فعالان روهینگیا در بنگلادش خواستار افزایش فشارها بر میانمار برای بازگشت به کشورشان از جامعه بین‌المللی شدند.

به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، مسلمانان روهینگیا و سایر اقلیت‌ها در میانمار از چندین دهه تبعیض و آزار و اذیت سازماندهی شده از جمله سرکوب نظامی سال 2017 که منجر به کشته شدن هزاران نفر و آواره شدن صدها هزار نفر از ایالت «راخین» شد، رنج برده‌اند.
 
اوایل ماه جاری، شورای حقوق بشر سازمان ملل قطعنامه‌ای را درباره وضعیت حقوق بشر روهینگیا و سایر اقلیت‌های میانمار به تصویب رساند و از دولت «نایپیداو» خواست تا «شرایط مساعدی برای بازگشت داوطلبانه، ایمن، با احترام و پایدار» ایجاد کند.
 
«محمد رضوان خان»، فعال حقوقی روهینگیا در بازار کاکس، گفت: «برای اطمینان از بازگشت پایدار، جامعه بین‌المللی باید فشار بسیار بیشتری از طرف‌های مختلف بر دولت میانمار وارد کند.»
 
وی افزود: «همه ما روهینگیایی‌ها مشتاق بازگشت به میهن خود هستیم. اما باید یک موقعیت مساعد در راخین وجود داشته باشد. اگر در شرایط فعلی برگردیم، دولت میانمار دوباره ما را تحت تعقیب قرار خواهد داد.»
 
این در حالی است که کمک‌های بین‌المللی به جامعه روهینگیا از سال 2020 کاهش یافته است. برنامه جهانی غذای سازمان ملل نیز اوایل سال جاری سهمیه غذایی این گروه را کاهش داد.
 
خان با اشاره به کمبود فرصت‌های آموزشی و شغلی برای اعضای جامعه، گفت: «اگر مجبور شویم برای مدت طولانی در اینجا زندگی کنیم، نسل روهینگیا از دست خواهد رفت.»
 
خان گفت که روهینگیا در میانمار احساس ناامنی می‌کنند، در حالی که آنها در بنگلادش نیز به‌ دلیل افزایش جنایات در اردوگاه‌ها در امنیت نیستند.
 
وی ادامه داد: «من نمی‌دانم چه زمانی و توسط چه کسی کشته خواهم شد. به همین دلیل است که ما نمی‌خواهیم به زندگی در اینجا ادامه دهیم. ما از جامعه بین‌المللی می‌خواهیم راه‌حلی پایدار برای بحران روهینگیا تضمین کند.»
 
تعداد زیادی از روهینگیاها در سفرهایی خطرناک با قایق برای ترک بنگلادش به کشورهایی مانند مالزی و اندونزی پناه بردند. بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR)، در سال 2022 بیش از 3500 سفر خطرناک دریایی انجام شده است.
 
علیرغم برنامه‌های مختلف برای بازگشت روهینگیاها به میانمار طی سالیان گذشته، هیچ پیشرفت عملی حاصل نشده است. آخرین تلاش در ماه مه انجام شد و رهبران جامعه پناهندگان و مقامات بنگلادشی از ایالت راخین بازدید کردند تا امکان بازگرداندن آنها را ارزیابی کنند.

محمد جبیر (Mohammad Jubaer)، رئیس انجمن صلح و حقوق بشر روهینگیا آراکان در بازار کاکس، گفت: «جامعه بین‌المللی باید از برخی مسائل مانند کرامت، امنیت و غیره اطمینان حاصل کند. مکانی که ما در میانمار زندگی خواهیم کرد، باید منطقه امنی باشد که توسط جامعه بین‌المللی محافظت شود. در غیر این صورت، مقامات میانمار دوباره ما را به زور مانند گذشته به بنگلادش خواهند فرستاد.»
 
وی افزود: «موضوع فقط آزار و اذیت روهینگیا نیست. همه اقلیت‌های قومی دیگر در میانمار باید محافظت شوند. جامعه بین‌المللی باید فشار بیشتری بر میانمار برای اطمینان از این امر اعمال کند.»
 
«محمد نورخان»، فعال حقوق بنگلادشی و کارشناس مهاجرت، گفت که کشورهای توسعه یافته و سازمان‌های بین دولتی «مسئولیت‌های اخلاقی» در رابطه با موضوع روهینگیا برعهده دارند.
 
وی گفت: «از آنجایی که این کشورها و سازمان‌ها از نظر وضعیت سیاسی و مالی در موقعیت پیشرفته‌ای قرار دارند، از نظر اخلاقی نیز مسئولیت‌های بیشتر بر دوش آنهاست. در مرحله اول آنها می‌توانند درهای گفت‌وگو را در سازمان ملل باز کنند.»
 
نورخان همچنین افزود: «آنها می‌توانند با اعمال رویکردهای مختلف مانند اعمال تحریم‌های اقتصادی و غیره، حکومت نظامی میانمار را مجبور به ایجاد یک محیط مساعد کنند.»
 
خان گفت که آخرین قطعنامه سازمان ملل ممکن است جرقه تلاش‌های بیشتری از سوی دولت میانمار برای بهبود وضعیت در ایالت راخین شود.
 
این قطعنامه سازمان ملل پس از بازدید هیئت‌های بلندپایه از اردوگاه‌های پناهجویان در بنگلادش، از جمله «حسین ابراهیم طه»، دبیرکل سازمان همکاری اسلامی و «کریم خان»، دادستان ارشد دادگاه کیفری بین‌المللی صادر شد.