یک فعال زن فرانسوی ابعاد مختلف اقدامات خصمانه در فرانسه علیه مسلمانان و حجاب آنها را تشریح کرد.

به گزارش حوزه بین الملل خبرگزاری تقریب، روزنامه گاردین مقاله‌ای به قلم «رقیه دیالو» منتشر کرد که وی در این مقاله اظهار داشته است: در اوایل دهه اول قرن بیست و یکم تصمیم گرفتم به جنبش زنان پایبند بوده و به همین سبب، به پویش‌های زنان پیوستم و متقاعد شدم که سازمانی را پیدا کرده‌ام که از حقوق تمام زنان به طور برابر دفاع می‌کند. فرانسه در آن زمان به نام سکولاریسم در حق دانش آموزان مسلمان برای پوشیدن حجاب در مدارس لائیک دولتی تشکیک ایجاد می‌کرد.

در مارس 2004 پس از ماه‌ها بحث و مناقشه، پارلمان فرانسه به ممنوعیت حجاب در مدارس و منع تمام نمادها یا پوشش‌هایی که به شکل واضح به عنوان وابستگی و تعلقات دینی دانش آموز قلمداد می‌شود، رای داد.

این فعال زن می‌گوید: در آن زمان فکر می‌کردم که این مصوبه با حمایت گسترده محافل زنان روبه‌رو شده است از جمله گروهی که اکثریت آنها را سفیدپوستان تشکیل می‌دادند.

دیالو افزود: بسیاری از زنان سفیدپوست معتقد بودند که ماموریت آنها کمک به آزادی زنان و دختران مسلمان از نوع مشخصی از نظام پدرسالار مرتبط با اسلام است و همین رویکرد باعث شد که من آن گروه زنان را ترک کنم.

این نویسنده می‌گوید: من با این دیدگاه مبنی بر اینکه زنان مسلمان از نوعی سرکوبگری پدرانه رنج می‌برند و هیچ حق یا قدرت یا اراده آزادی در ارتباط با پوشیدن حجاب ندارند، موافق نیستم.

پرداختن به موضوع حجاب یک شیوه متعالی است
وی پرداختن به موضوع حجاب را به مثابه یک شیوه متعالی دانست و افزود: ما باید به آنچه زنان و دختران می‌خواهند پیش از تشریح تجربه خود از طریق عدسی سلطه فرهنگی گوش فرا دهیم.

این فعال ادامه داد: در مقاله‌ای یادآوری کردم که قانون سال 1905 که برای اولین بار اصل سکولاریسم در فرانسه تاسیس شد، حول تضمین آزادی بود که جدایی میان کلیسا و حکومت و آزادی انجام فعالیت‌های دینی از سوی شهروندان فرانسوی و احترام به همه شهروندان در برابر قانون صرف نظر از اعتقاداتشان را پایه‌گذاری کرد.

وی افزود: اما سال 2004 شاهد تحول بزرگی در فهم اصل سکولاریسم از طریق ملزم کردن استفاده کنندگان از مدارس دولتی به بی‌طرفی در خصوص دین یا حداقل پنهان‌کاری در خصوص اعتقاداتشان بود. آموزش تنها خدمت عمومی بود که قانون 2004 بر آن منطبق می‌شود.

این فعال زن فرانسوی گفت: این امر در چارچوب پس از 11 سپتامبر رخ داد که با افزایش تنفر از اسلام همراه بود و ایده ضرورت کنترل مسلمانان در فرانسه و حمایت نهادهای آموزشی دولتی از دانش آموزان مطرح شد، ولی اصل سکولاریسم به گونه‌ای توسعه یافت که افراد را وادار می‌کند عقیده خود را به عنوان یک مسئله کاملا  شخصی تبدیل کنند.

این نویسنده فرانسوی تاکید کرد: در حالی که قانون سال 2004 به عنوان ممنوعیت تمام نمادهای دینی از جمله صلیب‌های بزرگ مسیحی به تصویر کشیده شد، اما در حقیقت، اسلام را هدف قرار داد و بر این اساس، در طول بیست سال گذشته، درها را به روی اسلام‌هراسی بی‌حد و حصر گشود که بر ظاهر زنان و دختران مسلمان متمرکز شده است.

