بحران اقتصادی فراگیر شده است. تحریم و کرونا دست‌به‌دست هم داده‌اند تا در کنار سوء مدیریت‌ها خط فقر را بالا بکشند! و این در حالیست که دولت‌ها در مبارزه تمام‌عیار با فقر ناکارآمدند. اینجاست که حضور حداکثری مردم می‌تواند مشکل‌گشای بحران‌ها باشد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه جامعه خبرگزاری تقریب، «سید مهدی سیدی» در یادداشتی اختصاصی نوشت:
موجودی هیولایی از دریا برمی‌خیزد و همه را می‌بلعد. یک غول هفت‌سر که اگر هرکدام از سرهایش را به‌تنهایی قطع کنی، سری دیگر به‌جایش می‌روید. فقر در جامعه، همان غول هفت‌سر است. هیولایی که آبستن فرزندان کریه دیگری است: فساد، تبعیض، بیماری، فقر فرهنگی، آسیب‌های اجتماعی، خشونت، مشکلات روحی روانی و حتی بی‌ایمانی و تردید!
بحران اقتصادی فراگیر شده است. تحریم و کرونا دست‌به‌دست هم داده‌اند تا در کنار سوء مدیریت‌ها خط فقر را بالا بکشند! و این در حالیست که دولت‌ها در مبارزه تمام‌عیار با فقر ناکارآمدند. اینجاست که حضور حداکثری مردم می‌تواند مشکل‌گشای بحران‌ها باشد؛ مثل حماسه‌های چشمگیری که در ماه‌های اخیر توسط گروه‌های خیریه، مردم‌نهادها و تشکیلات جهادی، نمایش داده شد. اما مسأله فقر اقتصادی همچون چاه ویلی است که همه ارزاق و کمک‌های مادی را می‌بلعد و باز ناله «هل من مزید» سر می‌دهد!
پس در مبارزه با این غول تنومند به نقشه روشن و همه‌جانبه نیاز داریم تا بتوانیم به همه سرهای آن حمله کنیم و آن را از پا دربیاوریم. مؤسسات خیریه در منظومه فعالیت‌های خود باید به 4 مرحله همزمان و پشتیبان دقت کنند:
1) تغییر نگاه و نگرش خانواده‌های بی‌بضاعت (گاهی نگاه نادرست، باعث ضعف و ناکارآمدی افراد می‌شود)
2) ارائه امکانات و تسهیلات (که در میان این 4مرحله، همین بند از همه بهتر و کاملتر انجام می‌شود)
3) آموزش مهارت‌های مورد نیاز جهت استقلال مالی
4) توانمندسازی جهت استفاده از مهارت‌ها (دقت شود بسیاری از مهارت‌‌آموزی‌ها به‌تنهایی مشکلی را حل نمی‌کند مگر آنکه گام‌های بعدی توسط گروه خیریه پیش‌بینی شود)
هرگز نمی‌توان تلاش‌های جانانه و مخلصانه گروه‌های مردمی و امدادی را انکار کرد، اما ضعف نقشه، ناهماهنگی‌ها و بعضاً تکروی‌ها، باعث اختلالاتی شده است:
برخی خانواده‌های بی‌بضاعت و آبرومند تحت پوشش هیچ خیریه‌ای نیستند و برخی دیگر همزمان از چند مجموعه حمایت می‌شوند. برخی اقلام اهدایی مورد نیاز یا اولویت خانواده‌ها نیست. بعضی روش‌های امدادرسانی در سنتی‌ترین حالت خود درجا زده است. موازی‌کاری‌ها باعث شده عموم خیریه‌ها توانایی عمیق شدن در هیچکدام از لایه‌های خدماتی را نداشته باشند. امدادرسانی بی‌سامان به برخی خانواده‌ها (قصد اهانت ندارم) نوعی روحیه تکدی‌گری دائمی ایجاد کرده تا هرگز روی پای خود نایستند.
پس وقت آن است که خیریه‌های شهر ائتلاف کنند و با ساخت قرارگاهی مردمی، به‌منظور بهبود کمک‌رسانی‌ها، سه اتاق ایجاد کنند: اتاق فکر، اتاق اطلاعات، اتاق عملیات.
نگاه آینده نگرانه در کنار اخلاص همیشگی، کمک خواهد کرد با عبور از اسم و تابلو، اعتمادی فراگیر شکل گیرد و به‌زودی جبهه‌ای متشکل از فعالیت‌های عام‌المنفعه متولد شود.
