چرا دشمنان در تلاشند وحدت شیعه و سنی را بر هم بزنند؟

به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، آخوند «عبدالغفور رومی» با نوشتن یادداشتی با عنوان «چرا دشمنان در تلاش اند وحدت شیعه و سنی را بر هم بزنند؟» با ادله صحیح به بررسی این مسئله و ارتباط آن با قیام امام حسین (ع) پرداخته که متن کامل آن در ذیل می آید:

جواب بسیار روشن است چرا که از صدر اسلام تا به امروز اتحاد مسلمین به ضرر کفار و دشمنان دین بوده است. در شرایطی که دشمنان اسلام تمام تلاش خویش را برای مبارزه و مقابله با اسلام به کار بسته‌اند و آشکارا اعلام می‌کنند «جهان اسلام در قرن بیست و یکم یکی از مهمترین میدان‌های زورآزمایی سیاست خارجی آمریکاست» و «تقابل اصلی آینده جوامع بشری برخورد فرهنگ اسلامی و فرهنگ غربی است» تأکید بر مسائل اختلافی و تفرقه میان صفوف مسلمانان منطقی نیست.

در زمانی که مسلمانان می‌توانند با توجه به جمعیت بیش از یک میلیارد نفر و منابع و امکاناتی که در اختیار دارند به عنوان یک قدرت تأثیرگذار در صحنه بین المللی مطرح باشند پرداختن به اختلافات و مسائل تفرقه انگیز نتیجه‌ای جزو به هدر رفتن سرمایه ها و استفاده دشمن از این اختلافات، نخواهد داشت.

وحدت، عاشورا و قیام امام حسین چه ارتباطی با هم دارند؟
گاهی از گوشه‌وکنار وسوسه‌هایی شنیده می‌شود که عزاداری برای امام حسین (ع) باعث اختلاف بین اهل شیعه و سنت می‌شود. لذا بهتر است عزاداری نکنیم و یا حداقل بدون تبلیغات و سروصدا عزاداری کنیم! اما با کمی دقت، آشکار می‌گردد که این نگاه بسیار سطحی و ساده‌انگارانه است. این در حالی است که عزاداری امام حسین (ع) نه تنها باعث اختلاف و تفرقه بین صفوف مسلمانان نیست، بلکه عامل بسیار مؤثری در راستای تحکیم وحدت اسلامی است. برای تبیین این مدعا، توجه به چهار نکته زیر بسیار راه‌گشا خواهد بود: ۱- رواج عزاداری برای امام حسین (ع) در میان اهل سنت ۲- شخصیت یزیدبن‌معاویه و عملکرد ضداسلامی او، ۳- ترکیب یاران امام حسین (ع) و لشگریان عمر سعد ۴- سخنان امام حسین (ع) از ابتدای شروع قیام تا انتهای آن. توجه به این چهار مؤلفه، روشن خواهد ساخت که عزاداری برای امام حسین (ع) می‎‌تواند از مؤثرترین عوامل وحدت و نزدیکی شیعیان و اهل سنت باشد.

عزاداری امام حسین (ع)؛ سنت اسلامی
عزاداری برای امام حسین (ع) و مقتل ‌نویسی و سرودن شعر در رثای اباعبدالله (ع) از امور مرسوم بین عموم اهل سنت و حتی بزرگان و علمای آن‌ها بوده است. توجه به این نکته، ما را از این اشتباه که عزاداری امام حسین (ع) سنتی صرفاً شیعی است، برکنار می ‌دارد و درک صحیح این مسئله را نصیب ما می ‌کند. در این راستا، توجه به سه محور ذیل، کافی به نظر می‌رسد:

عزاداری برای امام حسین (ع) در منابع اهل سنت
به گواهی اهل سنت، عزاداری برای سیدالشهدا (ع) سابقه‌ای به درازای تاریخ اسلام دارد و به حیات پیامبر و سیره‌ آن بزرگوار برمی‌گردد. منابع تاریخی اهل سنت به‌ وضوح این نکته را بیان نموده‌اند که آن حضرت نخستین فردی بود که از شهادت فرزندش حسین‌بن‌علی (ع) خبر داد و برای مظلومیت وی اشک ریخت. به‌عنوان نمونه، به دو نقل زیر توجه کنید:

