با کاهش کمک‌های سازمان‌های بین‌المللی به مسلمانان و پناهجویان روهینگایی، این اقوام تصمیم به بازگشت به سرزمین مادری خود یعنی میانمار گرفتند.

به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، ده‌ها هزار پناهجوی روهینگیایی در بنگلادش در تظاهراتی خواستار بازگشتشان به میانمار شدند تا بتوانند اردوگاه‌های محقری را که از زمان فرار از سرکوب وحشیانه نظامی در کشورشان در سال 2017 در آن زندگی می‌کنند، ترک کنند.
 
بیش از یک میلیون مسلمان روهینگیایی در اردوگاه‌هایی در جنوب شرقی بنگلادش جمع شده‌اند که اکثر آنها تقریبا شش سال پیش از سرکوب ارتش میانمار گریختند.
 
در تظاهراتی که این گروه اقلیت پنجشنبه گذشته در سراسر اردوگاه‌ها برگزار کردند، با در دست داشتن پلاک‌هایی خواستار بازگشت به میانمار شدند.
 
در این پلاکاردها نوشته شده بود: «دیگر زندگی پناهندگی وجود ندارد. ما خواهان بازگشت سریع هستیم. ما می‌خواهیم به سرزمین مادری خود بازگردیم. بیایید به میانمار برگردیم. سعی نکنید بازگشت ما به کشور را متوقف کنید.»
 
افزایش جرم و جنایت در میانمار
افزایش جرم و جنایت، شرایط سخت زندگی و چهره تیره از بازگشت به میانمار، تعداد بیشتری از پناهجویان روهینگیا را به سمت کشورهایی مانند مالزی، اندونزی و بنگلادش سوق می‌دهد. پناهجویان برای فرار به سوی این کشورها از قایق استفاده می‌کنند که جانشان را به خطر می‌اندازد.
 
سال گذشته 348 روهینگیایی در سفر به این کشورها در دریا جان خود را از دست دادند.


 
«محمد جاشم»، رهبر جامعه روهینگیا با اشاره به اینکه مایل است به میانمار بازگردد اما می‌خواهد حقوق شهروندی‌اش تضمین شود، گفت: «ما شهروندان میانماری می‌خواهیم با تمام حقوق خود از جمله شهروندی، رفت و آمد آزاد، معیشت و امنیت به کشور خود بازگردیم.»
 
ارتش میانمار تا همین اواخر تمایل چندانی برای بازگشت روهینگیایی‌ها نشان نداده بود و تلاش‌ها برای آغاز بازگشت به کشور در سال‌های 2018 و 2019 با شکست مواجه شد، زیرا پناهندگان از ترس پیگرد قانونی، از بازگشت خودداری کردند.
 
یک مقام بنگلادش نیز گفت که طرح آزمایشی بازگشت حدود 1100 پناهجو به میانمار را پیش‌بینی کرده، اما هنوز تاریخ دقیق آن مشخص نشده است.
 
بنگلادش می‌گوید که بازگرداندن پناهجویان به میانمار تنها راه‌حل بحران است، چرا که با کاهش بودجه آژانس‌های کمک‌رسانی بین‌المللی برای پناهندگان، جوامع محلی به طور فزاینده‌ای نسبت به اقوام روهینگیا خصومت نشان می‌دهند.
 
در 1 ژوئن، برنامه جهانی غذا نیز اخیرا تخصیص غذای ماهانه را از 10 دلار به 8 دلار برای هر نفر کاهش داده است.
 
«ما دیوانه خواهیم شد»
«محمد رضوان خان»، یکی از معترضان، گفت که اگر اوضاع رو به وخامت رود، چاره‌ای جز «دزدیدن غذا برای زنده ماندن» باقی نمی‌ماند. زندگی روهینگیا در باتلاق گیر کرده است. گاهی اوقات احساس می‌کنم که دیوانه خواهیم شد.»
 
«محمد ایاز»، 35 ساله که در کمپ پناهندگان زندگی می‌کند، گفت: «ما شهروندان میانماری از جامعه جهانی می‌خواهیم که درخواست ما را برای بازگشت به خانه با بهره‌مندی از حقوق شهروندی مناسب و حمایت در میانمار پس از بازگشت به کشور بشنوند.»
 
وی افزود که قطع کمک‌های غذایی توسط سازمان ملل باعث گرسنگی آنها شده و زنان و کودکان بدترین قربانیان کاهش جیره غذایی هستند. وی همچنین از جامعه جهانی از جمله سازمان ملل خواست که به پناهندگان کمک کنند.

یکی دیگر از پناهندگان به نام «محمد طاهر» گفت: «وضعیت ما رو به وخامت است. ما در اینجا چه آینده ای داریم؟»
 


 
«کلی کلمنتز»، مسئول کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، طی یک بازدید چهار روزه از اردوگاه‌های پناهندگان گفت که پناهجویان برای نیازهای اولیه خود کاملا به کمک‌های بشردوستانه متکی هستند. اما بودجه برای این کمک در دسترس نیست.
 
آژانس‌های بشردوستانه برای حمایت از روهینگیا در بنگلادش امسال بیش از 876 میلیون دلار درخواست کرده‌اند.