پیشوای سوم شیعیان امام حسین (ع) در روز سوم شعبان سال چهارم هجری قمری متولد شد، امامی که در راه عدالت گستری و ترویج آموزه های دینی با اهل بیت خود، مظهر عزت و آموزگار شهادت بود و حماسه بزرگ عاشورا و حدیث مقاومت را در قلب تاریخ آفرید.

به گزارش حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، سوم شعبان سال چهارم هجری قمری، شهر مدینه و خانه نورانی حضرت علی(ع) و بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا (س) با قدوم مبارک نوزادی از تبار بهشتیان نور باران شد. نام ایشان را جد بزرگوارش حضرت محمد(ص)؛ حسین (ع) نهاد.

در منابع شیعه و اهل سنت آمده است که نام ایشان را جد بزرگوارش حضرت محمد(ص)؛ حسین (ع) نهاد. بر اساس روایات، این نامگذاری به فرمان خداوند انجام شد، چرا که ۲ نام حسن(ع) و حسین(ع) که قبل از اسلام نزد مردم عرب سابقه ای نداشت، معادل شَبَّر و شَبیر (یا شَبّیر)، نام پسران هارون است.

آری، افلاکیان و زمینیان امروز میلاد سردار بی همتای کربلا را به جشن و سرور می نشینند؛ که با شجاعت و شهامت بی نظیرش خط سرخ عاشقی و دلدادگی به معبود یکتا را در همه اعصار تاریخ جاودانه ساخت.

امامی که در وصف ایشان باید گفت: نیست اهل بیت را رنگین تر از وی مصرعی، گر بُوَد بر صدر نُه معصوم جای او بجاست.

کنیه حضرت حسین بن علی (ع)، «ابوعبدالله» است. ابوعلی، ابوالشهداء (پدر شهیدان)، ابوالاحرار (پدر آزادگان) و ابوالمجاهدین (پدر جهادکنندگان) از دیگر کنیه‌ های ایشان است.

حضرت حسین بن علی (ع) القاب فراوانی دارد که برخی از آنها مانند سید شباب أهل الجنة (سرور جوانان اهل بهشت) با القاب برادرش امام حسن (ع) مشترک است؛ زکیّ، طیّب، وفیّ، سیّد، مبارک، نافع، الدلیل علی ذات الله، رشید، و التابع لمرضاة الله از دیگر القاب ایشان است. ابن‌ طلحه شافعی لقب «زکی» را مشهور تر از دیگر القاب و لقب «سید شباب أهل الجنه» را مهم‌ ترین آنها دانسته است.

امام همامی که برای ولادت او باید زمزمه و نجوا کرد، عالَم پیر! نخور غم که جوانی آمد، ساقیا باده بده عشق جهانی آمد.

در بعضی از احادیث، امام حسین (ع) با لقب شهید یا سیدالشهداء خوانده شده است. ثارالله و قتیل العبرات از دیگر القابی است که در برخی زیارت نامه‌ ها برای ایشان ذکر شده است.

در روایتی از پیامبر(ص) که بسیاری از منابع شیعه و اهل سنت نقل کرده‌ اند آمده است: «حسین سِبطٌ مِن الاَسباط» ؛ یعنی حسین یکی از اسباط است. سبط در این روایت و همچنین در برخی آیات قرآن به معنای امام و نقیبی است که از طرف خداوند برگزیده شده و از نسل پیامبران است.

سوم شعبان روزی است که باید از فرط شادی و خوشحالی زیر لب زمزمه کرد؛ جانت بمانا تا ابد ای چشم ما روشن به تو، ای شاد و راد و مؤتلف جان دو صد چون من به تو.

امام حسین (ع) در کودکی از دریای بیکران علم، اخلاق، تقوا رسول اکرم (ص)، حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) سیراب شدند و از آن بزرگواران درس پایمردی و آزادگی آموختند.

این امام همام ۶ سال بیشتر نداشت که با رحلت نبی مکرم اسلام (ص) و شهادت مادر بزرگوارشان حضرت فاطمه (س) غمی بزرگ وجود مبارکش را فرا گرفت؛ از آن پس امام علی(ع) غمخوار و یاور کودکان زهرا شدند.

امام حسین (ع) در تمام جنگ ها و مشکلات همواره یار و مددکار امام علی (ع) بودند و زمانی که منافقین و خوارج دنیا پرست تیرهای زهرآگین دشمنی خویش را از هر سو به سمت امام علی(ع) نشانه رفته بودند؛ امام حسین (ع) به همراه برادرش امام حسن (ع) لحظه ای، ایشان را تنها نگذاشتند.

ایشان وجود نازنینی است که در ثنای او باید گفت و نوشت: سر در هوای دوست اگر خاک شد چه باک، می چرخد و به دامن آن یار می رسد.

در برخی روایات ویژگی‌ هایی متمایز برای امام حسین (ع) برشمرده شده از جمله اینکه اعجاز گونه از انگشت پیامبر(ص) شیر نوشیده است و فرشته‌ ای شکسته‌ بال به نام فُطرس به برکت او نجات یافته و از آن پس، مامورِ رساندن سلام زائران، به او شده است.

نیز در برخی از روایات آمده است که خداوند شفا را در تربت حسین (ع) و استجابت دعا را کنار قبر او (زیر قبّه او) قرار داده است. در کتاب الخصائص الحسینیة بیش از سیصد ویژگی اختصاصی برای امام حسین شمرده شده است.

از خصوصیات اخلاقی امام حسین (ع) اینگونه روایت شده است که ایشان با مسکینان می‌ نشست، دعوت آنان را می‌ پذیرفت و با آنان غذا می‌ خورد و آنان را به خانه خود دعوت می‌ کرد و آنچه در منزل داشت از ایشان دریغ نمی کرد. روزی نیازمندی از او درخواست کمک کرد. امام که در حال نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و هر چه داشت، به او داد.

