامل نفت لیبی ۱۸ خرداد (۸ ژوئن) به امریکا رسید.

لیبی، کشوری که از بزرگ‌ترین ذخایر نفتی در آفریقا برخوردار است و در سال ۲۰۰۷ نیز با ۴۱.۵ میلیارد بشکه ذخایر نفتی نهمین کشور نفتی جهان شناخته شد، غنیمتی بزرگ برای غول‌های نفتی غرب بوده است.

بر اساس بررسی‌های انجام شده، لیبی با سقف تولید فعلی و در صورت عدم کشف ذخایر جدید، تا ۶۳ سال دیگر نفت خواهد داشت. با این حال، تصور می‌شود که این کشور از ذخایر ناشناخته بسیاری برخوردار است.

به گفته منتقدان، با ادامه جنگ فعلی، مردم لیبی باید برای عطش سیری‌ناپذیر نفتی غرب هزینه خونین بدهند.