وهابیان در موضوع حیات برزخی نه تنها با مسلمانان دیگر دیدگاهی کاملاً متفاوت در پیش گرفته اند، بلکه آن ها با دیدگاه رهبران خود مانند ابن عبد الوهاب نیز مخالفند.

به گزارش حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، مصطفی مهاجر مقاله ای با عنوان  تناقض در باورهای وهابیت به رشته تحریر در آورده که در ادامه آمده است:

 حیات برزخی از معتقدات تمامی مسلمانان است. بنا بر آیات قرآن و روایات، انسان پس از مرگ از میان نمی رود و روحش در قالب مثالی در عالم برزخ به حیات خود ادامه می دهد. از این رو مسلمانان راجع به مسأله حیات برزخی از جمله حیات پیامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در قبرشان تصریح کرده اند.

در این میان وهابیت میان عالم برزخ و دنیا هیچ ارتباطی قائل نیستند و معتقدند که انسان هنگامی که از دنیا می رود ارتباطش با عالم دنیا قطع می گردد. به عنوان نمونه «عبد الرحمن ناصر السعدی» از علمای وهابی در کتابش این گونه می نویسد:
«(إن تدعوهم لا یسمعوا دعاءکم)؛ لأنهم ما بین جماد وأموات ... (ولو سمعوا) علی وجه الفرض والتقدیر (ما استجابوا لکم)»؛ «لأنهم لا یملکون شیئا ... اگر آنان را بخوانید صدایتان را نمی شنوند. زیرا آنان جماد و اموات هستند ... و اگر بر فرض بشنوند جواب شما را نمی دهند. زیرا آنان مالک چیزی نیستند»

بنابراین به دلیل این اعتقاد، وهابیت خواندن اموات و به زیارت رفتن آن ها و طلب حاجت کردن از آن ها را عمل بی فایده ای دانسته و ندا کردن و خواندن اموات را منع می کنند، چنان که «عبد الله أبو بطین» در کتابش می گوید:
«فالمتصف بعدم سماع الدعاء، وعدم الاستجابة، أو المتصف بأحدهما ممتنع دعاؤه شرعا وعقلا»؛ «کسی که متصف به عدم شنیدن و عدم استجابت، یا به یکی از این دو باشد، شرعاً و عقلاً خواندنش ممتنع است»

این در حالی است که مسئله فوق، یکی از مهم ترین اختلافات میان وهابیون و بنیان گذار اندیشه آن ها یعنی محمد بن عبدالوهاب است. اگرچه نوشته های بنیانگذار مسلک وهابیت بسیار کم حجم و عاری از هر گونه توضیح و استدلال می باشد، ولیکن می توان روایاتی که دالّ بر مسئله ی حیات برزخی است را در نوشته های وی مشاهده کرد. به عنوان نمونه وی در کتاب «أحكام تمني الموت» به روایات ذیل اشاره کرده است.
«أخرج أحمد وغیره عن أبی سعید أن النبی صلی الله علیه وآله وسلم قال: «إن المیت یعرف من یغسله ویحمله ومن یکفنه ومن یدلیه فی حفرته»؛ «احمد بن حنبل و دیگران از ابی سعید خدری از رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) نقل کردند که فرمود: مرده شخصی که او را غسل می دهد و کسی که جنازه او را برمی دارد و کسی که او را کفن می کند و کسی که بدنش را در قبر می گذارد می شناسد.

«وأخرج أبو نعیم وغیره عن عمرو بن دینار قال: ما مِن میت یموت إلا روحه فی ید ملک الموت ینظر إلی جسده، کیف یغسل، وکیف یکفن، وکیف یمشی به، ویقال له وهو علی سریره: اسمع ثناء الناس علیک»؛ «و ابونعیم و دیگران از عمرو بن دینار نقل کرده اند که گفته است: هر کس که بمیرد روحش در دست فرشته مرگ است و به جسدش نگاه می کند، چگونه غسلش می دهند و چگونه کفنش می کنند و روی دوش می برند و در حالی که در تابوت است به او گفته می شود که: ثنای مردم را بر خودت بشنو»
«وللشیخین عن أنس: أن النبی صلی الله علیه وآله وسلم وقف علی قتلی بدر فقال: یا فلان بن فلان یا فلان بن فلان هل وجدتم ما وعد ربکم حقاً؟ فإنی وجدت ما وعدنی ربی حقاً فقال عمر: یا رسول الله، کیف تکلم أجساداً لا أرواح فیها ؟ فقال: ما أنتم بأسمع لما أقول منهم، غیر أنهم لا یستطیعون أن یردوا علی شیئاً؛»؛«مسلم و بخاری از انس نقل می کنند که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)  کنار کشته های بدر ایستاد.

پس فرمود: ای فلان بن فلان! ای فلان بن فلان! آیا آنچه خدا به شما وعده داده بود را حق یافتید؟ همانا که من آنچه را که خدایم وعده داده بود حق یافتم. پس عمر گفت: ای رسول الله! چگونه با اجسادی حرف می زنی که روح در آنها نیست؟ پیامبر فرمود: شماها شنواتر از آن ها به آنچه می گویم نیستید، غیر از اینکه آن ها نمی توانند پاسخ دهند»

هم چنین محمد بن عبدالوهاب روایات دیگری که دالّ بر مسئله ی حیات برزخی است، نقل می کند، چنان که می نویسد:
«أخرج مسلم عن أنس: "أن النبي صلى الله عليه وآله وسلم ليلة أسري به مر بموسى صلى الله عليه وسلم وهو قائم يصلي في قبره"»؛ «مسلم نيشابوري در کتاب صحيح خود از انس روايت آورده است که پیامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) شب معراج حضرت موسی را ديد که در قبر خود نماز می ‌خواند»

هم چنین در ذیل روایت فوق می نویسد:
«ولأبي نعيم عن جبير قال: "أنا - والله الذي لا إله إلا هو - أدخلت ثابتا البناني في لحده، ومعي حميد الطويل، فلما سوينا عليه اللبن، سقطت لبنة، فإذا أنا به يصلي في قبره"»؛ «ابونعیم از جبیر نقل کرده که گفت: من - به خدایی که معبودی جز او نیست – به همراه حمید الطویل، بر ثابت البنانی در لحدش داخل شدیم، وقتی قبر را به روی وی صاف کردیم، یک خشت افتاد و من با او بودم و در قبرش نماز می خواندم.»
و روایات دیگری که همه آن ها نشان دهنده اثبات حیات برزخی در دیدگاه محمد بن عبدالوهاب است.
 

نتیجه