نتایج یک تجقیق نشان داد که مناطق با اکثریت مسلمان در هند، دسترسی کمتری به خدمات عمومی دارند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، تحقیقات دانشگاهیان «سام اشر»، «کریتارث جا»، «آنجلی آدوکیا»، «پل نووساد» و «براندون تان» نشان داده است که در سراسر مناطق شهری و روستایی هند، تبعیض محل اقامت – یا تبعیض محل زندگی بر اساس بافت جمعیتی - عمیقاً ریشه‌دار است.
در حالی که اعتقاد بر این است که شهرها اغلب فضاهای عادلانه‌تری هستند، آنها دریافتند که تبعیض بر اساس طبقات و مذهب در شهرهای هند، تقریباً به اندازه تبعیض نژادی در ایالات متحده است.
بر اساس داده‌های این پژوهش، 26 درصد از مسلمانان هند در مناطقی زندگی می‌کنند که بیش از 80 درصد جمعیت مسلمان را دارند و 17 درصد از کاست‌های برنامه ریزی شده در مناطقی زندگی می‌کنند که بیش از 80 درصد جمعیت کاست‌های برنامه‌ریزی شده دارند.
«کاست» (caste) نوعی طبقه‌بندی یا گروه‌بندی اجتماعی در هند است که مزایای اجتماعی را براساس نقش‌های انتسابی توزیع می‌کند.
محققان دریافتند در حالی که تبعیض برای کاست‌های برنامه ریزی شده در مناطق شهری و روستایی تقریباً یکسان است، این تبعیض برای مسلمانان در مناطق شهری بیشتر است.
این تبعیض‌های مسکونی بدون عواقب نیست. محققان بدون اینکه به تقسیم‌بندی در بافت اجتماعی اشاره کنند، دریافتند که خدمات عمومی ارائه‌شده توسط دولت کمتر در محله‌های تحت سلطه مسلمانان و کاست‌های برنامه ریزی شده یافت می‌شوند.
«این تبعیض ها تقریباً برای همه خدماتی که می‌توانیم، اندازه‌گیری کنیم صادق است: مدارس متوسطه، کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها، برق، آب، و فاضلاب در محله‌های سکونت کاست‌های برنامه ریزی شده و مسلمانان به طور روشمند بدتر از محله‌های دیگر در همان شهرها هستند.
تنها استثنا برای مدارس ابتدایی بود که بیشتر در محله‌های سکونت کاست‌های برنامه ریزی شده در شهرها رایج است و در روستاها کمتر دیده می‌شود و این امر در رابطه مناطق محل سکونت مسلمانان در شهرها و روستاها کمتر دیده می‌شود.
محققان با بیان این که تفاوت‌ها در دسترسی به خدمات از نظر آماری قابل توجه است، ادامه می‌دهند که اثرات این نابرابری‌های ساختاری این است که کودکان با فرصت‌های بدتری بزرگ می‌شوند و در نتیجه نابرابری‌ها را بیشتر می‌کند.
«در محله متوسط شهری با سهم کم از مسلمانان و کاست‌های برنامه ریزی شده، جوانان به طور متوسط 9.2 سال تحصیل می‌کنند. در همان شهر، در محله‌ای با 100 درصد سهم کاست‌های برنامه ریزی شده، افراد به طور متوسط 1.6 سال آموزش کمتری دریافت می‌کنند.
این گزارش ادامه می‌دهد: «کودکان در محله‌های مسلمان‌نشین حتی بدتر از این هستند و 2.2 سال کمتر از کودکان محله‌های غیرحاشیه‌نشین درس می‌خوانند».
در محله‌هایی که گروه‌های حاشیه نشین اکثریت دارند، همه ساکنان از نبود خدمات عمومی رنج می‌برند. این مطالعه می‌گوید: «در محله‌هایی که اکثریت آنها مسلمان هستند، همه گروه‌های اجتماعی نه فقط ساکنان و مسلماناناز نظر تحصیلی وضعیت بدتری دارند.»
