فراموشی نام،یاد،خاطره و منش و رفتار شهداء خسران جبران ناپذیری است و تخفیف و انکار آنها ظلم به آن رادمردان تاریخ است.یاد و نام آن اسوه های ایثار و فداکاری همواره جاودان باد. مردانی که از خود گذشتن را به ما یادآوری می کردند.دفاع مقدس از افتخارات ملی و متعلق به همه ملت ایران است.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، «روح الله کلانتری» عضو شورای مرکزی و مسئول سازمان معلمان استان گلستان با نوشتن یادداشتی با عنوان «دستاوردهای دوران دفاع مقدس» به موشکافی و ارزیابی این رویداد بزرگ که 8 سال از سوی استکبار جهانی بر کشور ما تحمیل شد پرداخته است که در ذیل می آید:
روزهای حماسه دفاع مقدس، روزهای به یاد ماندنی هستند، روزهایی که یاد آور حماسه ای بزرگ است، سی و یکم شهریور ماه۵۹ زمینه ساز این حماسه ها بود. زمانی که از جنگ سخن به میان می آید، هر کس به فراخور حال خود، از منظری به آن می نگرد، برخی هنوز سودای صدور انقلاب دارند و دل در گرو دولت جهانی! برخی نیز جنگ را فقط خسران و مصیبت می پندارند، اما افرادی نیز معتقدند که جنگ، نه جنگ بلکه دفاع، آن هم دفاع سرسختانه ای که سرانجامش به پس گرفتن وجب به وجب خاک وطن از دست اجنبی شد. حماسه ای پرشور که در آن انسانهایی صادق و بی ریا در یک قطعه از زمین و زمان آن سال ها رخ داد. رفت و دیگر تکرار نخواهد شد.
به گمان این حقیر که حضوری اندک در آن سرزمین عشق و ایثار داشتم این روزها، آن حادثه و آن حضور، غریب است و سخت مظلوم،نمی خواهم ادعا کنم همه آنان که آن زمان نام بسیجی بر خود نهادند و در عرصه نبرد با مخالفان تمامیت ارضی ایران پهلوانی کردند نیتشان یکسان بود.نه قطعا چنین نبود.تاریخ به ما می گوید که حتی آنان که در رکاب پیامبر گرامی اسلام(ص) و امام علی(ع) جنگیدند هم نیت یکسانی نداشتند.
در این دفاع پدیده ای آمد، عینیت یافت و متولد شد؛ پدیده ای به نام ایثار، عشق و دلدادگی، بارزترین وجوه ممیزه این پدیده خود را فدای دیگران کردن بود. این که گفته می شود بودند رزمندگانی که داوطلبانه روی مین می رفتند تا همرزمانشان به سلامت رد شوند. این ایثارگری ها دروغ نبود و من خود شاهد این دلدادگی ها بودم.
آن زمان فضا فضای ایثار و فداکاری بود. آن مردان آسمانی و خیلی ها که در رکاب دلدادگی بودند رسالتشان فداکردن خود و گذشتن از خود بود.
آن زمان در آن فضا، جز صفا و یکرنگی بویی به مشام نمی رسید و اینک ریا و تظاهر به دین غالب و حضور در میدان به مدد اضافه حقوق، مسلک مسلط میدان داران میدان شده است. آنچه می نویسم برای فریفتن کسی نیست و بیشتر برای خود می نویسم و برای خود نوشتن نه نیازی به فریفتن دارد و نه ریا و چاپلوسی و خود نمایی.من بازمانده نسل عاشقی هستم که اگر بر پای صداقتشان اصرار بورزند، سرنوشتی جز آن چه بر سر حاج داود کریمی آمد، نیست. اینک سخن آن جوان پاکباخته و عاشق باکری، چه خوب بر لوح دل می نشیند که گفت: مردان صادق میدان حریت و آزادگی پس از اتمام نیاز به پیشمرگی دین و وطن در مرزها به سه گروه تقسیم می شوند.
گروهی که مردانه به عهد خود با خدا وفادار مانده از خود می گذرند و به خاطر این اعتقاد در کنج عزلت محبوسند. گروه دوم راه خود خواهی را در پیش گرفته و به جبران سالهایی که از دستشان رفته به دنبال قدرت و ثروتند و گروه سوم کسانی که از گذشته خود نادم و پشیمان شده و از هر دو عالم بی نصیب.خطاب من به همه رزمندگان و شهدایی است که در این راه جان دادند تا عزت و کرامت انسانها حفظ شود.شهید باکری، کریمی، بروجردی،کاظمی، مکتبی و... یاد مردانی که آنها را شهید می نامیم.
شهیدان راه عدالت،آزادی و معنویت خط قرمزهای مردم هستند. شاید بتوان از هر کس و هر مقامی هر چند بزرگ انتقاد کرد و باید که چنین کرد، اما شهیدان انتقاد ناپذیرترین مردان و زنان دیار ما هستند.این یک حقیقت است که شهیدان برگ های افتخار و سند شرافتمندی ایرانند. نکند فراموششان کنیم.آنان در جنگی که به هر دلیل آغاز شد و اینجا جای بحثش نیست، ستارگان درخشان و نورانی هستند که سره را از ناسره شناختند. شهیدان اگر اشتباهی هم کرده باشند با فدا کردن جانشان، همه حساب ها را تسویه کردند.
فراموشی نام،یاد،خاطره و منش و رفتار شهداء خسران جبران ناپذیری است و تخفیف و انکار آنها ظلم به آن رادمردان تاریخ است.یاد و نام آن اسوه های ایثار و فداکاری همواره جاودان باد. مردانی که از خود گذشتن را به ما یادآوری می کردند.دفاع مقدس از افتخارات ملی و متعلق به همه ملت ایران است. از حمایت معصومانه کودکانی که قلک های خود را که در آنها مبالغ ناچیزی داشت تقدیم جبهه ها می کردند تا زنانی که برای رزمندگان ما کلاه و شال می بافتند و یا پیرزنی که در دورترین روستای این سرزمین تخم مرغ های خود را که تنها سرمایه اش بود تقدیم می کرد.
اساسا عظمت و بزرگی این حماسه در این است که همه ملت ایران در آن سهیم اند و ایستادگی در مقابل ظلم و ستم را به جنگی میهنی و مقدس تبدیل کردند. مصادره شهداء و دستاوردهای این حماسه ملی به نفع یک گروه یا یک جریان سیاسی نه تنها کمکی به آن نمی کند، بلکه آن را تضعیف و کم ارزش جلوه می دهد.
باید عرصه ای فراهم شود که همه کسانی که در جنگ حضور داشتند بتوانند از خاطرات خود برای نسل جوانی که جنگ و دستاوردهای آن را ندیدند سخن بگویند تا جوانان ما درک کنند که حماسه دفاع غرور آفرین ما متعلق به همه ایرانیان است.ما باید دفاع مقدس را به عنوان نماد اعتماد، سربلندی،عزت ،ستم سوزی و تسلیم ناپذیری ملت بزرگ ایران تبلیغ و ترویج نماییم.
تنها در این صورت است که که می توان خاطره دفاع مقدس را به عنوان یک منبع الهام بخش و عامل تحرک و بیداری و عزت و سربلندی در تاریخ این ملت حفظ کرد. انشاء الله
