سیاست یک بام و دو هوای فرانسه در قبال مسائل سوریه

به گزارش خبرنگار خبرگزاری تقریب در سوریه، وی در این مقاله نوشت: قبل از پنجشنبه ۲ مارس (چهارم فروردین ۹۰) از حوادث جنوب (درعا) اخباری می شنیدیم، اما از روز پنجشنبه تظاهرات در حلب برپا شد اما در حمایت از رییس جمهوری بود. روز جمعه نیز خیابانها مملو از جمعیت بود که تصاویر اسد را در دست داشتند.
چنین شور و شوقی را فقط یک بار در فرانسه دیدم، و آن در سال ۱۹۹۸ وقتی بود که تیم فرانسه قهرمان جام جهانی فوتبال شد.
از مطبوعات فرانسه تعجب کردم زیرا از این رویداد بزرگ در حمایت از اسد سخن نگفتند و فقط از مخالفانی صحبت کردند که بسیار کم تعداد بودند.
اینگونه تبلیغ شد که حزب بعث مردم را به خیابان آورده است اما مردم سوریه در زمینه رفتن یا نرفتن به تظاهرات آزادند.

برخی مطبوعات فرانسه کوشیدند مقایسه ای میان آشوب چند صد نفر در سوریه و قیام میلیونی مردم مصر برای تحقق خواسته هایشان انجام دهند، اما این دو کاملا با یکدیگر متفاوت هستند.
کشورهای غربی درباره مصر از مبارک که یکی از دوستان آنان در منطقه بود، حمایت کردند و مردم مصر منتظر اوباما یا سارکوزی نبودند تا آنان را به حرکت وادارد اما در سوریه اینگونه نبود و تصاویر اینترنتی فقط چند صد نفر معترض را نشان داد.
یکی از خواسته های مردم مصر، مبارزه با فقر بود، در قاهره میلیون نفر به خاطر نداشتن مسکن در قبرستان می خوابند اما در سوریه با اینکه زندگی مانند سوییس ندارند اما حداقل کسی در قبرستان زندگی نکرده و افراد از گرسنگی نمی میرند.
همچنین رییس جمهوری سابق مصر وقتی گذرگاههای غزه را در جریان جنگ ۲۰۰۹ بست در واقع به مردم خود و اسلام توهین کرد اما مردم سوریه به نظام خود افتخار می کنند که بیش از همه در برابر حکومت صهیونیستی ایستاده است.
از سوی دیگر، سوریه میزبان میلیونها فلسطینی است، به آنان همان حقوق سوریها را داده است، به حماس کمک کرده و مانند نبض مقاومت عربی در برابر رژِم صهیونیستی است که باعث افتخار این ملت است اما مردم مصر به خاطر مواضع حکومتشان احساس ننگ می کنند.