عیار ایمان در بلا سنجیده می‌شود؛ فرق انسان با ایمان و بی‌ایمان در بحران‌هاست که آشکار می‌شود. ایمان به وقت بیماری، تقوا به وقت گرفتاری، خدا به وقت مصیبت.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه جامعه خبرگزاری تقریب، «سید مهدی سیدی» در یادداشتی نوشت:
عیار ایمان در بلا سنجیده می‌شود؛ فرق انسان با ایمان و بی‌ایمان در بحران‌هاست که آشکار می‌شود. ایمان به وقت بیماری، تقوا به وقت گرفتاری، خدا به وقت مصیبت؛ خزانه‌ایست طلایی؛ اینجاست که مؤمنان از بانکِ خدا و حسابِ ایمان، به سودهای هنگفت می‌رسند و خداناباوران در باتلاق تردید و ترس، زیر بار نزول‌خواری‌های بدهکارانه، ورشکست می‌شوند.
اگر خفاشِ سیاهِ کرونا را در ردیف گرفتاری‌های نامعمول بشری بپذیریم و با ذره‌بینی حکیمانه زندگی آدم‌های همین حوالی را قیاس کنیم، خواهیم فهمید:
انسان کم‌بهره از ایمان خود را بی‌پناه و بی‌یاور می‌یابد. همین که ردپای ویروسِ بلا پررنگ می‌شود، رنگ‌پریده و حیران، از همه جا دل می‌کند و هیچ اردوگاه جدیدی برای دل بستن پیدا نمی‌کند؛ اما آدم با ایمان از هرچه که ناامید شود، بیشتر و عمیق‌تر به پناهگاه اصلی وفادار می شود: خدای مهربان!
انسان خدا نشناس با کمترین آسیب می‌ترسد، خود را می‌بازد و از نگرانی مرگِ بی‌موقع، ساده‌ترین لذت‌های زندگی را هم به زهر ماری کشنده تبدیل می‌کند؛ اما برای انسان خداباور در سخت‌ترین شرایط روزگار هم، رود زندگی جاریست؛ پرنده‌ها می‌خوانند، کودکان در کنار ماسه‌های آفتاب‌خورده ساحل بازیگوشی می‌کنند و درختان سایه می‌دهند؛ و آنان کماکان قایق امن‌شان بر تلاطم رودخانه آواز می‌خواند و به دریا می‌رسد.
انسان ماده‌گرا همه علت‌ها را در اسباب مادی معنا می‌کند و آنگاه که از پیشگیری‌ها وعلم‌ها و مراقبت‌ها، ناامید می‌شود، دیگر هیچ جان پناهی در عالم خاکی برای خود نمی‌بیند؛ اما انسان معنوی همه اسباب و علل را زیرمجموعه فرمانبرداری از خواست و اراده خدای قادر می‌داند پس سبب‌سازی و سبب‌سوزی را از حکیم مهربان عالم‌ساز، می‌طلبد.
مرد و زنِ بی تقوا در حوض بلا غوطه می‌خورد و از آینده خود سیر می‌شود، با کمترین نیش مگس و یا اندک‌ترین ضربه بشر، تاریخ را تمام شده می‌پندارد؛ اما مرد و زنِ با تقوا همواره در دلِ سختی‌ها گشایش‌ها را می‌بیند. آینده همیشه برای او روشن و درخشان است. در ترس ها به امیدِ بشارت ها زنده می ماند و با نشاط قله‌ها را فتح می‌کند.
فرزندان آدم وقتی که خدا را فراموش کنند ناآرام می‌شوند، به هم می‌ریزند و تصمیمات‌شان پوچ و بی‌اثر می‌شود؛ اما آنان که آموخته‌اند هماره با خدا رفیق باشند هرگز موج برشان نمی‌دارد، مثل اقیانوسِ آرام، عظیم و با هیبت، زندگی را می‌سازند و ساحل‌ها را از آن خود می‌کنند.
این است عیار تقوا و میوه ایمان.
