پنجمین وبینار «روابط فرهنگی ایران و ارمنستان» برگزار شد
به همت رایزنی فرهنگی کشورمان در ایروان، پنجمین وبینار بین‌المللی «روابط فرهنگی ایران و ارمنستان» برگزار و روند حضور و فعالیت زنان در مجلس و حقوق زنان و مردان در کتب تاریخی ارمنی بررسی شد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری تقریب، پنجمین وبینار بین‌المللی «روابط فرهنگی ایران و ارمنستان» با سخنرانی الهام ملک‌زاده، عضو هیأت علمی و مدیر گروه تاریخ فرهنگی پژوهشکده علوم تاریخی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با موضوع «روند حضور و فعالیت زنان در مجلس طی سال‌های 1342 تا 1346» و گغتسیک گریگوریان، دکترای حقوق، دانشیار کرسی علوم سیاسی و حقوق دانشگاه دولتی اقتصاد ارمنستان، وکیل انجمن زنان با تحصیلات دانشگاهی با موضوع «نگاهی بر حقوق زنان و مردان در کتب تاریخی ارمنی» از سوی رایزنی فرهنگی ایران در ایروان با همکاری بنیاد فرهنگی ایرانیان ارمنستان، برگزار شد.
خانم گغتسیک گریگوریان در سخنانی، با نگاهی به مسئله حقوق زنان و مردان در کتاب‌های تاریخ حقوق ارمنی گفت: تا قرن دوازدهم میلادی، ارمنیان کتاب قانون ملی نداشتند اما از قدیمی‌ترین منابع قانون و حقوق ارمنی، یعنی آیین‌نامه‌های اخلاقی و مجموعه‌های مقررات و قوانین کلیساها (قانون کلیسایی) بهره مند بودند. شکل‌گیری قوانین حقوقی ارمنی با ورود مسیحیت در ارمنستان ارتباطی مستقیم دارد و عهد قدیم و جدید کتاب مقدس، منابع اصلی مجموعه‌های مقررات و قوانین کلیساها (قانون کلیسایی) محسوب می‌شوند. در قرن چهارم میلادی، در ارمنستان تصمیمات حقوقی بر اساس قانون کلیسایی اجرا می‌شد. در ابتدا این تصمیمات در قالب پند و اندرز و نصایح و راهنمایی‌ها ارائه می‌شدند اما بعدها ارزش رفتار قانونی اجباری به خود گرفتند.
وی ادامه داد: از آنجا که ارمنیان در تاریخ خود، تلخی این تجربه را چشیده بودند که ملتی بدون دولت باشند و کلیسا تنها موسسه‌ای بود که وظیفه متحدسازی ملت و تنظیم زندگی معنوی، مذهبی و دنیایی تمام جامعه ارمنی را هم‌زمان برعهده داشت، پیروی از قانون کلیسا در جامعه ارمنی علت، مفهوم و تفسیر خاصی یافت و کلیسای ارمنی برای اداره زندگی ملت ارمنی به سازمانی تبدیل شد که اجرای قوانین، مقررات و وظایف قضایی نیز بر عهده آن بود.
دانشیار کرسی علوم سیاسی و حقوق دانشگاه دولتی اقتصاد ارمنستان اظهار کرد: مسئله مساوات حقوق زنان و مردان امری غریب و تحمیل شده به جامعة ارمنی نیست بلکه از دیرباز بخش جدایی ناپذیر فرهنگ ملی ارمنی بوده و در منابع حقوقی ارمنی بازتاب یافته است و از دیرباز و در ادوار مختلف تاریخی، بر مبنای روشنفکری، الزامات آموزش و پرورش زنان و گسترش آزادی‌های آنان مطرح بوده است.
ملک‌زاده به روند حضور و فعالیت زنان نماینده در مجلس شورای ملی در سال‌های 1342 تا 1346 پرداخت و گفت: برای اولین بار در نتیجه انتخابات مجلس بیست و یکم، زنان حق رأی یافتند و به عنوان نماینده وارد مجلس شدند. از آن پس علاوه بر حضور بالفعل زنان در عرصه‌های سیاسی، به بار نشستن اقدامات زنان طی سال‌های گذشته رخ نمود که اینک به طور مستقیم بر اقشار مختلف جامعه اثر نهاده بود.
عضو هیأت علمی و مدیر گروه تاریخ فرهنگی پژوهشکده علوم تاریخی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تأکید کرد: به ترتیبی که در آستانه انتخابات مجلس بیست و دوم رأی دهندگان در واقع به موفقیت یا عدم موفقیت زنان نماینده در دوره قبل رای می‌دادند. ضمن این که تنها زنانی توانستند از سد انتخابات عبور کنند که از اعضای حزب ایران نوین بودند. در مقایسه با زنان نماینده دوره بیست و یکم، یک نفر اضافه شد که وظیفه شان نمایندگی مطالبات و خواسته‌های زنان آحاد جامعه بود. مهم ترین عملکردی که از زنان نماینده این دوره بروز نمود و در مجموعه مصوبات مجلس در تاریخ تیر 1347 به تصویب مجلس شورای ملی رسید قانون خدمات اجتماعی بود که نقش مؤثر زنان نماینده در آن محسوس و غیر قابل انکار است.
گفتنی است؛ محمدمسعود صادقی، سرپرست رایزنی فرهنگی کشورمان در ایروان مدیریت این وبینار بین‌المللی را بر عهده داشت.
