حکومتی که مردم مصر آزادانه انتخاب کنند با اسرائیلی‌ها مهربان نخواهد بود.

به گزارش تقریب(تنا)،
وضعیت مصر در نظر اسرائیل به منزله مقیاسی است برای سنجش
 لرزه‌ای که با نام بهار عربی در جهان عرب به وقوع پیوسته، و این رژیم را تحت تأثیر خود قرار داده است.

رهبران صهیونیست همه تلاش خود را می‌کنند با ایجاد ارتباط با شورای نظامی در مصر که با سقوط حکومت "حسنی مبارک" به قدرت رسید، امور را به وضعیت پیشین بازگردانده و امید دارند این شورا بتواند با تحت کنترل درآوردن انقلاب و به ویژه پس از ویران شدن سفارت اسرائیل به دست مردم مصر و فرار شبانه سفیر و کارکنان سفارت، مانع از قطع ارتباط این کشور با رژیم صهیونیستی شوند.

پس از آنكه با تلاش‌های آمریکایی اسرائیلی برای ایجاد ارتباطی مجدد میان مصر و اسرائیل، که در موارد متعددی چون وساطت مصر برای تبادل اسرا میان اسرائیل و حماس و همچنین آزادی جاسوس اسرائیلی در مصر در قبال آزادی تعدادی از اسرای مصری در اسرائیل نمود پیدا کرد، آرامشی نسبی بر روابط تل‌آویو، قاهره حاکم شد، این آرامش با درگیری اخیر انقلابیون مصر و نیروهای شورای نظامی در میدان التحریر در هم شکست و موج جدیدی را در انقلاب مصر و در رابطه با دشمن صهیونیستی ایجاد کرد.

این موج جدید نگرانی‌های اسرائیل را در پی داشته است که به خوبی می‌داند اگر به ملت مصر اجازه داده شود که آزادانه خواسته‌های خود را از طریق صندوق‌های رأی بیان نمایند، قطعا حکومتی که بر سر کار می‌آید نه تنها هیچ دوستی‌ای با اسرائیل نخواهد داشت بلکه بعید نیست که کار به قطع کامل روابط با تل‌آویو و لغو توافقنامه کمپ دیوید بیانجامد که وقوع این امر گویای ابعاد استراتژیک علیه اسرائیل است و مهم‌ترین محورهای آن بازگشت به جبهه دشمنی با این رژیم در مرزهای جنوبی فلسطین اشغالی خواهد بود.

مسئولین رژیم صهیونیستی هشدار داده‌اند که مواضع و سیاست‌های اسرائیل به گونه‌ای منفی نزد مصری‌ها تفسیر می‌شود به گونه‌ای که "اوفیر بینس" عضو سابق کنیست معتقد است: کسی که مواضع مطرح شده در برابر کمیسیون امنیت خارجه کنیست را درباره تحولات اخیر در مصر بشنود از بحث‌های مطرح شده در این کمیسیون و سخنان "بنیامین بن الیعازر" وزیر جنگ سابق اسرائیل و کسی که به کارشناس بزرگ مسائل مصر معروف است و به تعبیر بینس پس از گذشت مبارک دوست شخصی وی و دوست اسرائیل هنوز نتوانسته است خود را بازیابد، برداشتی جز اعلام جنگ و درگیری مستقیم اسرائیل و مصر نخواهد داشت.
 
بینس معتقد است: همه چیز در حکومت سابق مصر سفید نبود و در وضعیت کنونی نیز همه چیز سیاه نیست بلکه تلاش‌هایی که برای برقراری ارتباط مبان مصر و اسرائیل می‌شود، نشان از آن دارد که همکاری‌ها میان تل‌آوبو و قاهره روز به روز عمق بیشتری می‌یابد؛ به گونه‌ای که مصر در هفته‌های گذشته محور اصلی در بازگرداندن "گیلعاد شالیت" و در پی آن اجرای تبادلی دیگر با آزادی "ایلان گرابیل" جاسوس اسرائیلی بود.

بینس توضیح می‌دهد: این دو امر بدون کمک‌های حکومت مصر و بدون زمینه‌سازی‌های امنیتی و سیاسی مقامات قاهره امکان‌پذیر نبود.

اوفر بینس معتقد است: مسئله این نیست که پیش‌بینی الیعازر در ارتباط با وقوع جنگ با مصر تحقق می‌یابد یا نه بلکه مشکل اینجاست که این نوع پیش‌بینی نشان از استراتژی منفی دارد که اسرائیل در سال‌های اخیر و در ارتباط با حوادث خاورمیانه آن را دنبال می‌کند.

وی با تمرکز بر آنچه که آن را درگیری موجود میان دو جریان سکولار که خواستار حکومت دمکرات غربی است و جریان اسلامی که خواستار تشکیل حکومت اسلامی است، نامیده این گونه نتیجه‌گیری می‌کند: مصلحت اسرائیل در آن است که مصر به کشوری دمکرات با رویکرد‌های غربی تبدیل شود اما این که اسرائیل در انتظار حوادث آینده بنشیند کافی نیست بلکه رهبران اسرائیل باید تلاش کنند بر اساس منافع مشترک به حکومت مصر نزدیک شوند.

