بمباران بی‌امان و حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی بیش از دو ماه است که در سایه انفعال رهبران جهان باریکه غزه را با فاجعه انسانی بی‌سابقه‌ای مواجه کرده است. با این حال مردم بی‌دفاع غزه در موج محکومیت‌هایی از سراسر جهان، هنوز هیچ اقدام عملی و اراده جهانی را برای پایان این وضعیت مشاهده نکرده‌اند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، ساکنان غزه بیش از یک ماه است که زیر بمباران بی‌رحمانه ارتش رژیم صهیونیستی جان خود را از دست می‌دهند. این باریکه علی‌رغم هشدارهای پیاپی سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی با فاجعه انسانی بی‌سابقه‌ای مواجه شده است. «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل متحد برای چندمین بار در ماه‌های گذشته با ابراز نگرانی عمیق از کشتار غیرنظامیان و فاجعه انسانی در غزه، اعلام آتش‌بس فوری بشردوستانه را خواستار شد.
بالاکریشنان راجاگوپال، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در مورد حق برخورداری از مسکن مناسب نیز در بیانیه‌‌ای اعلام کرد که عملیات نظامی اسرائیل با آگاهی از اینکه به طور سیستماتیک محل سکونت و زیرساخت‌های غیرنظامیان را نابود و غزه را غیرقابل سکونت می‌کند، جنایت جنگی است.
آمار تکان دهنده مسئولان فلسطینی مسئولان حکایت از آن دارد که تاکنون بیش از17 هزار نفر در حملات اسرائیل به غزه کشته شده‌اند که بیشتر قربانیان این حملات را کودکان تشکیل می‌دهند.
ارتش اسرائیل همزمان با حملات سنگین و مرگبار هوایی به غزه، مدعی است که این منطقه محصور در اراضی فلسطینی با جمعیت ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر را محاصره کرده و عملیات تهاجم زمینی را در آن پیش می‌برد و اقدام نظامی خود را با مبارزه علیه نیروهای مقاومت و حماس توجیه می‌کند. با این حال، گوترش این ادعا را با استناد به آمار بالای قربانیان غیرنظامی «به وضوح غلط» می‌داند.
رژیم صهیونیستی چنان از حمایت و چراغ سبز در ایالات متحده و برخی از کشورهای اروپایی برخوردار است که توجهی به هشدارهای بین‌المللی ندارد و حتی واکنش تندی هم به آن نشان می‌دهد. در اوایل آبان ماه و همزمان با هجدهمین روز از درگیری‌ها میان گروه‌های مقاومت فلسطین و رژیم اسرائیل، شورای امنیت سازمان ملل نشستی را در سطح وزرای خارجه به ریاست دوره ای برزیل برگزار کرد که گوترش نخستین سخنران آن بود. اظهارات و محکومیت همیشگی دبیرکل سازمان ملل که معمولا هیچ ضمانت اجرایی ندارد با واکنش تند اسرائیل مواجه شد.
اظهارات گوترش که در آرام‌ترین شکل واکنش به جنایات اسرائیل اعلام کرده بود «حملات حماس در خلاء و ناگهانی رخ نداده است. مردم فلسطین ۵۶ سال در معرض اشغال خفه کننده قرار گرفته اند. سرزمین آنها به طور پیوسته توسط شهرک ها بلعیده شده و گرفتار خشونت شده است. اقتصاد آنها خفه شده؛ مردم آنها آواره و خانه هایشان ویران شده است. امید آنها به یک راه حل سیاسی برای حل مشکلات آنها نابود شده است»، خشم مقامات اسرائیلی را که تنها به تایید اقدامات خود عادت دارند، برانگیخت و استعفای عالی‌ترین مقام سازمان ملل متحد را خواستار شدند.
کشورهای اروپایی از همان ابتدای درگیری در غزه با محکوم کردن حمله غافلگیرانه نیروهای مقاومت علیه رژیم صهیونیستی یکصدا «حق اسرائیل را برای دفاع از خود» به رسمیت شناختند. رهبران این کشورها به همراه برخی از مقامات اتحادیه اروپا به سرعت به تل‌آویو سفر کردند و رژیم صهیونیستی را از حمایت خود مطمئن ساختند.
