نویسنده اهل سنت در یادداشتی به توصیف ابعاد و فضایل مختلف ماه مبارک رمضان پرداخت.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، عبدالرئوف شهنواز نویسنده اهل سنت در سیستان و بلوچستان در یادداشتی نوشت: رمضان آغاز شد و سال ایمان و قرآن نو شد. رمضان گرچه بر حسب تقویم قمری نهمین ماه سال است، اما در حقیقت باید این ماه را آغاز سال ایمان و فرصت دوبارۀ حیات دانست. ۱٤٥۷ سال پیش در چنین روزهایی دگربار لطف و رحمت خداوند متعال شامل حال بشریتی شد که بر لبۀ پرتگاه آتش دوزخ و تباهی ایستاده بود؛ «وَكُنْتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ.»(آل‌عمران: ۱۰۳)
این لطف عظیم خداوند، فروفرستادن قرآن؛ کتاب هدایت‌بخش و رحمت‌گسترش به آسمان دنیا بود. نزولی که مقدمۀ بهار و پایان ظلمت بود؛ «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ.»(بقره: ۱۸٥) در شبی که عروس تمام شب‌هاست و دامن سراسر نورش، گرم‌تر و پربرکت‌تر از هر خورشیدی است و دولت آفتابش را غروبی نیست؛ «إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ.»(قدر: ۱ ـ ۳)
لطف دیگر خداوند، آغاز نزول تدریجی قرآن از آسمان دنیا بر قلبِ اَطهر سرورِ کائنات، فخرِ بشر و خاتمِ پیامبران محمدبن‌عبدالله (هزاران درود و سلام بر ایشان باد) است. رمضان آغاز بهار نبوت و رسالت است. نبوتِ سرور و آقایی که آبروی مسلمان و تداوم حیات بشر از نام ایشان است و وجودش سراسر رحمت است؛ «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ.»(انبیا: ۱۰۷)
خداوند این ماه را با کلام جاویدان و رسالت والاترین پیامبرش آذین بسته است. کلامی که تمییزکنندۀ حق از باطل و سره از ناسره است، و آمده تا با نور آیاتش بشر را به‌سوی حیات ابدی و خرم راهنمایی کند. آیاتی که بر قلب پاک‌ترین و برترین انسان که آخرین منجی بشریت و تنها راهنما و خیرخواه جهانیان است، نازل گشت. پیامبری که هدف از بعثت ایشان گشودن بندِ غلامی و اسارت از پای انسان است. بندی که طاغوتیان انسی و جنّیِ حیله‌گر بر پای انسان بسته‌اند. حیله‌گرانی که گاه ماسک فضل و خرد بر چهره دارند و گاه زر و زور.
پروردگار جهانیان در ماه رمضان دو تحفۀ بزرگ و ارزشمندِ قرآن و بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم را به بشر ارزانی داشت. دو تحفه‌ای که راهنمای زندگی‌بخش انسان جویای سعادت و کمال‌اند؛ «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِله وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ؛ ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! [فرمان] خداوند و پیامبرش را بپذیرید چون شما را فراخوانند برای آنچه شما را زنده می‌سازد.»(انفال: ۲٤)
شاید خداوند روزه و صیام را بدین‌جهت در ماه رمضان فرض قرار داد تا مؤمنان با روزۀ و صیام، شکرگزار دو نعمت، نزول قرآن و بعثت خاتم‌النبیین صلی‌الله‌علیه‌وسلم باشند. چه ماهی و چه روزهایی بهتر و مناسب‌تر از رمضان برای شکرگزاری و سپاس خداوند برای این دو نعمت و تحفۀ عظیم.
و به مناسبت همین بهار ایمان و سال‌روز نزول قرآن و بعثت است که قلب‌ها جانی دوباره گرفته و روح بندگی و شکرگزاری در وجود انسان شکوفه می‌زند. رمضان بندگان را به خداوند نزدیک‌تر می‌کند و مؤمنان در کنار انجام فریضۀ روزه، به تلاوت قرآن به‌ویژه در نماز تراویح اهتمام می‌ورزند، بیشتر در مسجد و جماعات حضور می‌یابند، به دستگیری مستمندان می‌پردازند و بازار عمل صالح و نیکوکاری پررونق می‌گردد.
