حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری، مبلغ افغانستانی گفت: یکی از فضیلت‌هایی که در نهج‌البلاغه به آن اشاره شده، موضوع سکوت است. در عین حال سکوت در برابر حق و کوتاه آمدن در برابر باطل جایز نبوده و حتی ضربات سختی را به در طول تاریخ به جبهه مسلمانان وارد ساخته است.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه های خبرگزاری تقریب، به نقل از ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری، مبلغ افغانستانی و رئیس مرکز فرهنگی تبیان در چهارمین قسمت از سلسله درس‌گفتار «زیست مسلمانی در پرتو نهج‌البلاغه» که به صورت ویدئوکلیپ برای ایکنا تهیه شده است، تصریح کرد: بسیاری از گناهان توسط زبان صورت می‌گیرد و سکوت باعث می‌شود که انسان به دام گناهان مربوط به زبان نیفتد.
در ادامه مشروح سخنان حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری در بیست و هفتمین روز از ماه مبارک رمضان از نظر می‌گذرد:
بسم الله الرحمن الرحیم. اللهمّ ارْزُقْنی فیهِ فَضْلَ لَیْلَةِ القَدْرِ و صَیّرْ أموری فیهِ من العُسْرِ الی الیُسْرِ و اقْبَلْ مَعاذیری و حُطّ عنّی الذّنب و الوِزْرِ یا رؤوفاً بِعبادِهِ الصّالِحین.
امروز روز ۲۷ رمضان و موضوع بحث فضیلت‌های اخلاقی در نهج‌البلاغه است. یکی از فضیلت‌هایی که در نهج‌البلاغه به آن اشاره شده، موضوع سکوت است. چنانچه حضرت امام علی(ع) در حکمت ۲۲۴ نهج‌البلاغه می‌فرماید: «بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ: سكوتِ بسيار، هيبت مى‌آورد».
طبعاً این سکوت، زمانی به عنوان فضیلت محسوب خواهد شد که چند پیامد داشته و نشانگر چند نکته باشد. نکته اول نشانگر تعقل صاحب سکوت و از روی ابهت باشد، یا از روی ضعف در کلام گوینده باشد، یعنی گوینده در بیان ضعف دارد لذا برای پوشاندن این ضعف سکوت می‌کند. یا اینکه پیامد سکوت جلوگیری از ارتکاب گناهان باشد زیرا بسیاری از گناهان توسط زبان صورت می‌گیرد و سکوت باعث می‌شود که انسان به دام گناهان مربوط به زبان نیفتد.
اما سکوتی که این پیامدها را نداشته باشد، قطعاً سکوت ناشایستی خواهد بود. مثلاً در یک مجلس یا جمعی در برابر حق، جبهه گرفته شده و باطل برجسته می‌شود. اینجا دیگر سکوت جایز نیست و باید شکسته شده و در کنار جبهه حق قرار گرفت و در برابر باطل مبارزه کرد.
متأسفانه سکوتی که به خاطر ترس از جان، مال و فرزندان باشد، به خصوص از ابتدای تاریخ اسلام تاکنون ضربات سختی به جبهه مسلمین وارد کرده و حماسه عاشورا نیز ناشی از سکوت خواص در برابر ظلم آن زمان بود که در دفاع از امام حسین(ع) سکوت کردند و در برابر یزید قیام نکردند.
