مستند قاتلان دفن شده (The buried killers)، اثر محمد تراب زاده در شبکه پرس تی وی ساخته شده و به این دلیل که نکات معتنابه و تکرار شونده درباره همه جنگ های معاصر را به همراه دارد می تواند بارها و بارها از شبکه های گوناگون بازنشر شود
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، مستند قاتلان دفن شده (The buried killers)، اثر محمد تراب زاده در شبکه پرس تی وی ساخته شده و به این دلیل که نکات معتنابه و تکرار شونده درباره همه جنگ های معاصر را به همراه دارد می تواند بارها و بارها از شبکه های گوناگون بازنشر شود چراکه همواره جنگ ها به پایان می رسند اما هرگز مساله مین ها و بدتر از آنها مهمات عمل نکرده تمام نمی شود و اگر مناطق جنگی در محل زندگی مردم عادی باشد تا سالیان متمادی تلفات انسانی بخش لاینفک ماجرا خواهد بود. چنانکه در استان های خوزستان و ایلام چنین روندی دیده می شود.
تراب زاده رویکرد خود را در ساخت مستند را تلاش برای یافتن پاسخ پرسش های موجود می داند. وی در این زمینه گفت: سوال اولیه تاثیر زیادی در ساخت مستند دارد برای مثال این ابهام مطرح بود که چرا با گذشت سه دهه از پایان جنگ تحمیلی همچنان میادین مین در غرب کشور پاکسازی نشده است و این سوال حتی برای خودم نیز مطرح بود و تحقیق میدانی و پیگیری ها به ساخت مستند «قاتلان دفن شده» انجامید.
وی برای یافتن پاسخ این پرسش تحقیق و تولید را شروع کرده بود. به گفته تراب زاده «آنچه در انتهای ساخت این مستندها مشخص شد هرگز از قبل قابل پیش بینی نبود.»
این مستندساز ادامه داد: «پاسخ هایی مانند اینکه برخی از مین و مهمات ها در کف آبگیرها، زیر مناطق کشاورزی، بستر رودها و تالاب های منطقه دفن شده اند و بر اثر فعالیت های اقلیمی مانند سیل یا خشکسالی در دسترس قرار می گیرند و مردم محلی و احشام آنها در رفت و آمد با آنها برخورد کرده و آسیب می بینند.»
تراب زاده گفت: «بعد از ساخت این مستند متوجه مین هایی شدیم که از سمت عراق به صورت نامحسوس وارد ایران می شود. این امر زمینه ساخت مستند دوم در این زمینه را فراهم کرد که عنوان آن «مهمانان ناخوانده» (The uninvited guests) شد.»
در بخشی از مستند «مهمانان ناخوانده» مخاطب با این پدیده آگاه می شود که دولت عراق در سال های گذشته توانایی جمع آوری و خنثی سازی مواد منفجره به جا مانده از جنگ ها را ندارد و با هر بار طوفان و سیلی که از عراق به صورت طبیعی به ایران می آید این مین و مهمات نیز به داخل کشورمان منتقل می شوند.
این یافته ها تکمیل کننده بخش دیگری از پاسخ کلی به این سوال بوده که چرا تاکنون همه مواد منفجره قدیمی از محیط زیست و زندگی مردم حذف نشده است. به عبارت دیگر این مستند اثبات می کند سالهای بعد از هر جنگ به دلیل تغییر شرایط آب و هوایی، صحنه میدان نبرد دیگر مانند روزهای اول نیست و یافتن مین و مهمات به این آسانی که در اذهان نقش می بندد نخواهد بود. در حقیقت تیم های خنثی ساز باید با دشمنی نامرئی که هر جایی ممکن است ظاهر شود روبه رو شوند به همان صورت که هنوز بمب و گلوله های توپ جنگ جهانی اول در اروپا کشف می شود.
مخاطب با تماشای این مستندها می تواند گام به گام با تحقیق مستندساز همراه باشد و خود به پاسخ پرسش ها دست یابد که گویی خودش این پژوهش را انجام داده است.
بخش بد ماجرا اینجاست که به تعداد جنگ هایی که در یک قرن اخیر رخ داده همین روند نیز تکرار شده و پس کابوس قاتلان ناپیدا همچنان باقی خواهد ماند و این مردم غیرنظامی هستند که حتی چند دهه بعد از جنگ نیز باید کشته و زخمی و یتیم شوند.
