سوریه به‌عنوان یکی از کشورهای محور مقاومت در منطقه غرب آسیا، نقش کلیدی در مقابله با اسرائیل و حمایت از جریان‌های مقاومت اسلامی ایفا کرده است. این نقش به دلایل ژئوپلیتیکی، تاریخی و ایدئولوژیک از اهمیت برخوردار است که سوریه را به یکی از بازیگران در این زمینه تبدیل کرده است.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب(تنا)، سوریه به‌عنوان یکی از کشورهای محور مقاومت در منطقه غرب آسیا، نقش کلیدی در مقابله با اسرائیل و حمایت از جریان‌های مقاومت اسلامی ایفا کرده است. این نقش به دلایل ژئوپلیتیکی، تاریخی و ایدئولوژیک از اهمیت برخوردار است که سوریه را به یکی از بازیگران در این زمینه تبدیل کرده است.
از زمان تشکیل رژیم صهیونیستی در سال 1948، سوریه یکی از نخستین کشورهایی بود که با آن وارد جنگ شد. درگیری‌های 1948، 1956، 1967 و 1973 نشان‌دهنده تعهد سوریه به مسئله فلسطین است. اشغال بلندی‌های جولان در سال 1967 توسط اسرائیل، نقطه عطفی در روابط این دو کشور بود. سوریه با اصرار بر بازپس‌گیری این منطقه، همواره از مقاومت در برابر اشغالگری دفاع کرده است.
یکی از نقش های مهم سوریه، حمایت گسترده از گروه‌های مقاومت اسلامی مانند حزب‌الله لبنان، حماس و جهاد اسلامی فلسطین است. دمشق به‌عنوان یکی از پایگاه‌های اصلی این گروه‌ها عمل کرده و از لحاظ سیاسی، نظامی و لجستیکی پشتیبانی‌های مستمری ارائه داده است. این حمایت‌ها به تقویت جبهه مقاومت و مقابله با سیاست‌های تجاوزکارانه اسرائیل کمک شایانی کرده است.
با آغاز بحران داخلی سوریه در سال 2011، موقعیت این کشور در محور مقاومت دچار چالش‌هایی شد. هدف بسیاری از بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی از حمایت از شورش‌ها در سوریه، تضعیف این کشور و جدا کردن آن از محور مقاومت بود. بااین‌حال، با حمایت ایران، روسیه و حزب‌الله، دولت سوریه توانست موقعیت خود را تا سال 2024 حفظ کند و به نقش خود در حمایت از مقاومت ادامه دهد. اما تغییر استراتژی بشار اسد و چشم امید بستن او به دولت های غربی و حکام عربی وابسته به غرب، باعث سقوط ناگهانی آن شد.
در مجموع، سوریه به‌دلیل موقعیت استراتژیک، پیشینه تاریخی و تعهد ایدئولوژیک خود، یکی از ارکان اصلی مقاومت اسلامی علیه اسرائیل محسوب می‌شود. با وجود چالش‌ها، نقش این کشور همچنان در تقویت جبهه مقاومت و مقابله با پروژه‌های سلطه‌طلبانه اسرائیل و حامیان آن حیاتی است. حفظ این جایگاه نیازمند تقویت انسجام داخلی و افزایش تعاملات منطقه‌ای با کشورهای همسو است.
