مسئله تقریب از ذات آیت الله تسخیری نشات گرفته بود/استدلالاتی که حکم ارتداد سلمان رشدی را به ثبوت رساند
رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب اظهار داشت:آیت الله تسخیری همه وجودش تقریبی بود، مسئله تقریب از ذات ایشان نشات گرفته بود و از دوران طلبگی در دامان آیت الله شهید سید محمد باقر صدر که از عمق جان مبانی تقریب را دنبال می‌کرد، رشد کردند.
اشتراک گذاری :
حجت الاسلام والمسلمین ابوالحسن نواب، رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، پیرامون فضیلت های زنده یاد آیت الله تسخیری اظهار داشت: آیت الله تسخیری همه وجودشان تقریبی بود، مسئله تقریب از ذات ایشان نشات گرفته بود و از دوران طلبگی در دامان آیت الله شهید سید محمد باقر صدر که از عمق جان مبانی تقریب را دنبال می‌کرد، رشد کرد.
وی افزود: مرحوم آیت الله تسخیری قبل از پیروزی انقلاب اسلامی حرکت‌های بین المللی و تقریبی خودش را آغاز کرد و مجله‌ای را به نام الهادی به رشته تحریر درآورد، البته که ایشان شاعر زبردستی هم بودند و تقریب را با عمق جان دریافت کرده بودند.
حجت الاسلام نواب ادامه داد: آیت الله تسخیری دیگران را به سوی تقریب دعوت می‌کرد و حتی با کسانی که اهل تقریب نبودند مراوده داشت و بیشتر جذبشان می‌شد تا آنها را آگاه کنند.
وی با اشاره به همکاری و ارتباطات نزدیک خود با آیت الله تسخیری اظهار داشت:ما در بیش از 30 ماموریت خارجی از جمله کشورهای مصر،اندونزی، مالزی، هند، افغانستان، پاکستان، عربستان، بحرین امارات، عمان، قطر، اروپا، آمریکا و... با یکدیگر همسفر بوده‌ایم و من خودم را دست پرورده و شاگرد ایشان می دانم.
رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب تصریح کرد: از جمله عملکرد بسیار خوبی که در کارنامه رشادت‌های آیت الله تسخیری به ثبت رسیده است، تلاش برای نهادینه شدن حکم ارتداد و اعدام سلمان رشدی بود؛ حضرت امام (ره) در سال 1367 و بعد از حج خونین، آیت الله تسخیری را فراخواندند و دستور دادند که به عربستان برو و از حکم ارتداد سلمان رشدی دفاع کن، در آن کنفرانسی که آیت الله تسخیری سخنرانی کرد، حسنی مبارک، شاه حسن، شاه حسین و صدام هم حضور داشتند و ایشان در آن جمعی که همه دشمن بودند با استدلال قوی و مبتنی بر فقه مذاهب حاضر شد و به گونه ای صحبت کرد که حکم ارتداد سلمان رشدی ثابت شد.
وی با بیان این مطلب افزود: به یاد دارم در کنفرانس چین که مربوط به زنان بود، آیت الله تسخیری آنقدر بر مخالفت با موارد خلاف اخلاق، خلاف دین و خلاف ارزشها پافشاری کرد که واتیکان و سایر کشورها به حمایت از ایشان پرداختند و تقریبا کنوانسیون را از ارزش انداختند و اجازه ندادند تا اجماعی برای سلب ارزشها صورت گیرد.
