شیخ‌الاسلام مفتی محمدتقی عثمانی/ ترجمه و اقتباس: ولی‌الله رفیعی
در این نوشته به بخشی از فضائل و برکات زیاد ماه ذی‌الحجه می پردازیم.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، متن یادداشت به شرح زیر است:
ذی‌الحجه را بدان‌جهت «ذی‌الحجه» می‌گویند که یکی بزرگ‌ترین عبادت‌ها یعنی «حج» در آن واقع است. الله‌تعالی ذی‌الحجه را با چنان عبادت‌هایی خاص کرده است که در هیچ‌یک از ماه‌های سال یافت نمی‌شوند. بزرگ‌ترین فضیلت این ماه، این است که عبادت‌هایش خاصِ ذی‌الحجه است؛ طوری‌که اگر کسی طاعات این ماه را در دیگر ماه‌ها ادا کند، نه‌تنها ثوابی عایدش نمی‌شود که مرتکب بدعت نیز می‌شود؛ مثلاً عبادتِ حج،فقط در همین ماه به‌جا آورده می‌شود و اگر کسی در ماه‌های دیگر سال به نیت حج به مکه برود، احرام ببندد، طواف کعبه کند، وقوف مزدلفه و عرفه و جمرهٔ عقبه و سعی بین صفا و مروه کند، هیچ ثوابی دستگیرش نمی‌شود؛زیرا خلاف حکم خداوند رفته است.
یکی دیگر از عبادت‌های ویژهٔ ذی‌الحجه، قربانی‌کردنِ حیواناتی از قبیل شتر و گاو و گوسفند است. این عبادت بزرگ نیز فقط در سه روز از ذی‌الحجه یعنی دهم، یازدهم و دوازدهم ادا می‌شود؛ اگر کسی در دیگر روزهای سال هزار گوسفند هم بکُشد ثواب عبادتِ قربانی به وی نمی‌رسد. آری، از ثواب صدقه بی‌بهره نمی‌شود. عبادتِ قربانی باید برای الله تعالی و به دستورِ او گذارده شود. هیچ‌ارتباطی هم به گوشتش ندارد؛ خودتان بخورید و به دیگران هم بخورانید. معیار قبولی فقط تقوای شما است.
«تکبیرات تشریق»؛ یعنی گفتنِ «الله‌أکبر الله‌أکبر لا إله إلا الله الله‌أکبر، الله‌أکبر و لله الحمد» یکی دیگر از عبادت‌های مخصوص ذی‌الحجه است.
روزهای این ماه نیز بسیار پرفضیلت‌اند؛ رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرماید: «در هيچ روزی کارِ نیکوکردن در پیشگاه خداوند، دوست‌داشتنی‌تر از این روزها نیست.» هر عبادتی که باشد؛ چه متعلق به حقوق‌العباد باشد مانند رفتن به عیادت بیماران و کمک به مستمندان، و چه متعلق به عبادت‌های بدنی باشد مانند نماز و روزه و ذکر و تلاوت و... .
ثواب روزۀ یک روز از ذی‌الحجه برابر با ثوابِ روزۀ یک سال است(به خصوص ده روز اول)؛ یعنی اگر کسی نُه روز را کامل روزه بگیرد، گویی نُه سال روزه داشته است.
این روزها در واقع بهانه‌ای برای تجدید میثاق با خداوند است؛ زیرا عموم مردم مشغول کاروبار دنیا هستند و مشغولیت‌های دنیوی، غفلت‌زایَند و روح و روان آدمی را آشفته می‌کنند. خداوندِ کارسازِ بنده‌نواز، هرازگاهی با بهانه‌های مختلفی ما را کشان‌کشان به‌سوی کویش فرامی‌خواند؛ گاهی با شبِ برائت و گاه با روز تاسوعا و عاشورا و گاهی با ماه رمضان و اکنون هم با دههٔ ذی‌الحجه. گرامی‌داشت این روزها سبب افزایش ارتباط با خداوند می‌شود و ارتباط با خداوند دار و مدارِ همۀ سعادتمندی‌هاست.
قدردانِ این دُرِّ گران‌مایه باشیم. معلوم نیست تا کی زنده‌ایم؟! اهتمام به اعمالِ نیکو بیشتر شود. به توبه و استغفار بیشتر توجه شود. صدقه و انفاق در راه خدا با اهتمام انجام شود. نماز شب با چستی و چالاکی خوانده شود. قرآن با اهتمام تلاوت شود؛ چراکه از تلاوت بر تو حق دارد کتاب/ تو از او کامی که می‌خواهی بیاب.
خداوند به همهٔ ما توفیق عمل به آنچه گفته شد عنایت فرماید.
