طبق گفته بزرگان دین در روایات معتبر و اظهار نظر کارشناسان و روانشناسان، رابطه ی مستقیمی بین مقوله حجاب و سلامت روحی افراد وجود دارد که در این یادداشت به آن می پردازیم.
تجربه و تحقیقات نشان داده که ان دسته از بانوانی که در خود کمبودی احساس نمی‌کنند، یعنی از سلامت روحی و روانی برخوردارند؛ در نتیجه تمایلی برای جلب توجه دیگران نیز ندارند.
از طرفی، آندسته از زنانی که در زندگی خود کمبودهایی دارند، سعی می کنند با نمایش زینت ها و زیبایی های جسمی در خارج از منزل و در مواجهه با نامحرم، احساس حقارت و کمبود خود را به نحوی مرتفع نمایند.
هر لباسی مانند یک رسانه عمل می کند و به بینندگان پیام را مخابره می کند؛ اندازه لباس گویای سن و سال پوشنده آن، شکل آن معرف شغل و مقام، رنگ مرتبط با اخلاق و رفتار فرد و جنس لباس تعیین کننده احتمالی بنیه های اقتصادی و در کل نشان دهنده شخصیت پوشاننده لباس است.
اما بدترین نوع لباس، لباس شهوت است که زبانی درازتر از همه لباسها دارد، زیرا می تواند زبان گویای بسیاری از صفات نامناسب پوشنده آن باشد. حتی اگر فرد دارای آن صفات نامناسب نباشد، اما نا خودآگاه پیام های بد و زشتی را به ذهن بینندگان مخابره می کند.
اینگونه لباس ها معمولا چشم‌های بسیاری را به چشم چرانی، که مقدمه فساد و بیماری‌های روحی متعددی است، وا می دارد.
روانشناسان منشأ و دلیل استفاده از لباس نامناسب را دلیل حقارت می‌دانند و در این باره می گویند: افراط در پوشیدن لباس با مدل ها و رنگ‌های متنوع نوعی مبالغه و زیاده روی است و زیاده روی هم شکل انحرافی از حس حقارت است».
انتخاب لباس و نحوه پوشش و آرایش چهره، مانند رنگ رخسار و چهره از راز درونی افراد خبر می دهد.
در برخی احادیث به شکل زیبایی به رابطه بین نحوه پوشش و بیماری روحی عقده حقارت اشاره شده است. از امام صادق (ع) نقل شده است: «کفی بالمره خزیا ان یلبس ثوبا یشهره»، برای حقارت و خواری آدمی همین بس که لباسی به تن کند که او را مشهور نماید.
با توجه به نکات فوق می توان نتیجه گرفت حجاب نشانه سلامت روحی فرد محجبه است.