امام حسین (ع) نقل کرد: ام‌ سلمه خبر داد: جبرئیل نزد رسول خدا بود و تو پیش من بودی و ناگهان گریستی. پیامبر اکرم(ص) فرمود: بگذار فرزندم را. من تو را رها نمودم، پیامبر تو را برداشت و در آغوش کشید. جبرئیل پس از دیدن این منظره پرسید: آیا دوستش داری؟ پیامبر(ص) پاسخ داد: بلی. جبرئیل گفت: همانا امت شما به ‌زودی او را خواهند کشت. آیا می‌خواهی خاک سرزمینی را که در آنجا کشته می‌شود به تو نشان بدهم و آن را ببینی؟ گفت: بلی. پس جبرئیل بال‌هایش را گشود و زمین کربلا را نشان داد، پیامبر(ص) از آن حالت بیرون آمد و در دستش خاک سرخ بود.

ابن ‌سعد، از مورخان و رجال‌شناسان معروف اهل سنت، نقل می‌کند: «علی (ع) در یکی از سفرهایش از کربلا عبور می‌کرد و عازم صفین بود و هنگامی که در مقابل قریه‌ نینوا رسید، از همراهان پرسید: نام این سرزمین چیست؟ پاسخ داده شد: کربلا، با شنیدن نام کربلا، امام به گریه افتاد. به اندازه‌ای که اشک‌هایش جاری شد و زمین را تر کرد. سپس افزود: روزی بر پیامبر اکرم (ص) وارد شدم، در حالی ‌که وی می‌گریست. پرسیدم: چه چیزی شما را به گریه واداشته است؟ حضرت فرمودند: جبرئیل چند لحظه قبل نزدم بود و به من خبر داد که فرزندم حسین در کرانه‌ فرات به قتل می‌رسد؛ جایی که برایش کربلا گفته می‌شود. بعد جبرئیل مشتی از خاک آن را به من داد و من آن را بوییدم و نتوانستم جلوی اشک خود را بگیرم».

عزاداری بزرگان اهل سنت
با وجود فضای ضد حسینی که عباسیان از قرن دوم به بعد پدید آوردند و به‌تدریج یاد و نام امام حسین (ع) را تهدید حکومت عباسیان و خطر امنیتی می‌دانستند، بزرگانی در میان اهل سنت عاشورا را از یاد نبرده و فداکاری فرزند پیامبر اسلام را در قالب‌های گوناگون، به‌ویژه شعر، یادآور شدند. از جمله‌ این بزرگان می‌توان به محمدبن‌ادریس شافعی، امام مذهب شافعیه‌ اهل سنت، اشاره کرد.

این رهبر مشهور اهل سنت به جزو یک قصیده‌ بلند که در سوگ امام حسین (ع) سروده است، قصیده‌ دیگری نیز در عزاداری امام حسین (ع) دارد که تنها این بیت آن باقی مانده است: «ابکی الحسین و ارثی حججاها/ من اهل بیت رسول‌الله مصباحا».
‌
با توجه به قصاید مختلف امام شافعی و جایگاه عظیم اهل‌بیت رسول خدا (ص) در میان اهل سنت، که به‌طور طبیعی محبت خاندان پیامبر را در پی داشته، سوگواری بر مصایب آنان، از جمله عزاداری برای امام حسین را در میان آنان طبیعی می‌نماید. عبدالجلیل رازی قزوینی می‌گوید: «معلوم جهانیان است که بزرگان و معتبران ائمه فریقین از اصحاب امام مقدم بوحنیفه و امام مکرم شافعی و علما و فقهای طوایف خلفا عن سلف این سنت را رعایت کرده‌اند و این طریقت نگاه داشته، اولا خود شافعی که اصل است و مذهب بدو منصوب است، بیرون (افزون) از مناقب، او را در حسین و شهدای کربلا مراثی بسیار است و یکی از آنها قصیده‌ای که می‌گوید: ابکی الحسین و ارثی منه اهل بیت رسول‌الله مصباحا تا آخر قصیده با مبالغتی.

کمال و دیگر قصیده‌ای است که می‌گوید: تا وب همی... تا آخر همه‌ی مرثیه اوست به صفتی که بر چنان معانی دگران قادر نباشند و مراثی شهدای کربلا که اصحاب بوحنیفه و شافعی را هست، بی‌عدد و بی‌نهایت است...».

انتهای پیام/