وحدت شيوه علمي و عملي براي تعامل با مسايل مورد اختلاف/ طرح وحدت اسلامی به بررسي‌های زيادی نيازمند است
يك انديشمند عراقي تصريح كرد كه وحدت اصل و شيوه‌اي است كه براي ما امكان تعامل با نكات مورد اختلاف را ايجاد مي‌كند.
اشتراک گذاری :
خبرگزاری تقریب: آيت الله محمد مهدي آصفي در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس گفت‌وگوي اديان و تمدنهاي خبرگزاري (ايسنا)، با بيان اين مطلب، اظهار داشت:" وحدت اسلامي از پروژه‌هاي فرهنگي، سياسي و اقتصادي ما در زمان حال و آينده است."
وي ادامه داد: اين پروژه اسلامي و جهاني پروژه‌اي است كه آماده رويارويي با چالش‌هاي تمدني، سياسي و اقتصادي بزرگ را كه امروز جهان اسلام با آن مواجه است را دارد.
اين انديشمند عراقي با بيان اين كه طرح مبارزه‌طلبي اسلامي خير و بركت بسياري را براي انسان‌ها به همراه دارد، گفت: در مقابل اين طرح، با طرح‌هاي كشورهاي غربي در رويارويي و مقابله با جهان اسلام كه چيزي جز ويرانگري و فساد تمدني، فرهنگي، تبعيت سياسي و اقتصادي را براي مسلمانان در پي ندارد، مواجه هستيم.
وي افزود: طرح وحدت اسلامي نيازمند بررسي‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي بسياري از سوي متفكرين، علما و روشنفكران اسلامي دارد؛ چرا كه اين طرح اقدامي فرهنگي، سياسي، فقهي، اقتصادي، اجتماعي و اخلاقي به شمار مي‌رود.
آصفي در ادامه به حديث دست خدا همراه با جماعت است، استناد كرد و اظهارداشت: قدرت حاصل از يك جماعت برابر با قدرت حاصل از بسياري افراد در يك تجمع نيست، بلكه در اين مساله كيفيت حاصل از امداد خداوند، هدايت و نجات همه منظور است. دراين جا منظور از جماعت، جماعتي است كه هدايت شده و در راه راست قدم برمي‌دارد.
اين عالم عراقي همچنين با اشاره به اينكه اصول، فقه، اخلاق و سازوكارهاي علمي وعملي از عناصر ايجاد وحدت به شمار مي‌روند، اظهار داشت: تا زمانيكه اين عناصر جمع نشوند، نمي‌توان وحدت اسلامي و اهداف وابسته به آن را در زمين تحقق بخشيد. همه ما زماني با مسايل عملي، سياسي و اقتصادي مواجه مي‌شويم كه شايد با آن مخالف باشيم، اما وحدت اصل و شيوه‌اي است كه براي ما امكان تعامل با نكات مورد اختلاف را ايجاد مي‌كند و معني آن از بين بردن نكات مورد اختلاف نيست، بلكه بايد با نكات علمي، عملي و سياسي مورد اختلاف ميان مسلمانان با شيوه‌اي علمي وعملي تعامل داشت كه وحدت همان شيوه علمي و عملي براي تعامل با مسايل مورد اختلاف ميان مسلمانان است.
آصفي در ادامه با تاكيد بر اينكه اختلاف امري واقع‌شدني است ، گفت: وحدت نيز يك اصل است و بايد با امر واقع با اصل مذكور تعامل داشت. وقتي ما با مسايل مورد اختلاف در عقيده و فقه برخورد داريم، فقط به دليل توجه داريم و ساير مسايل را ناديده مي‌گيريم در اينجا شيوه درست آن است كه به نظر و دليل هر دو توجه كنيم و اصل وحدت را نيز در نوع تعامل با اختلاف در راي و درك مورد توجه قرار دهيم.
وي با تاكيد بر اين كه اختلاف از واقعيات موجود است و نمي‌توان آن را نفي و انكار كرد، اظهار داشت: اختلاف در نظر، دليل و اجتهاد اموري واقع‌شدني هستند كه نمي‌توان از آن‌ها صرف‌نظر كرد؛ چرا كه صرف‌نظر از آن، صرف‌نظر از نظر و دليل است. همچنين دست‌كشيدن از نظر و دليل تنها با وجود دليل و برهان امكان‌پذير است.
وي افزود: در كنار مساله اختلاف، اسلام اصلي را در تعامل با اختلاف قرار داده كه همان اصل وحدت است كه اين مساله از اهميت زيادي برخوردار است و در اين جا سوالات زيادي مطرح مي‌شود از جمله آنكه با اختلاف در راي چگونه برخورد كنيم؟ آيا مجاز است كه كسي شخصي را طرد كند و آيا اختلاف ما در راي است؟ آيا اختلاف در راي به معني مخالفت، طرد و نفي است و يا به معني گفت‌وگو و تفاهم؟
