12 بهمن 57 تنها یک روز نبود؛ سرآغاز شکفتن نهالی بود که ریشه در باور و ایمان داشت، ملتی که از بند استبداد و تاریکی به ستوه آمده بود و حالا در روشنای امید، بذر آیندهای نو را در دل میپروراند.
به گزارش خبرنگار حوزه استان ها خبرگزاری تقریب، چهلوشش سال پیش، در صبحی که عطر آزادی در هوای ایران پیچیده بود، خورشید ۱۲ بهمن با نوری متفاوت بر زمین تابید و گویی آسمان نیز در شوقی مقدس، زمین را در آغوش گرفته بود.
پرندهای مهاجر، پس از سالها دوری، به خانه بازمیگشت؛ پرندهای که پیامآور بهاری دیگر بود، بهاری که در زمستان شکفت.
فرودگاه مهرآباد، قلب تپندهی تاریخ شد و هر نفَس، آکنده از انتظار و امید، لحظهای را در خود ثبت میکرد که هیچگاه از خاطره این سرزمین محو نخواهد شد.
زمین و زمان، مردان و زنان، کودکان و سالخوردگان، همه در یک آرزو مشترک بودند؛ دیدن آن مردی که سالها در غربت، بار درد و رنج یک ملت را بر دوش کشیده بود و آنگاه که هواپیما بر باند فرودگاه نشست، تاریخ، لحظهای از تپش باز ایستاد و درهای هواپیما گشوده شد و مردی با چشمانی نافذ، قلبی استوار و گامی محکم، بر خاک وطن قدم نهاد.
آری، ۱۲ بهمن تنها یک روز نبود؛ سرآغاز شکفتن نهالی بود که ریشه در باور و ایمان داشت، ملتی که از بند استبداد و تاریکی به ستوه آمده بود و حالا در روشنای امید، بذر آیندهای نو را در دل میپروراند.
خیابانها، رودخانههایی از عشق و ارادت شدند و دستها گره خورده، چشمها از شوق، اشکبار و صداها در هلهله و تکبیر، پژواک آزادی را در کوچهپسکوچههای ایران جاری میساختند.
دهه فجر، دهه جان گرفتن دوبارهی ملتی بود که به رهایی ایمان داشت و از روز ورود امام، تا آن فجر پیروزی که بانگ «اللهاکبر» از بامها برخاست، هر لحظهاش حدیث رشادت بود و ازخودگذشتگی.
مردمانی که سالها طعم تلخ استبداد را چشیده بودند، اینک با دستان خود سرنوشت خویش را رقم میزدند و هر کوچه، هر دیوار، هر سنگفرش، شاهد گامهای استوار ملتی بود که ظلم را به زانو درآورد.
و اکنون، پس از چهلوشش سال، این انقلاب به بلوغ خویش نزدیکتر شده است. هر سال که میگذرد، خاطره آن روزها زندهتر میشود. هر نسل، با دلهایی سرشار از امید، پرچم این نهضت را بر دوش میکشد. مسیر، پرپیچ و خم است، اما چراغی که در بهمن ۵۷ افروخته شد، هنوز فروزان است.
دهه فجر، یادآور اراده مردمانی است که با دستهای خالی اما قلبهایی سرشار از ایمان، طومار شب را در هم پیچیدند، آری ۱۲ بهمن، روزی است که سرزمینمان دوباره متولد شد، روزی که تاریخ به تماشای عظمت مردمی نشست که آزادی را با خون و عشق به دست آوردند و اینک، پس از چهلوشش سال، هنوز این فریاد طنینانداز است: «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی».