در این نوشته به عواقب کمرنگ بودن عبادت و تاثیرات آن در زندگی دنیا و آخرت می پردازیم.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب (تنا)، متن یادداشت به شرح زیر است:
وقتی عبادت در زندگی یک فرد کمرنگ باشد و در منزل به نماز اهتمام نشود، علاقه و ارتباطشان به‌جای عالم بالا، با زمین و کالاهای زمینی روزبه‌روز بیشتر و نیرومندتر می‌شود؛ یعنی به‌جای فرازی شکوهمند، فرودی زیانبار خواهند داشت.
وقتی ارتباط انسان با الله کمرنگ بشود، برای وی رسیدن به آرزوهای نفس، لذت‌جویی، ریا و تظاهر و نیز جمع آوری مال و اندوختن سرمایه‌های فراوان، اصل زندگی و فلسفه آفرینش قرار می‌گیرد؛ زیرا وی عالم بالا را درباخته و از سرچشمه نور و روشنایی دور شده است و روزبه‌روز در میان اسباب و کالاهای زمینی غرق می‌شود. الله تعالی در قرآن کریم تأکید دارد که بندگان با سجده خود را مقرب بارگاه الهی قرار دهند و به کثرت الله را ذکر کنند تا ارتباطشان با او مستحکم شده و پایدار بماند، جسمش بر زمین اما نگاه قلبش به‌سوی آسمان باشد و خود را از آلودگی‌های دنیای پرمشغله با پروازی عاشقانه بالا بکشد. پروازی از راه نمازی با حضور، دعایی نیازمندانه و تلاوتی از سر شوق.
هر اندازه آدمی به نماز بی‌رغبت بوده و در نماز اطمینان کمتری داشته باشد، به همان میزان سقوطش شکننده‌تر و پراکندگی کارهایش بیشتر می‌شود و هر اندازه عبادتی جاندارتر و عمیق‌تر داشته باشد، دلی آرام‌تر و احوالی سامان‌یافته‌تر خواهد داشت.
کسی که نمازش سست و بی‌جان باشد، شمع وجودش در نبود معنویت، کم‌فروغ و درونش تاریک و ذهنش آشفته و آشیانه خیالات تبهکارانه می‌شود، تعلقش به دنیا بیشتر می‌شود؛ به‌گونه‌ای که همه دنیا و اهل دنیا را از دریچه مادیات می‌بیند و می‌سنجد و روابطش نمی‌تواند با هیچ‌کس خالصانه و از روی خیرخواهی باشد بلکه اگر با کسی رفاقت کند یا برای کسی قدمی بردارد، بر مبنای مادیات و با محاسبه سود و زیان مادی آن انجام می‌شود. وی اگر به خود نیاید، در گل‌ولای زندگی هرچه بیشتر غرق شده و زندگی‌اش پایانی بی‌حاصل و حسرت‌بار خواهد داشت.
اما کسی که در عبادت سری و سری داشته باشد، قلبش از ناپاکی‌ها سترده شده، جلا می‌یابد و با تابش نور الهی، قرارگاه شمایل پسندیده می‌شود و آرامش واقعی را به خوبی تجربه خواهد کرد. پس قدر بندگی واقعی را بدانیم تا معنای زندگی واقعی را بدانیم.
