جامعه انسانی، هرگاه بخواهد خیز بردارد، بشورد و انقلاب کند، هرگاه بخواهد برگ نوینی از تمدن را ورق بزند و فصل تازه‌ای از حیات را آغاز کند، بدهکار و نیازمند حضور پرتأثیر زنان است.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه جامعه خبرگزاری تقریب:زنان و دختران، نماد «عصمت»، «زایش»، «پرورش» و «حرکت‌آفرینی» هستند:
گر چه در کتاب‌های تاریخ، زنان را به ریشه‌سازی‌های شیطانی متهم کرده و آنان را شریک‌ترین در خطاها و عصیان‌ها و جنگ‌ها دانسته‌اند، اما حقیقت چیز دیگری است. معصومیت‌های از دست رفته تولیدی شرکت‌تعاونی مردان و زنانی است که مهندسی شیطان را در زندگی خود پذیرفته‌اند؛ وگرنه هنوز و همیشه زن، مساوی است با طهارت، عصمت و تقوا.
نقطه شروع خلقت از زن است؛ اوست که می‌آفریند، می‌زاید و کاری خدایی می‌کند. زن آفریننده و آغاز کننده است و بدون او - حتی اگر لشکر لشکر مردها بیایند و بروند - اجاق هستی، کور و ابتر است.
آدمی وقتی که به دنیا می‌آید حیوان بالفعل و انسان بالقوه است؛ برای رسیدن به اوج سعادت، یعنی دقیقا همانجا که «رسد آدمی به‌جایی که جز از خدا نبیند»، مربی و پرورش‌دهنده می‌خواهد و اصلی‌ترین معلم او «زن» است؛ زن است که نسل آدم را به «انا الیه راجعون» و جوار رضوان الهی می‌رساند.
جامعه انسانی، هرگاه بخواهد خیز بردارد، بشورد و انقلاب کند، هرگاه بخواهد برگ نوینی از تمدن را ورق بزند و فصل تازه‌ای از حیات را آغاز کند، بدهکار و نیازمند حضور پرتأثیر زنان است. این زنان بسیار روزگارند که بی‌نام و نشان، بی تشویق و تمجید، بی‌ادعا و قدرت‌طلبی، تمدن‌های تازه را در رگ‌های مردان خسته تزریق می‌کنند و در سر آدمیان شوری دوباره می‌آفرینند.
