17 دسامبر 2010 خود سوزی محمد بو عزیزی در سیدی بوزید. ماموران حکومتی برای چندمین بار میوه ها و سبزیجات این دستفروش نگون بخت را مصادره می کنند. 4 ژانویه 2011 بو عزیزی فوت نموده و موجی را به راه می اندازد که تا هم اکنون همچنان ادامه دارد.
اشتراک گذاری :
تونس؛ اولین ایستگاه قطار جنبش های مردمی منطقه. کشوری که به سال ۱۹۵۶ از استعمار فرانسه استقلال یافت، اما ثمره این استقلال، آغاز دوره ۳۱ ساله دیکتاتوری حبیب بورقیبه بود. بورقیبه طی یک کودتای بدون خونریزی جای خود را به دیکتاتوری دیگر داد: زین العابدین بن علی. بن علی در حالی به بهانه بیماری کرسی ریاست جمهوری را در تاریخ ۷ نوامبر ۱۹۸۷ از بورقیبه گرفت که رئیس جمهور مخلوع تونس تا ۶ آوریل ۲۰۰۰ هم به حیات خود ادامه داد. زین العابدین بن علی پنج بار انتخابات برگزار کرد و پنج بار رئیس جمهور مادام العمری (!!!) کشوری شد که در نهایت با انقلاب یاسمین آن هم قریب به ۵۵ سال پس از استقلال از استعمار، تازه می تواند در مسیر استقرار دموکراسی گام بگذارد.
به لحاظ مدل حکومتی، می توان گفت که تقریبا تمامی کشورهای مغرب عربی وضعیتی مشابه تونس دارند. شاید کمتر کسی فکر می کرد که تونس آغازگر راهی باشد که انتهایش همچنان مبهم به نظر می رسد.
مصر؛ اولین کاندیدای سرنگونی دیکتاتورهای فاسد و مزدور، بی تردید، حسنی مبارک بود. پتانسیل انقلاب در مصر بیش از هر جای دیگر به چشم می خورد. اما حکومت پلیسی مبارک، مانع از حرکت های مردمی بود که قادر به شکل دهی دموکراسی در این کشور باشند. اما جا خالی کردن سریع بن علی از حکومت در تونس و فرار وی به عربستان، جرات را به دل مردمی بازگرداند که تا سقوط حکومت مبارک در میدان التحریر قاهره باقی ماندند.
یمن؛ علی عبدالله الصالح تا پیش از اتحاد یمن شمالی و جنوبی، حد فاصل های سال های ۷۸ تا ۹۰ را رئیس جمهور یمن شمالی بود. پس از اتحاد دو یمن، وی تا همین الان هم بر مسند ریاست جمهوری این کشور تکیه زده و در مقابل اعتراضات مردمی همچنان مقاومت می کند.
بحرین؛ آل خلیفه بر کشوری حکومت می کند که کل وسعت آن به ۷۰۰ کیلومتر مربع هم نمی رسد و جمعیت آن مسلما از یک میلیون نفر نیز کمتر می باشد. بنابر آخرین سرشماری ها ۶۶ درصد جمعیت بحرین را شیعیان تشکیل می دهند، در حالیکه از کوچکترین حقی جهت مشارکت در زندگی سیاسی کشور محروم می باشند. پس از وقایع اخیر منطقه، مردم بحرین در مقابل حاکمیتی که کشور را به حیات خلوت سیاسیون سعودی و لاس وگاس گردشگران عربستانی نموده، به پا خواستند. معترضان همواره تاکید داشته اند که جنبش مردمی بحرین هرگز رنگ و بوی قومی و مذهبی نداشته بلکه خیزشی در برابر بی عدالتی هاست. . . . و این جنبش ها متوقف خواهد شد؟!
حکومت اسلامی به مثابه راهکاری مشترک برای پاسخگویی به خواسته های گوناگون یکی از ویژگی های حرکات انقلابی، این است که افراد گوناگون را با خواسته های گوناگون زیر یک علم می کشاند. برخی مطالبات اقتصادی دارند و از فقر و تنگدستی شکوه و گلایه می کنند، بعضی از دیکتاتوری به ستوه آمده و خواهان سهمی در فعالیت های سیاسی کشورشان می باشند، گروهی دیگر، از مزدوری حاکمان خود به تنگ آمده و از اینکه دولتمردان خود را غلام حلقه به گوش قدرت های غربی می بینند، نالان هستند، گروهی نیز خواهان تشکیل حکومت اسلامی در کشورهای خود می باشند و... این مطالبات همه و همه، زیر یک پرچم گرد آمده و خواهان واژگونی حکومت های استبدادی و روی کار آمدن حکومت های مردمی گردیده اند.
مدل حکومتی مبتنی بر آموزه های اسلامی، اقتصادی عدالت محور، بدون ربا و فارغ از تصدی گری حکومتی را ترویج می دهد؛ راهکاری که بی تردید در صورت اجرای صحیح و نه ظاهری و اسمی می تواند که نه تنها فقر را ریشه کن کند، بلکه در مسیر عبور از بحران های اقتصادی جهانی راهگشا باشد.
در عرصه سیاسی، اسلام همواره، تن دادن به ذلت را رد نموده و مسلمانان را از هر گونه رابطه ای که منجر به تسلط غیر مسلمانان بر مسلمانان می شود، بر حذر داشته است (قاعده نفی السبیل) و در عین حال، تعاملاتی را که منجر به عزت مسلمین می شود، توصیه می نماید.
اسلام مشروعیت سیاسی حکومت را در گرو رای مردمی می داند و بنا بر آیه شریفه " و امرهم شوری بینهم " رویکردهای استبدادی و دیکتاتورمابانه را همواره به چالش کشیده است.
به نظر می رسد که نقطه اتصال خواسته های متنوع انقلابیون در کشورهای مختلف می تواند روی آوردن به تشکیل حکومت هایی مبتنی بر آموزه های اصیل اسلامی باشد. شکل گیری یک حکومت اسلامی گسترده در محدوده جهان اسلام، اتحاد و همدلی مسلمانان و گذر از مرزبندهای وهمی و خیالی که ساخته و پرداخته ایادی استعمار می باشند، بی تردید، آرمان تحقق امت واحده را رنگ و بویی حقیقی خواهد بخشید.
