روزنامه لاکروا در گزارشی به اوضاع فاجعه بار مسلمانان روهینگیا از زمان سرکوب نظامی توسط ارتش میانمار و شبه نظامیان بودایی در این کشور در سال 2017 میلادی پرداخته است که منجر به پناه بردن بیش از 740 هزار نفر از آنها به کشور بنگلادش شد.

به گزارش حوزه بین الملل خبرگزاری تقریب، در سال گذشته میلادی(2023)، نزدیک به چهار هزار و 500 پناهجوی روهینگیا از اردوگاه‌های شلوغ و پرجمعیت در بنگلادش به ایالت آچه اندونزی در حالی فرار کردند که رویای بازگشت به مالزی را داشتند؛ اما حدود 600 نفر از آنها در دریا جان خود را از دست دادند نجات یافتگان با خصومت‌ورزی روزافزونی از سوی ساکنان محلی این ایالت روبه‌رو شدند.

بر اساس گزارش الجزیره، این بخشی از گزارش تحقیقی است که روزنامه لاکروا توسط «دوریان مالوویچ» از توکیو انجام داده است و در آن به اوضاع فاجعه‌بار مسلمانان روهینگیا از زمان سرکوب نظامی توسط ارتش میانمار و شبه نظامیان بودایی در این کشور در سال 2017 میلادی پرداخته است که منجر به پناه بردن بیش از 740 هزار نفر از آنها به کشور بنگلادش شد و این سرکوبگری، میانمار را در معرض اتهامات «نسل کشی و کشتار دسته جمعی» در دادگاه دادگستری بین‌المللی قرار داد.

«آزول نامبلوه» فعال ساکن ایالت آچه اندونزی می‌گوید: ماهیگیران روستای من طی سال‌های اخیر با سخاوت فراوان به استقبال از آوارگان روهینگیا پرداختند که از قایق‌های خود در این روستا پیاده شده بودند. آنها برادران مسلمان ما و قربانیان دیکتاتوری میانمار هستند، آنها وطنی ندارند و در جستجوی صلح هستند.

وی افزود: ساکنان این روستا، از روی دل رحمی و انسانیت، به این آوارگان، ماهی، میوه و سبزیجات دادند، البته تعداد آنها چند صدنفر بیشتر نبود و همزیستی بسیار خوبی میان آنها و ساکنان وجود داشت؛ ولی همه چیز در نهایت تغییر کرد.

از اواسط نوامبر، بیش از 1500 پناهجوی روهینگیا با استفاده از قایق‌های فرسوده از اردوگاه‌های بی‌ثبات در بنگلادش به سمت ایالت آچه فرار کردند.

«امیلی بوگوویچ» از اعضای کمیساریای امور پناهندگان سازمان ملل در جاکارتا می‌گوید: حدود 140 روهینگیایی از هنگام ورودشان به آچه در سال 2023 در این ایالت به سر می‌برند، ولی پهلو گرفتن 11 قایق دیگر طی شش هفته در سواحل روستاهای مختلف، سبب نگرانی بخشی از ساکنان ایالت آچه شد.

نفرت پراکنی علیه مسلمانان روهینگیا

در آن زمان بود که تصاویری در مناطق مختلف جهان منتشر شد که گروهی از مردم را در ساحل یک روستا (در ایالت آچه) نشان می‌داد که در حال جلوگیری از پهلو گرفتن قایق‌های حامل مسلمانان روهینگیا می‌شدند. بوگویچ در این باره توضیح داد که روستاییان پیش از آنکه این قایق، ساحل روستایشان را ترک کند، به آنها آب و غذا دادند و این قایق توانست در ساحل روستای دیگری در شرق آچه پهلو بگیرد.
 
«ریواسیسا میسانور» یک فعال رسانه‌ای جوان در «باندا آچه» مرکز ایالت آچه تاکید کرد که انتخابات ریاست جمهوری آتی در ماه فوریه، بهانه را به برخی احزاب داد تا اقدام به راه انداختن کمپین نفرت پراکنی علیه مسلمانان روهینگیا در شبکه‌های ارتباط اجتماعی کنند.

بر اساس گزارش سازمان ملل، این بزرگترین موج مهاجرت مسلمانان روهینگیا به اندونزی از سال 2015 میلادی به شمار می‌رود. بوگویچ در این باره می‌گوید که ما به آوارگان بی‌نهایت ضعیف شامل بسیاری از زنان و کودکان در اماکن مختلف کمک‌های بشردوستانه ارائه می‌کنیم که در این اماکن، 1750 نفر زندگی می‌کنند که تقریبا نیمی از آنها زیر هجده سال هستند.

«آزول نامبلوه» هم می‌گوید: من برخی از روستاییان آچه را می‌شناسم که به آوارگان برای سوار شدن بر قایق‌های کوچک برای عبور از تنگه‌ای کمک می‌کنند که طول آن 300 کیلومتر است تا به شکل غیرقانونی به مالزی برسند.

جهنم اردوگاه‌های روهینگیا

سلیم الله از اردوگاه بزرگ کاکس بازار آوارگان روهینگیا در بنگلادش که حدود یک میلیون نفر در این کشور به سر می‌برند، می‌گوید: ما به این چشم دوخته‌ایم که در آزادی و امنیت در کشوری غیر از میانمار زندگی کنیم. وی یک سازمان غیردولتی کوچک به نام «شرکای جامعه روهینگیا» برای کمک به هزاران کودک در این اردوگاه تاسیس کرده است، اردوگاهی که وضعیت بسیار بدی دارد و روز به روز بدتر می‌شود.

سلیم که یکی از نجات یافتگان از نسل کشی سال 2017 است که ارتش میانمار مرتکب شد، به همراه خانواده‌اش در کپری ساخته شده از چوپ و پلاستیک زندگی می‌کند، چرا که به گفته وی، مقامات به آنها اجازه ساخت و ساز دائمی و حتی کار کردن را نمی‌دهد و آنها در بنگلادش گرفتار و درمانده شده‌اند.

امنیت در اردوگاه‌های مسلمانان روهینگیا به منبع نگرانی شدید تبدیل شده است.بر اساس تحقیق انجام شده، فاجعه روهینگیا کاملا به بن بست رسیده است، به طوری که بودجه نهادهای وابسته به سازمان ملل با کسری شدید روبه‌رو است و بنگلادش با پذیرفتن آوارگان روهینگیا در جامعه این کشور یا سازماندهی آنها مخالفت کرده و از راه حل بازگشت داوطلبانه آنها به میانمار حمایت می‌کند.

سلیم این آواره روهینگیایی در این باره می‌گوید: من دوست دارم به منزلم(در میانمار) برگردم؛ اما به شرطی که امنیت من و دستیابی به منزل و سرزمینم تضمین شود.

همانطور که این تحقیق می‌گوید، در نتیجه این شرایط و اوضاع، فرار آوارگان از طریق دریا روند افزایشی دارد و حدود 600 نفر از روهینگیایی‌ها طی سال 2023 میلادی در آب‌های جنوب شرق آسیا جان باختند و ایالت آچه که از پذیرش آنها استقبال می‌کرد، حالا به مخالفت با میزبانی از آنها برخاسته است.

سلیم در این باره می‌گوید: هرگز تمایل ندارم به دریا بروم، چرا که خیلی خطرناک است؛ ولی نمی‌دانم چگونه می‌توانم از اردوگاه کاکس بازار فرار کنم، در حالی که تمایل دارم به میانمار برگردم.