هر یک از کشورهای اسلامی در ماه مبارک رمضان آداب و رسومی دارند که میراث گذشته آنها به شمار می رود. در این میان مسلمانان کویت نیز در تلاشند تا با انجام مراسم مختلف در ماه رمضان آداب و رسوم و سنتهای دیرین و کهن سرزمین خود را زنده نگاهدارند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، بسیاری از عادات و آداب و رسومی که در ماه مبارک رمضان در کویت وجود دارند با کشورهای دیگر اسلامی و عربی شباهت دارند . مانند تجمع اول ماه مبارک رمضان در مساجد، گستراندن سفره های رحمان و افطاری دادن، شب زنده داری، جمع شدن خانواده کنار یکدیگر و تعریف داستانهای قدیمی و کهن که تقریبا میان کشورهای اسلامی مشترک است.
مسلمانان کویت در آخرین روز ماه شعبان خود را برای آغاز ماه مبارک رمضان آماده می کنند و در این روز که به آن " یوم القریش" گفته می شود، یعنی روز رؤیت هلال ماه رمضان که با آخرین روز شعبان مصادف است، جشن می گیرند.
این جشن از جمله جشنهایی است که از قرن 19 آغاز شده است که همه خانواده در خانه بزرگ خانواده جمع می شوند و فرا رسیدن ماه رمضان را با انواع غذاهای مختلف جشن می گیرند.
در گذشته به جهت بالا بودن درجه هوا، رطوبت و فقدان وجود یخچال برای نگهداری غذا، زنان خانه دار سعی می کردند در طعم غذاهای خود تنوع ایجاد کنند تا افراد خانواده که دور هم جمع هستند از آنها بخورند و غذای آنها اضافه نماند که فاسد شود. این عادت یعنی جمع شدن در خانه بزرگ خانواده در " یوم القریش" همچنان در میان برخی از خانواده های کویتی وجود دارد.
قریش در زبان عربی به معنای سخاوت و بخشش است؛ یعنی انسان در این روز بخشش می کند و کنایه از شنیدن صدای پول از جیب است و وجه تسمیه آن این است که همه خانواده ها در این روز با غذا و خوراکی و نوشیدنی بخشش می کنند و میهمانی می دهند و معده خود را با انوا غذاها پر می کنند تا به برای تحمل گرسنگی و تشنگی روز بعد آماده شوند.
ماهی از غذاهای اصلی این ولیمه به شمار می رود. اما آنها در طول ماه رمضان نیز از این غذا می خورند، زیرا معتقدند با خوردن آن می توانند تشنگی خود را برطرف کنند.
در این روز پس از اینکه زنان خانه های خود را نظافت کردند، دست و پای خود را حنا می بندند و با بخورهای مختلف خانه های خود را معطر می کنند. در گذشته در این روز زنان لباسهای اهل خانه را جمع می کردند و به لب رود می بردند و در آنجا در صبح زود هنگامی که مردان مشغول کارهای خود بودند، می شستند.
آنها با شروع ماه مبارک رمضان گلدسته ها و مساجد را تزئین می کنند و فانوسها و چراغهایی در مناطق مختلف شهر که با برق یا با باطری کار می کند، می آویزند.
از شخصیتهای برجسته در ماه رمضان سحرخوان است که به او "پدر طبل" می گویند که او همه اهل محل را با طبل از خواب بیدار می کرد و اهل خانه از او با دادن مقداری پول یا سحری تشکر می کردند، این سنت همچنان میان خانواده های کویتی ادامه دارد و کودکان نیز از دیدن او خوشحال می شوند و در دهه آخر ماه مبارک رمضان در شب یا روز در خیابانها می گردند و فطریه خود را از مردم می گیرند.
قرقیعان یکی از عادات و آداب و رسوم کهن مردم کویت به شمار می رود که از آباء و اجداد خود به ارث برده اند و بر حفظ آن تا کنون تلاش بسیاری کرده اند. این عادت به این گونه است که کودکان در شب 14، 15 و 16 ماه رمضان جشن می گیرند. آنها ظروفی مانند کاسه و بشقاب در دست می گیرند و آنها را به صدا در می آورند و به خانه های همسایه ها، دوستان و آشنایان می روند و از آنها خوراکیهایی مانند انجیر خشک، فندق، بادام، شیرینی، نقل و گردو می گیرند.
روزه‌داران کویتی در این ماه مبارک معمولا در خانه بزرگ خانواده نیز جمع می‌شوند و فرزندان و نوه‌ها در دو ضیافت افطار و "الغبقه" حاضر می‌شوند؛ "الغبقه" وعده‌ای است که پیش از سحر و معمولا از ساعت ده تا یک بامداد است و به صورت دوره‌ای بین منازل خانواده و دوستان و آشنایان یا با حضور در رستوران ها و چادر های رمضانی صورت می‌گیرد.
در دهه آخر ماه مبارک رمضان هم روزه‌داران کویتی در مراسم احیای شب‌های قدر در مساجد شرکت می‌کنند که برجسته‌ترین آنها در مسجد "الدولة الکبیر" است.
در گذشته کودکان سبدی به دست می گرفتند که از برگ و شاخه های درخت نخل ساخته شده بود و درون آنها را پر از انجیر خشک، گردو، نقل، فندق، بادام و شیرینی می کردند و سپس به خانه های خود می آوردند و با خواندن شعر و سرودهایی به این مناسبت به خانه باز می گشتند. کودکان پس از افطار و تا قبل از سحر در خیابان می گشتند.
.jpg)
