پیامدهای نادیده انگاری اصل وحدت در مناسبات میان ملت های مسلمان
مفتی و مدرس دارالعلوم مکی زاهدان اظهار داشت: خداوند عملکرد دولت ها، ملت ها و مذاهب مختلف را می بیند، قضاوت می کند، کار نیکو را ارج می نهد و عملکرد نادرست را رد می کند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، ماموستا مولوی عبدالحمید قاضی، مفتی و مدرس دارالعلوم مکی زاهدان در سخنانی در وبینار چهارم سی و ششمین کنفرانس وحدت که از سوی مجمع جهانی تقریب برگزار می شود، به پیامدهای نادیده انگاری اصل وحدت در مناسبات میان ملت های مسلمان اشاره کرد و اظهار داشت: الله تبارک و تعالی در قرآن مجید می فرماید: «و الهکم اله واحد لا اله الا هو الرحمن الرحیم.». محور این آیه نه فقط خدای مسلمانان، بلکه خدای تمام کائنات، واحد و یکتاست. همچنین خداوند در 2 آیه دیگر نیز می فرمایند:«و ان هذه امتکم امته واحده و انا ربکم فاتقون» و «و ان هذه امتکم امته واحده و انا ربکم فاعبدون». این 3 آیه به محوریت خدای یکتای واحد و امت واحده پرداخته و درس اتحاد و یکپارچگی حول خالق واحد به امت واحد و یکپارچه داده است. «لا اله الا هو» به این معناست که شما خدایی غیر او ندارید و خدایتان خدای جنگ و انتقام نیست بلکه رحمان و رحیم و بخشنده و منبع عطوفت و مهربانی است. پس چرا نباید متحد شوید. شریعت و کتاب در دین اسلام، واحد و تعیین شده از جانب خدای یکتاست. بنابراین باید دنباله روی این شریعت باشید. «ان جعلناک علی شریعه من الامر، فاتبعها». این آیه مسلمانان را از دنباله روی هواپرستانِ خودکامه که آرزوی تفرقه بین امت اسلامی با انواع بهانه ها را دارند، منع می کند.
او با بیان اینکه اطاعت الله و رسول او، دستور قرآن مجید برای قوت و نیرو گرفتن و ایجاد وحدت و اخوت امت مسلمان است در غیر این صورت، تنازع و در نتیجه سلب شوکت و عزت را به دنبال خواهد داشت، اظهار داشت: تنازع و اختلاف امت، وزنه امت را در جهان و در چانه زنی های سیاسی از بین می برد. وحدتِ قلوب و وحدت کلمه نیاز به صداقت و عمل دارد. مطلوب مسلمانان عمل به وحدت است. «و قل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله والمومنون». دستور به عمل داده شده است. خدا و رسول شاهد عملکرد ما هستند؛ زیرا تمدن اسلامی و مدینه فاضله بر پایه صداقت، عمل، عبادت، عبادت الله و محور قرار دادن قرآن، سنت اهل بیت و صحابه شکل می گیرد.
ماموستا عبدالحمید قاضی با بیان این که ما باید بدانیم که در آینده نه چندان دور، به محضر الله تعالی فراخوانده می شویم و عملکرد ما در راستای وحدت امت، مورد قضاوت قرار می گیرد، ادامه داد: خداوند عملکرد دولت ها، ملت ها و مذاهب مختلف را می بیند، قضاوت می کند، کار نیکو را ارج می نهد و عملکرد نادرست را رد می کند. آن گاه، چه عذری نزد الله تعالی خواهیم داشت اگر کنار هم نباشیم و به بهانه غیر مذهبی بودن یکدیگر، فرصت ارزشمند عبادت و حضور در صحنه ها را از هم بگیریم یا محدود نماییم. به فرموده رهبر معظم، نشانه حکومت صالحان، اقامه نماز است. «الذین ان مکناهم فی الارض اقاموا الصلواه و آتوا الزکاه و امروا بالمعروف و نهوا عن المنکر و لله عاقبه الامور». مبنای تمدن اسلامی و حکومت صالحان، اقامه نماز، ادای زکات، امر به معروف و خیرخواهی امت و بازداشتن امت از روی آوردن به منکرات است. آیا روز حساب، خداوند به ما نخواهد گفت؛ خدای واحد، دین واحد، قبله واحد، عبادات و نماز و روزه و حج واحد برایتان کافی نبود که در بحث های مذهبی، عرصه را برای یکدیگر تنگ کردید و به ریختن خون یکدیگر، در مساجد و در صفوف نماز تشنه بودید یا از عبادت من در مساجد توسط خود به ستوه آمده بودید؟ مگر نه این که همه شما مرا عبادت می کردید؟
مفتی و مدرس دارالعلوم مکی زاهدان با اشاره به این که رسول الله (ص) و خلفای راشدین همگان حتی منافقین را به اقامه نماز در مساجد دعوت می کردند و مانع ورود آنها به مساجد نمی شدند، افزود: امیرالمومنین علی (ع) مانع نماز خوارج که دشمنان خونی و قسم خورده او بودند، نمی شد تا وحدت و شأن و شوکت دولت و تمدن اسلامی و مسلمانان حفظ شود و آنها به دامان امپراطوران شرق و غرب روی نیاورند. حالا آیا ما اهل تشیع و تسنن شایسته ارج نهادن به یکدیگر و ایستادن در کنار هم در عرصه های ملی و بین المللی نیستیم تا دشمن، اتحاد ما را ببیند و از ما مأیوس گردد و فرصت شکار از تنازعات مذهبی و جریان های سیاسی و منطقه ای مسلمانان نصیب او نشود؟ آیا وقت آن نرسیده است که دیگر به نواقص وحدت و امت و تعرض و کسر شأن مقدسات مذهبی یکدیگر نپردازیم و جامعه توحیدیِ یکپارچه و متحد خود را برای جهانیان به نمایش بگذاریم و الگوی ایده آلی از یکدلی و صمیمیت و رعایت حقوق یکدیگر در عرصه اعتقادات و عبادات و حقوق مذهبی یکدیگر باشیم؟ آیا در سیره رسول الله (ص) و اهل بیت و صحابه، یک مورد از نقض وحدت سراغ داریم که نشان دهد ما می توانیم با هم متحد نباشیم؟ بر اساس آنچه از قرآن و سنت و سیره آن حضرت علیه السلام می بینیم این امر است که ایشان به وحدت بین مسلمانان حریص بودند و از مصائب امت ناراحت و افسرده می شدند.