اما چه بر سر سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی آمده است که بی‌هیچ اراده برای پایان دادن به قتل عام مردم محصور غزه، به اقدامات بی‌اثر خود بسنده کرده‌اند؟
مردم غزه و دیگر ساکنان جهان دیگر امیدی به نهادهای بین‌المللی ندارند. نمونه آشکار این نهادها با برخورداری از آرای دارای ضمانت اجرا، شورای امنیت سازمان ملل متحد بود که هر بار رای به محکومیت اقدامات رژیم اشغالگر قدس در آن با وتوی آمریکا به‌عنوان بزرگترین متحد این رژیم بی‌اثر شده است.
در واکنش به همین چرخه معیوب شورای امنیت که ساختار آن بارها مورد اعتراض حتی کشورهای عضو قرار گرفته است، قطعنامه دیگری در سازمان ملل با آرای بیشتر به نفع فلسطین به تصویب رسید که اعلام آتش‌بس بشردوستانه در آن خواسته شده بود؛ اما این قطعنامه ضمانت اجرایی نداشت. این قطعنامه که با پیشنهاد اردن ارائه شد، الزام‌آور نبود و با ۱۲۰ رای موافق و ۱۴ رای مخالف تصویب شد. ۴۵ کشور رای ممتنع دادند. الی کوهن، وزیر امور خارجه اسرائیل این قطعنامه سازمان ملل را «نفرت‌انگیز» خواند.
به هر حال همین قطعنامه به تغییر موضع برخی کشورها همچون تشدید انتقاد از اسرائیل، فراخواندن سفرا و یا قطع روابط دیپلماتیک منجر شده است. در این میان برخی کشورهای محور مقاومت همچون ایران بدون عقب‌گرد از مواضع همیشگی همچنان بر موضع خود ایستاده‌اند. برخی دیگر همچون مالزی و اندونزی که هیچ‌گاه روابط دیپلماتیک با رژیم اشغالگر قدس نداشته‌اند با تحریم کالاهای شرکت‌های این رژیم تلاش کردند تا در کنار حمایت از مردم فلسطین، گامی عملی در این راستا بردارند.
در آسیا تقریبا رهبران همه کشورها از مردم فلسطین حمایت کردند و اتحادیه آفریقا نیز در بیانیه ای از فلسطین حمایت کرد و رئیس جمهوری تونس، جنایات اسرائیل در فلسطین را «نسل کشی» خوانده است. در آمریکای لاتین نیز بیشتر کشورها به قطعنامه سازمان ملل متحد رای مثبت دادند؛ بولیوی نخستین کشوری بود که به قطع روابط دیپلماتیک با تل آویو اقدام کرد. پس از آن کلمبیا و شیلی، دو کشور دیگر منطقه، در پی وخامت بحران انسانی در غزه سفیران خود را از اسرائیل فراخواندند. با این حال غزه دیگر به اقدامی عملی که بتواند به وضعیت موجود پایان دهد، امیدوار نیست. مردم بی‌گناه غزه قربانیان اقدامات نمایشی رهبران جهان هستند که جز صدور بیانیه و اعلام محکومیت و ابراز نگرانی، به هیچ اقدام عملی در حمایت از آنها دست نزده‌اند.
اما کشورهایی که در این سال‌ها به سوی عادی‌سازی گام برداشته‌اند و منافعی برای خود در رژیم اشغالگر قدس دست و پا کرده‌اند، بیش از گذشته رسوای مواضع منفعلانه‌ای شده‌اند که هر روز جان غیرنظامیان و کودکان بیشتری را می‌گیرد. حضور نماینده اسرائیل در نشست آب و هوا در امارات گواه و یا رهگیری موشک‌های یمنی از سوی عربستان گواه روشنی از بازی کردن این کشورها در زمین رژیم اشغالگر است.
در چنین وضعیتی، وظایف ماهیتی سازمان های جهانی همچون سازمان ملل و نیز فقدان کارکرد بازوهای اجرایی چون شورای امنیت که در سایه انفعال و بی‌عملیشان هر روز بر شمار قربانیان غیرنظامی غزه افزوده می شود بیش از پیش جای خالی خود را در دنیای مناقشات و درگیری‌ها نشان می‌دهد.