آری او حسین (ع) است اسوه بی بدیل سخاوت، شجاعت و مردانگی همان امامی که در روز ولادت او باید گفت و نوشت: دلفریبانِ نباتی همه زیور بستند دلبرِ ماست که با حُسنِ خداداد آمد

امام حسین (ع) غلامان و کنیزانش را در قبال خوش رفتاری‌ شان آزاد می‌ کرد. گفته‌ اند کنیزی را که معاویه همراه با اموال و لباس‌ های فراوان برایش هدیه فرستاده بود، در برابر خواندنِ آیاتی از قرآن و سرودن شعری درباره فنای دنیا و مرگ انسان‌ ها آزاد کرد و آن اموال را به او بخشید.

همچنین روزی کنیزی دسته گلی تقدیم او کرد. ایشان آن کنیز را آزاد کرد. گفتند تنها برای یک دسته گل او را آزاد کردی؟ امام حسین (ع) با استناد به آیه «و اذا حیّیتم بتحیّة فحیّوا بأحسن منها أو ردّوها» - «هر گاه به شما تحیّت گویند، پاسخ آن را بهتر از آن بدهید؛ یا (لااقل) به همان گونه پاسخ گویید» - گفت: خدا این گونه ما را ادب آموخته است.

امام حسین (ع) بسیار بخشنده بود و به گشاده‌ دستی شناخته می‌شد. اما در بخشش‌ هایش نیز سعی داشت به امام حسن (ع) احترام گذارد و مقداری کمتر از برادر به دیگران کمک می‌ کرد. در برخی از منابع آمده است ایشان ۲۵ بار با پای پیاده به حج مشرف شدند.

در مورد اوصاف ظاهری امام حسین (ع) در بیشتر منابع حدیثی، تاریخی و رجالی، از شباهت ایشان به پیامبر اکرم (ص) سخن گفته شده است و و در روایتی شبیه‌ ترین فرد به ایشان دانسته شده است. درباره ایشان گفته‌ اند گاه لباسی از خز بر تن می‌ کرد یا عمامه‌ ای از خز بر سر می‌ گذاشت و موی سر و محاسن خود را خضاب می‌ کرد.

با شهادت حضرت علی (ع) و هنگامی که به دستور پروردگار، امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی(ع) منتقل شد؛ امام حسین (ع) همیشه و در همه حال همراه، همکار و همفکر برادرشان بودند و اطاعت از ایشان را بر خود و همه مسلمانان واجب و لازم می شمردند.

دوران امامت امام حسین (ع) با شهادت مظلومانه امام حسن(ع) در سال ۵۰ هجری قمری آغاز شد. در این زمان توطئه‌ های دشمنان بر ضد اسلام و خواست آنها مبنی بر ایجاد انحراف در اصول و ارزش های اسلامی به اوج خود رسید و این موضوع امام حسین (ع) را بیش از پیش نسبت به آینده مسلمانان و چگونگی حفظ میراث قرآن و سنت پیامبر (ص) نگران ساخت.

معاویه با بازگرداندن شیوه حکومت اشرافی گری و استبدادی پیش از ظهور اسلام؛ بنای خلافت خود را بر تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین الهی گذارده بود و در این شرایط امام حسین (ع) که دین و سنت پیامبر را در خطر نابودی و انحراف می دید؛ سرسختانه مقابل او ایستادگی کرد و خواهان تغییر رویه و شیوه های او شد.

معاویه پیش از مرگش بر خلاف قرارداد صلحی که با امام حسن (ع) منعقد کرده بود، یزید پسرش را به جانشینی خویش برگزید، یزید حاکم مدینه را مامور کرد تا امام حسین (ع) را مجبور به بیعت کند و در غیر اینصورت او را به قتل برساند. امام حسین (ع) که یزید را شایسته خلافت و حکومت بر مسلمانان نمی دانست، به مخالفت با او برخاست و حاضر به بیعت نشد و به همراه خانواده اش به سمت مکه حرکت کرد.

مردم کوفه با نوشتن نامه های زیادی از ایشان دعوت کردند تا به کوفه بیاید. امام حسین (ع) نیز به سوی کوفه رهسپار شدند، اما کوفیان بیعت شکستند و امام (ع) را تنها گذاشتند.

در دهم محرم سال ۶۱ هجری قمری، در صحرای کربلا سپاه یزیدیان، آب را به روی امام بستند و وارد جنگ با ایشان و یاران با وفایشان شدند؛ با وجود تعداد اندک یاران امام نسبت به سپاه یزید، ایشان حاضر به تسلیم و بیعت با یزید نشدند.

سرانجام امام حسین (ع) پس از ۱۱ سال امامت و در ۵۷ سالگی در کربلا توسط سپاهیان کفر و نفاق به فیض شهادت نائل آمدند و عالمیان را در غمی شگرف فرو بردند؛ با شهادت سیدالشهدا، پرچم آزادگی و شهادت برای همیشه برافراشته شد تا افق روشن حُریت برای ملت های آزاده جهان باشد.

امام حسین (ع) اسوه و نماد شجاعت و آزادگی در جهان است او که مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح داد و عاشقانه به استقبال شهادت رفت تا با شهادت خود و یارانش خط سرخ عاشقی را در همه عالم بگستراند و دین اسلام را از هرگونه انحرافی بیمه کند.

امروز بارگاه نورانی و ملوکتی امام حسین (ع)، برادر فداکارش حضرت عباس (ع)، فرزندان و یاران با وفایش در شهر کربلای معلی کشور عراق میعادگاه دوستداران اهل بیت (ع) است.

انتهای پیام/