حوزه بین الملل
خبرگزاری تقریب:
وزیر امور خارجه اسرائیل در اظهار نظری کم سابقه مدعی شده است که رژیم متبوعش جنگ را به داخل ایران خواهد کشانید.
این اظهارنظر از این جهت اهمیت دارد که یک مقام دیپلماتیک آن را بیان کرده است.
در واکنش نیز رسانه منتسب به شورای عالی امنیت ملی ایران علاوه بر تاکید نسبت به تغییر معادله قدرت در منطقه، از رخدادهای احتمالی غیر قابل پیش بینی سخن گفته است.
شرایط و قرائن نشان می دهد به بن بست رسیدن مذاکرات احیای برجام، دوطرف را به سمت زورآزمایی سوق داده است.
اما به نظر می رسد اسراییل که نیروهای متحد ایران را در مرزهای ۳ سمت خود می بیند بیش از پیش نگران است زیرا با استفاده از جنگ و نبردهای متعدد و متعارف نتوانست این تهدیدات را مرتفع کند.
در نتیجه تنها امید تل آویو به تجهیزات نامتعارفی است که در زرادخانه ها دارد تا بتواند از طریق آن برای خود علیه دشمنانش ایجاد وحشت کرده و تولید بازدارندگی نماید.
اما ترامپ ۴ سال پیش با امید به تسلیم کامل ایران از برجام خارج شد و جمهوری اسلامی نیز متعاقبا به بازنگری در فعالیت های اتمی روی آورد.
این شرایط برای اسراییل قابل تحمل نیست زیرا این رژیم مولفه ها و عناصر لازم برای تشکیل یک کشور را ندارد و دارای ضعف های ساختاری متعدد و شکاف های اجتماعی فراوان است و بقایش منوط به انحصار اتمی ارزیابی می گردد.
در نتیجه از نظر سران اسرائیل اگر جمهوری اسلامی ایران که یک دشمن موجودیتی برای این رژیم به شمار میرود دارای قابلیت ساخت سلاح اتمی شود دیگر کار آنان تمام می شود زیرا بازدارندگی هسته ای شان از دست خواهد رفت.
البته ایران واقعا قصد ساخت بالفعل بمب اتمی را ندارد اما صرف داشتن مواد غنی شده در غنای بالا و میزان زیاد، خود نوعی توازن قدرت با دشمنان اتمی را برای تهران به ارمغان خواهد آورد.
به دلایل فوق به نظر می رسد اسرائیل از موضع ضعف و استیصال ممکن است دست به اقداماتی خطرناک بزند لکن نکته ای که باید به التفات داشت اینست که فاصله اسرائیل تا تاسیسات اتمی ایران ۲۰۰۰ کیلومتر است و فاصله موشک های ایرانی با تاسیسات اتمی ، شیمیایی و پالایشگاهی آنها تنها ۱۵۰ کیلومتر.
در نتیجه باید گفت جنگ با ایران یک خودکشی برای رژیم صهیونیستی محسوب میشود اما این رژیم می داند که دیگر نمی تواند روی حمله آمریکا به ایران حساب باز کند و بقایش در خطر است.
در نهایت به نظر می رسد حکایت این روزهای اسرائیل حکایت فردی است که در باتلاق گیر کرده و ناخودآگاه دست و پا می زند و هرچه تلاش میکند بیشتر در آن فرو می رود.
به قلم: علیرضا تقوی نیا ـ کارشناس مسایل غرب آسیا