بینس در ادامه با ابراز تأسف از موضع اسرائیل که از ترسی مجهول در مصر نشأت می‌گیرد، تصریح کرد: اسرائیل در ابتدا تنها به تهدیدی احتمالی اشاره کرد پس از مدتی این اشارات به اصطلاحاتی چون "تهدید مصری" مبدل شد و با این رویکرد به زودی مصر را تهدیدی برای امنیت خود می‌یابد و از طریق نظام بین‌الملل نظام مصری را تحت فشار قرار می‌دهد.

 بینس در این مرحله به رهبران اسرائیلی پیشنهاد می‌کند: رویکرد خود را تغییر دهند و در جهت عکس رویکرد فعلی حرکت کنند به این معنا که اسرائیل باید به تقویت روابط خود با مقامات مصری و همگامی با آنها به عنوان واسطه‌ای برای ایجاد صلح در منطقه بپردازد همچنان که باید همزمان با طراحی اقدامات تاکتیکی برای تقویت توافقنامه صلح، اقداماتی را انجام دهد که بر اهمیت استراتژیک روابط با مصر تأکید داشته باشد.

نگرانی موسسات نظامی اسرائیل از تحولات مصر
"عمیر ربابورت" نویسنده و تحلیل‌گر نظامی روزنامه معاریو با اشاره به  تأخیر در اعلام طرح‌های سالانه ارتش اسرائیل، تصریح کرد: تأخیر در اعلام برنامه‌های پنج‌گانه ارتش اسرائیل به بهانه فشارهای اقتصادی و نیاز به بودجه، بزرگترین حماقت از زمان ایجاد اسرائیل است.
 
وی با بیان این که ارتش اسرائیل با توجه به از بین رفتن امنیت در خاورمیانه و به ویژه با سقوط "حسنی مبارک" در مصر نیازمند طرح‌های جدیدی است،‌آورده است: حوادث اخیر گویای آن است که جبهه جنوبی که نزدیک به 30 سال در آرامش به سر می‌برد، ممکن است به تهدیدی جدید تبدیل شود.
 
وی با اشاره به این که این تهدید از زمان آغار انقلاب مصر مطرح شد، ‌توضیح داد: بدون تخصیص بودجه تعریف شده برای سال‌های آینده، اسرئیل نمی‌تواند به قدرتی متناسب با تحولات منطقه دست یابد.

از سوی دیگر ژنرال "موشه ارنز" وزیر جنگ سابق رژیم صهیونیستی نگاهی دیگر را در ارتباط با انقلاب‌های عربی ارائه داد و در یادداشتی در روزنامه "هاآرتص" آورد: کسی که اعتقاد دارد بهار عربی خلل‌های گذشته را اصلاح می‌کند، در اشتباه است زیرا پس از بهار عربی زمستان عربی طولانی خواهد آمد و گروه‌های اسلامی وظیفه دیکتاتورها را به ارث خواهند برد.

وی در این یادداشت با این ادعا که تظاهرات‌ها در تونس و مصر توسط مجموعه‌هایی لائیک از جوانان فرهیخته و کارشناسان و با استفاده از اینترنت، فیس بوک و تیوتر رهبری شده به مشارکت اقباط در انقلاب مصر و نقش ناتو در آماده سازی زمینه برای مردم لیبی به منظور براندازی حکومت قذافی اشاره می‌کند.

ارنز با طرح سئوالی در ارتباط با جریان پیروز در انتخابات‌های احتمالی در هر یک از کشورهای مصر، لیبی و سوریه به انتخابات تونس اشاره و تصریح می‌کند: در تونس که نسبت به دیگر کشورهای عربی از بیشترین جمعیت لائیک برخوردار بوده و بیشترین نزدیکی به تمدن غرب را داراست، جنبش نهضت اسلامی پیروز  انتخابات شد و احزاب لائیک نتوانستند نتایج مهمی را کسب کنند.
 
وی از این مسئله این گونه نتیجه می‌گیرد که هیچ دلیلی برای دستیابی به نتایج متفاوت در دیگر کشورهای عربی وجود ندارد و این را دلیلی بر جایگزینی دیکتاتورهای عربی به جای دیکتاتورهای لائیک می داند.
 
ارنز راز پیروزی اسلام‌گرا در انتخابات را به عوامل جمعیت شناختی نسبت می‌دهد و عنوان می‌کند: تعداد اسلام‌گراها در این کشورها نسبت به جمعیت لائیک با سرعت بیشتری رو به افزایش است به همین دلیل در کشورهای عربی شاهد آن هستیم که تعداد زنانی که از حجاب استفاده می‌کنند بیشتر از تعداد زنانی است که از حجاب استفاده نمی‌کنند لذا نتیجه برگزاری انتخابات از نظر ارنز پیش از آنکه برگه‌ای در صندوق‌های رأی انداخته شود مشخص است.

ارنز در پایان آورده است شاید ناظران چنین بپندارند که احزاب اسلامی در کشورهای عربی احزاب اعتدالگرایی هستند اما رهبران آنها اعتدال‌گرا نیستند و این انتظار که مسائل ریشه‌ای که از ویژگی‌های کشورهای عربی به شمار می‌رود در سایه نظام‌های اسلامی اصلاح شود  انتظار بیهوده‌ای است زیرا در پایان این حکومت دینی است که با تمام ویژگی‌های خود حاکم می‌شود.