در سال 2023 میلادی، دولت ماکرون پوشیدن عبای(آستین بلند خاورمیانه‌ای الاصل) را در مدارس دولتی ممنوع اعلام کرد، بدون اینکه ابعاد آن را مشخص کند که این امر فضای زیادی برای مدارس فراهم کرد تا به صدور احکام ظالمانه بپردازند. چرا که شناختن تفاوت میان پیراهن بلند و عبا به سادگی ممکن نیست. بسیاری از دختران و زنان مسلمان، خود را با پیراهن‌هایی می‌پوشانند که در فروشگاه‌های لباس معمولی فروخته می‌شود، به همین سبب همان پوشش برای دختر ظاهرا مسلمان، ممکن است دینی قلمداد شود، اما اگر یک فرد غیر مسلمان همین لباس را بپوشد، اینگونه قلمداد نمی‌شود و قابل قبول می‌شود، اگر این، نژادپرستانه نیست، پس چیست؟

این نویسنده فرانسوی گفت علاوه بر مدارس، پوشاندن صورت در مکان‌های عمومی در سال 2011 ممنوع و غیرقانونی اعلام شد که به این قانون به عنوان هدف قرار دادن برقع اسلامی نگاه می‌شود.

وی ادامه داد که همزمان، ورزشکاران محجبه از تیم‌های ورزشی کنار گذاشته شده و از فعالیت ورزشی آنها جلوگیری به عمل آمد، آنها حتی از المپیاد پاریس 2024 هم کنار گذاشته شدند. در حالی که ورزشکاران زن فرانسوی نمی‌توانند در کشورشان حجاب داشته باشند، قوانین کمیته بین‌المللی المپیک به زنان کشورهای دیگر اجازه رقابت ورزشی با داشتن حجاب را داده است.

شرکت‌های خصوصی ملزم به سکولاریسم نیستند
نکته دیگر اینکه شرکت‌های بخش خصوصی همانند شرکت‌های دولتی ملزم به قوانین سکولاریسم نیستند، ولی آشفتگی به حدی است که بسیاری طوری رفتار می‌‎کنند که گویی دولتی هستند، همانطور که جنجالی در هفته جاری بر سر رفتار با یک کارمند محجبه در فروشگاه کفش در استراسبورگ رخ داد.

وی افزود: سکولاریسم که برای حمایت از آزادی طراحی شده، در حقیقت به ابزاری برای محدودیت و در تنگنا قرار دادن و تحقیر و طرد تبدیل شده است.

این فعال فرانسوی به اقدام فرانسه در برداشتن حجاب از سر زنان الجزایری در دوران استعمار خود در الجزایر اشاره کرد و گفت: ارتش فرانسه در دهه پنجاه قرن گذشته و در دوران استعمارگری خود در الجزایر، مراسم عمومی را برای برداشتن حجاب از سر زنان الجزایری برای تقویت آنچه تمدن خواند، برگزار کرد، برداشتن حجاب از سر زنان وسیله و ابزاری برای تاکید سیطره بر افراد مستعمره شده و بدن‌های آنها بود.

این فعال زن فرانسوی به ابعاد رفتارهای ظالمانه با مسلمانان در فرانسه و عدم تسامح با آنها اشاره کرد و گفت به عنوان مثال، درخواست یک مرد مسلمان برای پیوستن به پلیس به سبب نشانه‌ای در پیشانی‌اش که به سجده کردن وی اشاره می‌کرد، یا اخیرا فدراسیون فوتبال فرانسه تصمیم گرفت که بازیکنان مسلمان تیم ملی فرانسه در ماه رمضان حق روزه گرفتن ندارند، یا حتی مسئله ریش داشتن مردان مسلمان به چالش کشیده شد.

شمار روز افزونی از مسلمانان فرانسه را ترک می‌کنند
وی افزود: پیامی که خطاب به تمام مسلمانان در پس این اقدامات خصمانه نهفته است، این است که یا در جامعه ادغام و همانند آن شوید، یا خارج از آن بمانید و عجیب نیست که شمار روزافزون مسلمانان گزینه ترک فرانسه را انتخاب کنند.

این فعال زن فرانسوی گفت که پس از گذشت بیست سال از ممنوعیت حجاب، مدارس همچنان برای اجرای آن مبارزه می‌کنند، این در حالی است که بسیاری از مسلمانان به این اقدام به عنوان اقدامی نژادپرستانه و تبعیض آمیز نگاه می‌کنند که بارها سبب بروز تنش شده تا حدی که منجر به دخالت دولت شده است.

وی افزود: خبر مثبت این است که مسلمانان به ویژه زنان مسلمان طی بیست سال گذشته شیوه خاص خود برای مقاومت را یافته‌اند و سازمان‌هایی مثل «لالاپ» را تاسیس کرده‌اند که روایت‌ها درباره زنان مسلمان را به چالش می‌کشد و یا سازمان «مادران همه برابرند» که از حقوق مادران محجبه برای مشارکت در آموزش کودکانشان در مدارس و یا تیم فوتبال زنان محجبه تشکیل شده‌اند.