تا کنون جزء کوچکی از ظرفیتهای مکتب فقهی امام صادق(ع) شناخته شده است
رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی گفت: آنچه تاکنون از مدرسه فقهی امام صادق (ع) شناخته شده، تنها بخش کوچکی از ظرفیت های این مدرسه عظیم، به ویژه قواعد بی شمار آن است؛ عالمان دین باید کوشش مضاعفی جهت شناخت حجم و کارکرد این قواعد به عمل آورند.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرگزاری تقريب (تنا): حجت الاسلام والمسلمین "احمد مبلغی" در همایش "جایگاه امام صادق (ع) در علوم اسلامی" در ترکیه خاطرنشان کرد: محور اصلی مدرسه فقهی امام صادق (ع) را قواعد اعم از فقهی و اصولی تشکیل می داد.
وی اظهار داشت: وجه برجسته و متمایز کننده مدرسه امام صادق (ع) لبریز بودن آن از قاعده های فقهی است که متأسفانه آنچه از ظرفیتهای این مدرسه تاکنون شناخته شده، بخش کوچکی از آن است.
مبلغی ضمن بیان این که اصولاً قواعد فقهی در صورت شناخته شدن و مبنا قرار گرفتن، راه پاسخگویی به نیازهای زمان را باز می کنند، گفت: ضروری است عالمان بکوشند حجم بی شمار و کارکردهای قواعد این مدرسه را بشناسند.
رئیس پژوهشگاه مطالعات تقریبی یادآورشد: عدم نگاه به مدرسه امام صادق(ع) از زاویه "قاعده گرایانه" بودن آن، ما را از شناخت واقعیت این مدرسه باز داشته است.
حجت الاسلام مبلغی در این همایش که توسط رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی در ترکیه و دانشکده الهیات دانشگاه سلجوق قونیه برگزار شد، خاطرنشان کرد: در مدرسه امام صادق (ع) ادبیات متناسب با قواعد فقهی به وفور یافت می شود . واژگانی همچون: جامع ، جمع، اشباه، نظائر، اصل ، باب ،فتح و ... بیانگر نگاه و ادبیات این مدرسه به قاعده محوری است. وی گفت: از محورهای مهمی که این مدرسه بر آن تمرکز می کرد آن بود که می کوشید احکام جزئی مطرح شده در گذشته را در قالب قواعد بازسازی کند و به نظمی مدرسه ای درآورد این از آن جهت بود که مدرسهای بودن قاعده چنین اقتضائی داشت.وی همچنین گفت:شواهد بر تربیت شاگردان بر قاعده محوری در این مدرسه بسیار است.
معاون پژوهشی دفتر تبلیغات اسلامی همچنین با اشاره به هفته وحدت و اهمیت تقریب میان مذاهب اسلامی گفت: شیعه و سنی اگر چه در پارهای از موارد، اختلاف دارند، ولی اشتراکاتی همچون: خداوند واحد، پیامبر (ص) واحد، قرآن واحد، کعبه واحد و حتی سرنوشت واحد و چالشهای فراروی واحد دست مایه های وحدت در جهت رشد و اعتلای جهان اسلام است.
حجت الاسلام مبلغی اظهار داشت: وجوب محبت اهل بیت(ع) و حتی وجود علم گسترده در آنان – که مورد تأکید بسیاری از علمای اهل تسنن است – می تواند به عنوان یک مشترک نیرومند عمل کند.