اینجا صندلی وجود ندارد. زمانی که وارد کریدورها می‌شوید، کاتولوگ و بروشور و مانکن نیست، بلکه شخصیت‌ها زنده هستند. درست ابتدای ورودتان یک کارتکس به گردن‌تان می‌آویزند و شما می‌شوید یک زندانی سیاسی!
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه های خبرگزاری تقریب، دیوارها و حیات زندان‌ها چه چیزها که ندیده و نشنیده‌اند. زندان‌هایی از زمان‌های گذشته که اکنون تبدیل به موزه شده‌اند حرف‌های زیادی برای گفتن دارند، از شادی‌ها و غم‌ها، خنده‌ها و گریه‌ها...
یکی از این زندان‌ها که امروز تبدیل به موزه شده، زندان قصر است که هم‌اکنون در آن نمایشی کاربردی در حال اجرا است و تماشاچی را می‌برد درست وسط تاریخ، نه با کاتولوگ و بروشور بلکه با شخصیت‌های تاریخی زنده. راستی اینجا صندلی ممنوع است!
نمایش کاربردی زمان در حبس قصر (اولین موزه زنده ایران) به کارگردانی میلاد جباری مولانا ۳ شب در جشنواره تئاتر فجر (بخش چهل سالگی انقلاب) به صحنه رفت و بازخوردهای خوبی هم داشت.
جباری مولانا کارگردان این نمایش عنوان کرد:این نمایش نخستین بار در سال 92-93 کار پژوهشی‌اش آغاز شد. برای این کار با بیش از ۵۰ زندانی سیاسی پیش از انقلاب مصاحبه‌هایی داشتم و از حال و هوای عبرت، اوین و قصر مطلع شدم. حاصل این تحقیقات در سال ۹۴ اولین موزه زنده ایران شد که سی شب اجرای عموم رفت.
وی با اشاره به پذیرفته شدن این نمایش در سال ۹۷ برای بخش چهل سالگی انقلاب گفت: سه شب در جشنوار ما اجرا داشتیم و بعد از آن هم ۱۵ تا ۲۰ دیگر نیز در باغ موزه قصر، زندان سیاسی اجرا خواهیم رفت.
مولانا در پاسخ به این سؤال که چرا عنوان نمایش را موزه زنده گذاشته است، گفت: زمانی که مخاطب وارد فضای کریدورهای زندان یا موزه می‌شود با کاتالوگ و بروشور و مانکن طرف نیست، بلکه آژان‌ها زنده هستند و شخصیت‌هایی چون شهید مطهری، طالقانی، رجایی و رفسنجانی شبیه سازی شدند و در قالب بازیگر ایفای نقش می‌کنند.
وی در ادامه با اشاره به اینکه اتفاقات نمایش در کریدورهای زندان می‌افتد و مخاطب در آن با داستان زندانی‌های سیاسی پیش از انقلاب آشنا می‌شود، افزود: در این نمایش مخاطب به عنوان زندانی وارد نمایش می‌شود، یعنی کارتکس به گردنش می‌افتد و وارد نمایش می‌شود، به همین دلیل نمایش زیر سن ۱۲ سال و بیماران قلبی را نمی‌پذیرد.
مولانا در پاسخ به این سؤال که چرا نام نمایش کاربردی است، گفت: نمایش کاربردی موزه یا میراث در خیلی کشورهای دنیا وجود دارد مثل موزه‌های فیلادلفیا، مینه سوتا. در دنیا چند موزه هستند که به شکل رسمی این کار را کلید زدند و موفق هم شدند منتها در آنجا مثلا وایکینگ‌ها را شبیه‌سازی کردند و در ایران، حقیر در سال 92-93 چنین نمایشی را رقم زدم. نمایش کاربردی یعنی مخاطب خاطرات را در کتاب‌ها نمی‌جوید بلکه در زندان‌ها و لوکیشن‌ها آنها را می‌یابد.
وی درباره هدف خود از این اتفاق گفت: امیدوارم ما به آن روزی برسیم که همه موزه‌های کشور به تئاتر کاربردی موزه مجهز شوند و اعلام کنند که حداقل سه شب در هفته موزه‌شان زنده است. ما الان آمادگی رفتن به موزه‌های گلستان، سعدآباد و ... داریم تا این موزه‌ها را نیز احیا و زنده کنیم. این اتفاق خوبی است، یکی به این علت که کارآفرینی تخصصی در حوزه نمایش صورت میگیرد، به هر حال در سراسر ایران دانشجویان تئاتر زیادی داریم که می‌توانند در شهرهایشان فعال باشند.
مولانا اظهار داشت: دوم در صنعت گردشگری اتفاقات خوبی می‌افتد و مخاطبان به زبان خود حتی انگلیسی مجهز شوند و با زبان اصلی ایفای نقش کنند که مخاطب خارجی هم بتواند با آنها ارتباط بگیرد، ما مخاطبان خارجی در همین روزهای اخیر داشتیم که به شدت تأثیر از این کار گرفتند و هنوز عکس‌هایی که از ما در صفحات مجازی‌شان گذاشتند گویای این تأثیر است.
این کارگردان تئاتر توضیح داد: ما الان در کشورمان شخصیت‌های بزرگی را داریم که درباره آنها می‌توانیم چنین نوع تئاترهایی را داشته باشیم.
جباری مولانا با اشاره به اینکه بازیگران این کار ۸۰ نفر هستند که الان در زندان سیاسی فعالند تا این نمایش را روی صحنه ببرند، گفت: تماما این کار آتش به اختیار بوده و با هزینه‌های موسسه هنری نقاره خانه با کمترین هزینه و بیشترین کیفیت بدون هیچ پشتوانه برگزار می‌شود. بازیگرا هم عموما از دانشجویان خودم یا دانشجویان دیگر تئاتر هستند و عمومشان پذیرفتند با دستمزدهای کم به این کار بپردازند.
بلیت فروشی نمایش در سایت تیک‌ایت صورت میگیرد و این نمایش هر شب ساعت ۱۹:۳۰ پذیرای علاقه مندان هستیم.
