وهابیت بر سر دو راهی | خبرگزاری تقریب (TNA)

به گزارش خبرگزاری تقریب (تنا)، کتاب «وهابیت بر سر دو راهی» در مورد فرقه وهابیت، تاریخچه پیدایش آن و دسته بندی کلی آنها و مشکلات و معظلات این فرق و بررسی عقاید آنان می پردازد. از دیدگاه نویسنده کتاب، شواهد و قراین نشان مى دهد که عمر وهابی گرى افراطى به سر آمده و طرفداران و حامیان خود را به سرعت از دست مى دهند. زیرا در بطن اصول وهابیت تندرو امورى نهفته است که قابل بقا در دنیاى امروز نیست. کتاب حاضر به شرح این اصول مى پردازد. این اثر به زبان عربى نیز چاپ و منتشر شده است.

امروزه وهابیون به دو شاخه تقسیم شده اند:

1- سلفی های متعصب و تندرو که همه مسلمانان جهان، جز خود را تکفیر کرده و مشرک می شمارند و خون و اموال آنان را مباح می دانند. جمود در اندیشه و خشونت در سخن و عمل بارزترین ویژگی آن هاست. از بحث های منطقی و عقلی گریزانند، در افغانستان، عراق، پاکستان و حتی در زادگاه خود یعنی عربستان آن قدر خشونت آفریدند که تمام دنیا از آن ها بیزار شدند و ترسیم بسیار زشتی از اسلام در جهان ارائه کردند که برای زدودن آثار آن باید سال ها تلاش کرد. آن ها به پایان عمر خود نزدیک شده اند و به زودی صحنه ها را ترک می گویند.

2 - وهابی های معتدل و روشنگر که اهل منطق و گفتمان و حوار هستند، به افکار سایر اندیشمندان احترام می گذارند و با دیگر مسلمانان به گفتگوی دوستانه می نشینند. نه فرمان قتل کسی را صادر می کنند، نه مسلمانی را مشرک و کافر می شمردند، و نه حکم به اباحه ی اموال و اعراض می دهند و روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می کنند.

کتاب حاضر تفصیل این مجمل است و از دو فصل تشکیل شده است:

فصل اول کتاب «عوامل سقوط» نام دارد و با این پرسش آغاز می شود که آیا وهابیت به پایان عمر خود نزدیک می شود؟ خشونت فوق العاده، تحمیل عقیده، تعصب شدید و افراطی، عدم آشنایی به ارزش های فرهنگی، جمود و مخالفت با هر پدیده نوین و ضعف منطق و برداشت نادرست از شش واژۀ قرآنی عناوین دیگر این فصل را تشکیل می هند.

فصل دوم «فریادهایی از حرمین شریفین» نام دارد که طی آن به عقاید محمد بن علوی و نقد شجاعانه اش از وهابیت، وهابیون جدید، بررسی کتاب داعیه و لیس نبیاً و در پایان نیز بیانیۀ علمای بزرگ سعودی در محکوم ساختن خشونت وهابیان مورد تحلیل و ارزیابی قرار می گیرد.

مشخصات کتاب:
آیت الله العظمی مکارم شیرازی، وهابیت بر سر دو راهی، قم: مدرسه الاامام علی بن ابی طالب، 1386.