حوزه بین الملل
خبرگزاری تقریب:
دو روز پیش ارتش جمهوری اسلامی ایران از ناودسته پهپادی خود در اقیانوس هند رونمایی کرد.
این ناودسته متشکل از شناورهای سطحی و زیردریایی ها بود که مسلح به پهپادهایی با کاربری های متفاوت بودند.
این ابتکار کم نظیر چند مزیت برای ایران دارد.
1) خلاء دسترسی به جزیره و در نتیجه فرودگاه جهت نشست و برخاست هواپیما برای ماموریت های مختلف در اقیانوس هند برطرف می شود.
به عبارت دیگر شناورهای ارتش از طریق جاتو (بوستر راکتی سوخت جامد) می توانند در هر لحظه پهپادهای خود را به پرواز در آورند و ماموریت محوله را به انجام رسانند.
2)پهپادها هزینه بسیار اندکی دارند و به پرواز درآوردن آنها از روی شناور و زیر دریایی می تواند دست ایران را به جای جای اقیانوس هند برساند و اموری چون شناسایی را با دقت و کمترین هزینه مادی انجام دهند.
همچنین اهداف متخاصم در فاصله دور مانند جزیره دیه گو گارسیا (۴۵۰۰ کیلومتر) که پایگاه پشتیبانی راهبردی ناوگان ایالات متحده آمریکا و مرکز استقرار بمب افکن های استراتژیک آنهاست می تواند هدف پهپادهایی چون آرش، پلیکان و پهپاد کرار باشد.
نقطه قوت پهپادهایی چون کرار قابلیت حمل موشک های کروز برای شلیک به اهداف زمینی و شناوری است.
3)ورود پرنده های بدون سرنشین ایرانی به پهنه اقیانوس هند، انحصار ناوگان قدرت های بزرگ دریایی جهان را خواهد شکست.
سالها بود که آنها بی دردسر و بدون رقیب در پهنه آبهای آزاد و اقیانوس ها حضور داشتند و سیادت خود را بر دنیا از طریق نیروی دریایی خود تحمیل می کردند.
اما با ورود پهپادهای ارتش جمهوری اسلامی ایران به پهنه اقیانوس هند آنها هم توسط این پرنده ها رصد می شوند و هم در صورت لزوم تهدید.
اگر هم قصد انهدام پهپادهای پرشمار نمایند باید برای هر پهپاد چند هزار دلاری، موشک میلیون دلاری شلیک کنند که بازهم متضرر شده اند و هزینه های گزافی بر آنان تحمیل می گردد.
4) پایگاه های متحرک پهپادی ایران در اقیانوس هند می توانند با تهدیداتی چون دزدهای دریایی نیز مقابله کرده و ماموریت پایش و حفاظت از ناوگان تجاری در نقاط پرخطر اطراف سواحل را با هزینه کمتر و بدون نیاز به شناورهای بزرگ و پرهزینه به انجام برسانند.
5) تلاطم دریا و شرایط سخت آب و هوایی که در اصطلاح به آن (sea force)یا قدرت دریا می گویند از جمله موانع احتمالی برای انجام ماموریت های شناورهاست.هرچه فورس دریا بالاتر باشد انجام ماموریت ها سخت تر و احتمال آسیب به تجهیزات شناوری بالاتر است.
اما ورود پهپادهای ایرانی می تواند این مشکل را تا حد زیادی حل کند و برای انجام عملیات های شناسایی و رزمی، میزان حضور فیزیکی شناورهای بزرگ در آبهای متلاطم کاهش یاید.
6) رادارگریزی پهپادهای ساخت ایران ارتقای قابل توجهی یافته و بارها توانسته اند روی ناوهای هواپیمابر آمریکا رفته و بدون رصد شدن توسط رادارهای پیشرفته آنان ماموریت های شناسایی را با موفقیت انجام دهند(فیلم های آن بر بستر اینترنت موجود است ).
در سابق هنگام بروز شرایط احتمالی درگیری، ناوهای هواپیمابر از سواحل ایران دور میشدند و به اقیانوس هند می رفتند تا از تیررس در امان باشند .
اما با ورود زیر دریایی ها و شناورهای پهپادبر ایران به اقیانوس هند مصونیت ناوهای هواپیمابر نیز دچار اختلال اساسی می گردد.
7) در نهایت باید گفت دکترین دفاعی جمهوری اسلامی ایران در سالهای اخیر بر گسترش حضور و نفوذ در اقیانوس هند با بهره گیری از نیروی دریایی راهبردی ارتش متمرکز بوده و تهران سعی دارد از لحاظ نظامی جایگاهش را به ورای یک قدرت منطقه ای ارتقا دهد و هزینه اعمال گزینه نظامی علیه خود برای کشورهای متخاصم بالاتر ببرد و با توجه به مصون ماندن این کشور از گزند تحولات جهانی به نظر می رسد این راهبرد موفق بوده است.
به قلم : علیرضا تقوی نیا ـ کارشناس مسایل غرب آسیا
