صدای هنرهای فراموش شده ایرانی از ترکیه شنیده می‌شود
عضو انجمن خوشنویسان گفت: هنر ابر و باد که بیشتر خوشنویسان قدیم ایرانی آن را می‌دانستند و خودشان می‌ساختند و بر روی آن خوشنویسی می‌کردند، اکنون به فراموشی سپرده شده و ترکیه بر روی آن سرمایه‌گذاری کرده و مسابقات در رده‌های مختلف برگزار می‌کند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، احسان کاظمی، عضو و مدرس انجمن خوشنویسان در گفت‌وگو با ایکنا درباره فضای حاکم بر خط و خوشنویسی در کشورمان گفت: مهمترین بحث در رابطه با هنر، فعالیت‌ها و اقداماتی است که دولت‌ها انجام می‌دهند و سرمایه‌گذاری می‌کنند. با توجه به تاریخ کشورمان، هر زمان دولت‌ها و حکومت‌ها به فرهنگ و هنر ارزش قائل شدند، آن هنر پیشرفت کرد و هر جا این حمایت‌ها نبوده، هنر نیز به سمت نابود شدن رفته است. به همین دلیل است که برخی از هنرهایمان را در طول تاریخ از دست دادیم. یعنی این بی‌توجهی و کم‌کاری طولانی باعث نابودی این هنر‌ها شده است، مانند هنر خوشنویسی، که به نام ایران شناخته می‌شد و ترکیه آن را در یونسکو به نام خود ثبت کرد و بعد از این اقدام، تازه صدای اعتراض هنرمندان و مسئولان درآمد که این هنر مربوط به ایران است.
وی افزود: ما در طول این سال‌ها فقط با بیان قول معروف فردوسی که «هنر نزد ایرانیان است و بس» به هنر افتخار کرده‌ایم و کاری برای هنر انجام نداده‌ایم و بر هنری که از گذشتگان به دستمان رسیده است، چیزی نیفزودیم، بلکه از آن هم کاسته‌ایم و باعث از بین رفتن و فراموشی آن‌ها شده‌ایم؛ بنابر این سال‌هاست در زمینه هنر به جای تولید، حاضری‌خوری کرده‌ایم.
نفر برگزیده جشنواره بین‌المللی زیتون برنو ترکیه ادامه داد: ترکیه در عرصه خوشنویسی ۴۰۰ سال تلاش مداوم داشته است، در حالی که طی این سال‌ها هنر در کشور ما با فراز و نشیب‌های بسیاری مواجه بوده است. کاری که آن‌ها در ۵۰ سال اخیر در جهان اسلام انجام دادند، هیچ کشوری نکرده است. برگزاری مسابقات خطاطی فاخر که بسیاری از خطوط در همین مسابقات احیا شد، یکی از اقدامات مهم این کشور است. چند صد سال بود که خط کوفی، دیوانی و صفحه‌نویسی در خط ثلث وجود نداشت و آن‌ها این خطوط را احیا و رشته‌های هنری جدیدی ایجاد کردند.
کاظمی با بیان اینکه هر چند در کشور ما هم زحمات بسیاری کشیده شده است، اما همه این تلاش‌ها و زحمات منحصر به خط نستعلیق و شکسته بوده است، گفت: متأسفانه در سال‌های اخیر پیشکسوتان و انجمن خوشنویسان که فقط نستعلیق‌نویس بودند خود را در این دو خط محصور کردند و با رویکرد نادرست، عنوان عربی را به بقیه خطوط دادند. به نظر می‌رسد باید عنوان این انجمن را انجمن نستعلیق‌نویسان گذاشت، نستعلیق‌نویسانی که از قدمای خود بریدند.
وی ادامه داد: ما در گذشته، هنری به نام ابر و باد داشتیم و این هنر به اسم ایران شناخته می‌شد و در ترکیه نیز با همین عنوان «ابرو» خوانده می‌شود. هنری که بیشتر خوشنویسان قدیم آن را می‌دانستند و خود می‌ساختند و بر روی آن خوشنویسی می‌کردند. در حالی که اکنون این هنر در کشورمان به فراموشی سپرده شده و ترکیه بر روی آن سرمایه‌گذاری کرده و مسابقات «ابر و باد» را در رده‌های سنی مختلف برگزار می‌کند.
این هنرمند خوشنویس درباره اینکه یکی از چالش‌های ما در زمینه اقتصادِ هنر است و همین مسئله باعث شده بسیاری از هنرمندان جوان از آن رویگردان شوند، بیان کرد: در هر فعالیتی جنبه اقتصادی آن حائز اهمیت است و اگر غیر از این باشد، آن فعالیت محکوم به فنا خواهد بود. یکی از ایراد‌های هنرمندان ما در زمینه هنر به ویژه خوشنویسی این است که کار خود را برای عرضه نمی‌نویسند و فقط برای دل خود می‌نویسند و اگر از آن‌ها بخواهید که چند تابلو به شما بدهند، خواهند گفت تابلویی ندارند. در حالی که غیر از بحث درونی و معنوی هنر، باید اثری خلق شود که از معیار‌های ارائه و عرضه برخوردار باشد تا دیده شود.
وی افزود: حضور در نمایشگاه‌ها یکی از جنبه‌های دیده شدن هنر هنرمند است، اما یک اثر باید معیار‌هایی نظیر متریال درجه یک، قاب نفیس و ... داشته باشد تا خریدار براساس ارزش اثر آن را خریداری کند. در بسیاری از کشور‌های عربی هنر را نمی‌شناسند، اما ارزش یک اثر خوب را تشخیص می‌دهند و برای آن پول خوبی هم می‌پردازند.
کاظمی ادامه داد: در یکی از مسابقات خوشنویسی ترکیه حضور داشتم که یکی از هنرمندان ترک می‌گفت که به یکی از هنرمندان ایرانی سفارش دادیم که اشعاری از مولوی را خوشنویسی کند که هنرمند آن را پشت برگه اعلامیه نوشته بود. یعنی این هنرمند هنوز به ارزش کار خود واقف نیست که آن را بر روی یک کاغذ درجه یک دست‌ساز و تذهیب‌شده بنویسد. چه کسی حاضر است اثر این هنرمند را خریداری کند؟!
وی ادامه داد: متأسفانه به هنرمندان آموزش داده نشده و نمی‌شود که اثر خود را برای عرضه بنویسند. یا از هنرجو نمی‌خواهند که پس از مشق، هنر خود را روی کاغذ اجرا کند و با مؤلفه‌های یک اثر قابل عرضه آشنا شود. این کار هنرجو را در اجرا، قطعه‌بندی اثر، خوب‌نویسی و ... حرفه‌ای‌تر می‌کند.
