به گزارش حوزه بین الملل
خبرگزاری تقریب، علیرضا تقوی نیا؛ کارشناس مسایل غرب آسیا در یادداشتی به تحلیل و تفسیر عملیات مبارزین فلسطینی در شهرک «ایلی» در سرزمین های اشغالی پرداخته است.
در این یادداشت می خوانیم:
۲ مبارز فلسطینی امروز وارد شهرک ایلی در شمال رام الله شدند و ۴ صهیونیست را به هلاکت رسانیدند و ۷ نفر را زخمی کردند.
در این خصوص چند نکته باید ذکر شود؛
1) شهرک اشغالی ایلی مکان حضور افراد نخبه است و بسیاری از اعضای حزب لیکود در آن زندگی می کنند.
2) سلاحی که در عملیات استفاده شده ، تفنگ خودکار M16 بوده که اسلحه سازمانی ارتش اسرائیل است و چگونگی افتادن آن به دست مبارزان فلسطینی جای سوال جدی دارد.
3) یکی از مبارزان این عملیات به شهادت رسیده و دیگری موفق به فرار شده است و ارتش اسرائیل هنوز نتوانسته او را بیابد.
4) این عملیات دقیقا در زمانی انجام شد که رهبران حماس و جهاد اسلامی در تهران حضور دارند و جمهوری اسلامی ایران در پی ایجاد جبهه ای جدید در کرانه غربی برای فرسایش توان امنیتی و نظامی صهیونیست هاست.
5) در منطقه ای عملیات انجام شده که طبق قطعنامه ۲۴۲ و ۴۷۸ شورای امنیت اشغالی محسوب شده و حضور صهیونیست ها در آنجا کاملا غیر قانونی است.
6) ضربه وارد شده به اسرائیلی ها تا حدی سنگین بود که نتانیاهو بلافاصله جلسه امنیتی با حضور مقامات امنیتی و نظامی صهیونیست برگزار کرد.
7) تلفاتی که این عملیات به صهیونیست ها تحمیل کرد، بیش از تلفات نبرد ۵ روزه اخیر غزه بود و اهمیت کرانه غربی رود اردن برای ایجاد ناامنی در میان صهیونیست ها را یادآور می شود.
8) کرانه غربی رود اردن به شدت مسلح شده است تا جایی که عملیات های اخیر یگان های ترور اسرائیل در اردوگاه های جنین و بلاطه با شکست مواجه شد و مقاومت توانست آنان را به عقب براند.
از طرفی عملیات های مداوم مبارزان فلسطینی نفس اسرائیلی را گرفته و آنان را در وضعیت سخت و بغرنجی قرار داده که نمی توانند راهکاری برای مقابله با آن بیابند.
9) کرانه غربی رود اردن گلوگاه صهیونیستهاست، زیرا با مناطق اشغالی ۱۹۴۸ تقریبا آمیخته شده و تسلیح آن بهایی گزاف به دولت اسرائیل تحمیل خواهد کرد و آنان توان مقابله مستمر و دراز مدت با مقاومت مسلحانه جوانان این منطقه را نخواهند داشت.
فاصله برخی مناطق کرانه غربی تا تل آویو حدود ۱۵ کیلومتر است و اگر سرنوشتی مانند باریکه غزه پیدا کند، اسرائیلی ها در سرزمین های اشغالی ۱۹۴۸ نیز دیگر روی آرامش و امنیت را نمی بینند.
ضربه های متعدد روانی به مهاجران اشغالگر به تدریج آنان را به این سوال می رساند که چرا باید در این سرزمین بمانند و جان خود و فرزندانشان را به خطر بیندازند؟
آیا مهاجرت گزینه بهتری از زندگی در ناامنی نیست؟
انتهای پیام/
